ความรักสีคราม นิยาย บท 1500

ถึงแม้แลร์รี่จะรู้สึกมั่นใจ แต่ไม่มีใครบอกได้ว่าพ่อแม่โจอันจะเห็นชอบกับเขาหรือเปล่า

อย่างไรก็ตามเขาปกปิดด้วยท่าทีสงบนิ่งและเก็บอารมณ์ ด้วยเกรงว่าโจอันจะล้อเลียนเขา

การขับรถในสองชั่วโมงที่เหลือผ่านไปอย่างรวดเร็ว แลร์รี่เคยมาที่บ้านพ่อแม่ของเธอมาก่อน ดังนั้นเขาจึงสำรวจเส้นทางได้ดี

“แม่คะ พ่อคะ หนูถึงบ้านแล้ว!” โจอันร้องประกาศตามความเคยชิน

“โจอัน! ลูกกลับมาแล้ว” คุณนายวัตส์เข้ามาทักทายเธอ

ไม่กี่วินาทีต่อมา คุณวัตส์เดินออกมาจากห้องหนังสือแล้วเข้ามาหาพวกเขาด้วยเช่นกัน

คุณนายวัตส์ยิ้มอย่างสดใส แต่รอยยิ้มของเธอกลับสะดุดลงเมื่อเธอเห็นแลร์รี่ยืนอยู่ข้าง ๆ โจอัน

“โจอัน! ทำไมลูกไม่บอกแม่ว่าลูกจะพาแขกมาด้วย!” สายตาตื่นตระหนกของคุณนายวัตส์พุ่งกลับไปที่ลูกสาวของเธอ “แม่ไม่ได้เตรียมเครื่องดื่มหรือของว่างไว้เลย!”

“แม่คะ ไม่เป็นไรเลย เขาไม่ใช่คนนอก” โจอันหัวเราะคิกคัก

ไม่ใช่คนนอก? คุณนายวัตส์นิ่งเงียบ นั่นหมายความว่า…เขาเป็นแฟนของเธองั้นเหรอ?

ความคิดนี้ทำให้คุณนายวัตส์ยืดหลังตรง จากนั้นเธอมองแลร์รี่ตั้งแต่หัวจรดเท้า

ไม่เลว ไม่เลวเลยนะนี่ รอยยิ้มที่เห็นชอบปรากฏบนใบหน้าของคุณนายวัตส์ ขณะที่เธอสแกนรูปร่างหน้าตาของแลร์รี่ทุกตารางนิ้ว เขาตัวสูงและหล่อเหลา ทว่าสง่างามแล้วยังสงบนิ่งในเวลาเดียวกัน ทั้งหมดนี้เอาชนะใจคุณนายวัตส์ได้แล้ว

เมื่อพ่อแม่ของเธอทั้งสองมารวมตัวกัน โจอันก็ประกาศอย่างภาคภูมิใจตรงหน้าพวกเขา “พ่อแม่คะ นี่คือแฟนของหนู — แลร์รี่ นอร์ตันค่ะ”

แลร์รี่ถือโอกาสก้าวไปข้างหน้าแล้วโค้งเล็กน้อย “ยินดีที่ได้พบครับ คุณและคุณนายวัตส์”

เราเคยพบกันมาก่อนนะครับคุณวัตส์ แลร์รี่อดที่จะสงสัยไม่ได้ว่าชายนี้จำเขาได้เหมือนกันหรือเปล่า

คุณวัตส์ฉีกยิ้มสั้น ๆ เพื่อรับทราบการทักทายของแลร์รี่ แลร์รี่ไม่รู้เลยว่าคุณวัต์จำเขาได้

หืม แฟนของโจอัน? ฉันจะเป็นคนตัดสินเองว่าเขามีค่าพอที่จะอยู่กับลูกสาวของฉันหรือไม่

ไม่ใช่เรื่องโกหกเมื่อคนพูดว่าพ่อคือรักแรกของลูกสาว คุณวัตส์ตามใจโจอันมาตลอด และแม้กระทั่งจุดนี้ เขาก็ต้องการผู้ชายที่ดีที่สุดสำหรับลูกสาวเขา ดังนั้นเขาจึงเพ่งดูทุกการเคลื่อนไหวและทุกลมหายใจของแลร์รี่ด้วยอคติอย่างยิ่ง

“เอาล่ะ งั้นตอนนี้” คุณนายวัตส์พูด เธอไม่ได้จุกจิกเหมือนสามีของเธอ เมื่อพูดถึงคุณค่าของแลร์รี่ ทั้งหมดที่เธอรู้คือเอชอบเด็กหนุ่มที่มีความประพฤติดีคนนี้และยอมรับเขาเป็นลูกเขยของเธอในอนาคต

“เข้ามาเลยจ้ะ แลร์รี่ พวกคุณนั่งลงก่อนตอนที่ฉันชงชาให้นะ”

“งั้นทำไมเขายังไปต่อล่ะ?”

“ให้เวลาเขาอีกเดี๋ยวนะคะ หนูแน่ใจว่าเขาใกล้จะเสร็จแล้ว”

“ใช่เหรอ?”

“นะ-หนูก็ไม่แน่ใจแล้วล่ะค่ะ”

ดวงตาของครอบครัววัตส์เบิกกว้างอย่างเหลือเชื่อ ทันทีที่แลร์รี่ขนของขวัญเสร็จ

ตอนนี้ที่มีกองของขวัญพะเนินเทินทึกราวกับภูเขาที่แทบจะสูงจนถึงเพดานห้องนั่งเล่น เมื่อถึงจุดนี้ คุณนายวัตส์ก็กระดิกนิ้วหัวแม่มือของเธอ “พวกคุณซื้อทุกอย่างในห้างเลยหรือเปล่า?”

แลร์รี่หัวเราะเบา ๆ ก่อนจะอธิบายอย่างใจเย็นว่า “ผมต้องให้มอบของขวัญให้พวกคุณตั้งแต่ที่เราพบกันครั้งแรกแล้วครับ แต่ว่าผมไม่รู้ว่าพวกคุณชอบอะไร ดังนั้นผมเลยซื้อทุกอย่างมาอย่างละหน่อย ทันทีที่เรารู้จักกันมากขึ้น ผมจะนำของขวัญที่พวกคุณชอบมาให้ในการมาเยี่ยมครั้งหน้านะครับ”

“คุณช่างใส่ใจมากจริง ๆ แลร์รี่” คุณนายวัตส์ฉีกยิ้มกว้างหูถึงหู รู้สึกพึงพอใจมากขึ้นเรื่อย ๆ กับผู้ชายที่ลูกสาวของเธอเลือก

“แต่จริง ๆแล้ว ครั้งหน้าก็ไม่ต้องเอาของขวัญมาหรอกจ้ะ ฉันจะมีความสุขมากกว่าถ้าพวกคุณสองคนมาเยี่ยมเราบ่อยขึ้น คุณเห็นด้วยไหมคะ ที่รัก?”