ความรักสีคราม นิยาย บท 1501

แอนนาสะกิดสามีของเธอที่นิ่งเงียบมาตลอด

แต่จอร์แดนกลับทำเพียงแค่พยักหน้าตอบกลับเท่านั้น

"อย่าถือสาเขาเลยนะแลร์รี่ คือเขาเป็นคนพูดน้อยน่ะ" แอนนาพยายามลดความน่าอึดอัดที่สามีของเธอแสดงออกไป

"ไม่เป็นไรครับคุณแอนนาผมเข้าใจครับ" แลร์รี่ยิ้มแหยๆ

ถึงแม้แม่ของโจอันจะยอมรับฉันในทันที แต่ก็ยังมีงานหิน การจะได้รับการยอมรับจากพ่อของเธอดูจะไม่ง่ายเลยแฮะ

แลร์รี่เอนหลังพิงโซฟาพลางครุ่นคิดว่าจะทำยังไงต่อ

"เอาล่ะ คุยกันให้สนุกนะจ๊ะ เดี๋ยวแม่ไปเตรียมมื้อเย็นก่อน" จากนั้นแอนนาก็หันหลังและเดินไปที่ห้องครัว

แต่จากนั้นไม่นาน เธอก็พูดด้วยท่าทางอย่างชอบใจว่า "โจอัน ทำไมไม่มาช่วยแม่ล่ะ หืม?"

"ค่ะแม่" โจอันลุกขึ้นและเดินไปที่ห้องครัว

จากนั้นจอร์แดนก็ลุกขึ้นยืนก่อนจะพูดขึ้นว่า "ไปห้องหนังสือกันเถอะ"

แลร์รี่พยักหน้าก่อนจะเดินตามจอร์แดนเข้าไปในห้องอ่านหนังสือและประตูก็ปิดลง

ความกังวลใจได้ถาโถมเข้ามาในใจของโจอันในขณะที่เธอมองไปยังห้องหนังสือ เธอไม่แน่ใจว่าพ่อของเธอจะคิดยังไงกับแลร์รี่ แต่เธอก็ทำได้เพียงแค่ขอให้มันผ่านไปด้วยดีเท่านั้น

ในขณะเดียวกัน แววตาของแอนนาก็เป็นประกายขึ้นมาด้วยความตื่นเต้นทันทีที่ลูกสาวของเธอเข้าไปในครัว เธอรีบเอ่ยถามว่า "โจอัน เล่าเรื่องของแลร์รี่ให้แม่ฟังหน่อยสิ เขาน่ะดูไม่เหมือนหนุ่มๆ ทั่วไปเลยนะ"

"ก็... แลร์รี่เขาเป็นประธานบริษัทนอร์ตันคอร์ปอเรชั่นน่ะค่ะ" โจอันยอมรับด้วยความประหม่า

"นอร์ตันคอร์ปอเรชั่น? นั่นมันบริษัทที่ใหญ่ที่สุดในมาร์ชิงฟิวไม่ใช่เหรอลูก?"

ขนาดแอนนาที่ไม่เคยสนใจเรื่องพวกนี้มาก่อนก็ยังรู้จักบริษัทนอร์ตันคอร์ปอเรชั่น

"ค่ะ นั่นแหละ"

ต่อให้เขาจะเป็นคนมีอิทธิพลขนาดไหน แต่ฉันจะไม่ยอมให้ลูกสาวสุดที่รักของฉันต้องมาใช้ชีวิตทุกข์ระทมเด็ดขาด!

"เขาขอแต่งงานแล้วหรอ?" แอนนาเอ่ยถาม "พระเจ้า นั่นข่าวดีเลยนะลูก! แม่เห็นด้วยเลย แม่ยินดีมากๆ!"

โจอันยิ้มอย่างดีใจเมื่อได้รับความเห็นชอบจากแม่ของเธอ แต่เธอก็ยังอดที่จะสงสัยไม่ได้ว่า "แต่แม่คะ... หนูว่าพ่อไม่น่าจะชอบแลร์รี่ค่ะ หนูจะทำยังไงดี?"

แอนนาถอนหายใจออกมา "แม่เข้าใจจ่ะ แม่รู้ว่าพ่อของหนูน่ะเป็นคนดื้อรั้นและขี้งุดหงิดเวลาที่ตั้งใจทำอะไรบางอย่าง แต่แม่คิดว่าเขาแค่จู้จี้กับแลร์รี่เพราะเสียใจที่เห็นลูกสาวตัวน้อยของเขาจะออกจากรังไปแล้วแค่นั้นเอง ฉะนั้นไม่ต้องห่วงอะไรนะลูก"

แม้ว่าแม่ของเธอจะพูดปลอบใจแล้ว แต่โจอันก็อดที่จะกังวลไม่ได้หากมันแย่กว่านั้น

โจอันกับแอนนารีบทำอาหารกันอย่างรวดเร็ว ไม่นานทั้งสองคนก็จัดจานบนโต๊ะกันจนเสร็จเรียบร้อย

"ที่รัก! แลร์รี่! มื้อเย็นเสร็จแล้วจ้า" แอนนาตะโกนเรียกไปทางห้องหนังสือในขณะที่เธอวางจานใบสุดท้ายลงบนโต๊ะ

"กำลังจะไปแล้ว" เสียงของจอร์แดนเอ่ยขึ้น

จากนั้นเขาก็เดินไปที่ห้องกินข้าวพร้อมกับใบหน้าที่มีรอยยิ้มกว้างและหัวเราะอย่างสุขใจ "ป่ะแลร์รี่ ไปดื่นกันซะหน่อย"