“ฉันเชื่อว่าคุณจะไม่ผิดสัญญาค่ะ ไม่ว่ายังไงคุณก็จะเป็นตัวอย่างที่ดีให้ลูก ๆ ของเรา”
โจอันหรี่ตาลงและรอยยิ้มของเธอก็โค้งลึกขึ้นขณะที่เธอหยอกแลร์รี่
“ผู้ชายที่ยอดเยี่ยมอย่างผมไม่มีทางผิดสัญญา” แลร์รี่ชมตัวเอง ซึ่งโจอันก็กลอกตาใส่
เมื่อคิดได้ว่าพวกเขาทั้งสองคนยังไม่มีใครได้ทานข้าวเช้า เธอถามอย่างครุ่นคิดว่า “คุณอยากทานอะไรเป็นอาหารเช้าเหรอคะ? ฉันจะทำให้ค่ะ”
“หืม…ทุกอย่างเลยเหรอ?” แลร์รี่ฉีกยิ้มเจ้าเล่ห์
“แน่นอนค่ะ ฉันแน่ใจว่าฉันทำได้หมด”
โจอันยืดหน้าอกของเธออย่างมั่นใจ โดยลืมความจริงไปเลยว่าเธอได้ตกหลุมพรางของแลร์รี่แล้ว
“แล้วถ้าเป็น…คุณล่ะ!” เสียงของแลร์รี่ดังขึ้น ขณะที่เขาช้อนเธอขึ้นมาแล้วอุ้มกลับไปที่เตียง
โจอันอ้าปากค้าง ใบหน้าของเธอแดงเป็นลูกมะเขือเทศเมื่อเธอตระหนักได้ถึงความตั้งใจของเขา “วางฉันลงนะคะ มันเร็วไปสำหรับเรื่องนี้!”
“มันไม่เร็วไปที่จะยืดกล้ามเนื้อของคุณ คุณไม่เห็นด้วยเหรอ คุณนายนอร์ตัน?”
เสียงหัวเราะขี้เล่นดังก้องมาจากแลรี่ ขณะที่เขาวางเธอลงบนเตียงอย่างอ่อนโยน
ความปรารถนาเอ่อล้นอยู่ในดวงตาของเขาขณะที่เขาจ้องมองอย่างแรงกล้าไปที่โจอัน
เมื่อเห็นเช่นนี้หัวใจของโจอันเต้นดังและแรงขึ้นเรื่อย ๆ ในหน้าอกของเธอ เธอรู้สึกวิงเวียนด้วยความเขินอาย แต่ก็รู้สึกมากกยิ่งขึ้นเมื่อคาดหวัง
แลร์รี่คลานเหาเธออย่างช้า ๆ เขาสูงตระหง่านเหนือโจอันเมื่อเขาสบตากัน ใบหน้าของพวกเขาอยู่ใกล้กันมากจนได้ยินเสียงลมหายใจอันหนักหน่วงของกันและกัน
โจอันหายใจออก ลมหายใจอุ่น ๆ ทำให้เส้นผมบาง ๆบนใบหน้าของแลร์รี่รู้สึกเสียวซ่าน ขับเคลื่อนเขาด้วยตัณหาอย่างบ้าคลั่ง
เขาจ้องมองโจอันอย่างรักใคร่ก่อนจะจูบเธอด้วยความหลงใหลที่ไม่อาจยับยั้ง ในไม่ช้าอุณหภูมิภายในห้องก็สูงขึ้นด้วยความโรแมนติกที่อบอวลในอากาศ
หนึ่งชั่วโมงต่อมา โจอันนอนหอบอยู่บนหน้าอกของแลร์รี่ขณะที่เขาลูบผมสีดำสนิทของเธออย่างพึงพอใจ
“แลร์รี่ เราจะตั้งชื่อลูกพวกเราว่าอะไรดีคะ?” ดวงตาของโจอันมองไปรอบ ๆ อย่างมีความหวังขณะที่เธอกำลังคิดถึงปีที่น่าตื่นเต้นที่กำลังจะมาถึง
เขายังคงใช้นิ้วสางผมของเธอแต่แล้วเขาก็หยุดไปชั่วขณะแล้วตอบว่า “ไม่เอาน่า เด็กโง่ มันยังไวเกินไปที่จะตั้งชื่อนะ พวกเราต้องใช้เวลาเพื่อหาชื่อที่ใช่”
“มะ-ไม่! อย่าจั๊กจี้ฉัน คุณกล้าเหรอ!” โจอันแผดเสียงใส่ทันทีที่นิ้วของเขาไปถึงด้านข้างเอวของเธอ “คุณมันใจร้าย!”
“ฮะ-ฮ่า ๆ ๆ ฉันขอโทษ ฉันขอโทษ! หยุดเถอะ!” โจอันขอร้องขณะที่เธอตัวบิดงอไปมา
ร่างกายที่เหนื่อยล้าของโจอันเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง ถ้าฉันรู้ว่าจะจบแบบนี้ ฉันจะไม่พยายามจัดการเขาเลย
หลังจาการเล่นจั๊กจี้ของพวกเขาแล้ว แลร์รี่ก็เคร่งเครียดขณะที่เขาหยิบยกเรื่องสำคัญขึ้นมา
“โจอัน ผมอยากให้คุณเก็บเสื้อผผ้า เราจะไปเยี่ยมพ่อแม่ของคุณและบอกพวกท่านเรื่องการแต่งงานของเรา พร้อมทั้งขออนุญาตจากพวกท่านด้วย”
ถึงแม้ว่าโจอันจะยอมรับคำขอแต่งงานของฉัน แต่ฉันยังไม่ได้รับการเห็นชอบจากพ่อแม่ของเธอเลย
“ตกลงค่ะ งั้นไปกันหลังจากทานเข้าวเช้า”
โจอันเห็นด้วยทันที เพราะว่าเธอก็หวังว่าจะได้บอกข่าวดีกับพ่อแม่ของเธอโดยเร็วที่สุด
“คุณไม่กังวลเลยเหรอว่าพ่อแม่ของคุณจะไม่อนุมัติผมหรือการแต่งงานของเรา?” แลร์รี่ถามอย่างอยากรู้หลังจากเห็นว่าโจอันกระตือรือร้นแค่ไหน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ความรักสีคราม
สนุกมาก...