ความรักสีคราม นิยาย บท 1509

คาร์ลยังคงเงียบในขณะที่กำลังคิดถึงข้อดีข้อเสียของการทำแบบนี้

ถึงแลร์รี่จะมีอิทธิพลมากมายในมาร์ชิงฟิว แต่ถ้าฉันติดตามโจอันในฐานะคนรู้จัก มันก็คงทำอะไรฉันไม่ได้ใช่มั้ย?

คาร์ลหาเหตุผลเข้าข้างตัวเองและตัดสินใจจะลองดู

ไม่เสียสละแกก็จะไม่ได้ในสิ่งที่แกต้องการ อีกอย่างมันเป็นไปไม่ได้ที่จะเอาชนะใจกาเบรียลล่าโดยที่ไม่ลงทุนทำอะไรเลย เพราะงั้นฉันก็ควรจะตอบตกลงเพื่อเอาใจกาเบรียลล่าซะ

"ได้ ฉันจะทำเพื่อเธอเอง! ไม่ต้องห่วงนะกาเบรียลล่า ฉันจะทำให้ได้ และฉันก็จะไม่ทำให้เธอผิดหวังด้วย" คาร์ลรับปากเธอด้วยท่าทางที่มั่นใจ

"ฉันมองนายไม่ผิดเลยคาร์ล ฉันชักจะเริ่มชอบนายแล้วล่ะสิ" เพื่อที่จะชักจูงให้คาร์ลทำงานให้เธอ กาเบรียลล่าจึงเริ่มชื่นชมเขา

"มันแน่อยู่แล้วกาเบรียลล่า เธอจะได้เห็นจุดแข็งของฉันอีกเยอะเลยล่ะ" คาร์ลตอบอย่างขำๆ ขณะที่มองเธอ

คอยดูเถอะ ฉันจะทำทุกอย่างตามที่เธอต้องการเพื่อคว้าใจเธอให้ได้

ถ้านายทำสำเร็จ แลร์รี่จะไม่ปล่อยนายไปหรอก และฉันก็จะได้หลุดพ้นจากนายสักที ยิงปืนนัดเดียวได้นกตั้งสองตัว

ในตอนนั้นเอง ทั้งสองคนที่ต่างก็มีความลับอยู่ในใจก็หัวเราะเสียงดังออกมาพร้อมกัน

"กาเบรียลล่าไปเถอะ งานรวมรุ่นจะเริ่มแล้วนะ ไปตรงนั้นกัน"

คาร์ลถือโอกาสเข้าไปจับมือกาเบรียลล่า ทีนี้มาดูกันว่าเธอจะมีข้อแแก้ตัวอะไรมาปฏิเสธฉันอีก ถ้าเธอไม่เต็มใจจะทำอะไรแบบนี้ นั่นเท่ากับว่าเธอไม่ซื่อสัตย์

คาร์ลรู้สึกพอใจที่คิดได้แบบนั้น

ในขณะที่กาเบรียลล่ารู้สึกว่ามือของเธอถูกจับ เธอก็โมโหขึ้นมา แต่พอเธอนึกถึงข้อตกลงของเธอกับคาร์ล ขัดขืนไปคงจะแปลกๆ แน่นอน

เธอซ่อนความรังเกียจอย่างถึงที่สุดไว้ และปล่อยให้คาร์ลจับมือเธอแล้วพาเธอไปข้างหน้า

เมื่องานรวมรุ่นเริ่มขึ้น การที่คาร์ลได้นั่งอยู่ข้างๆ กาเบรียลล่าก็ทำให้เขารู้สึกว่าเขาได้ใกล้ชิดกับเธอมากขึ้น ซึ่งมันก็ทำให้ผู้ชายคนอื่นๆ อิจฉาเขามาก

แต่พอมองไปที่รูปร่างอันเย้ายวนของกาเบรียลล่า คาร์ลก็อดไม่ได้ที่จะเลียริมฝีปาก อีกไม่นานเธอจะเป็นของของฉันแล้ว

การชนกันนั้นแรงมากจนโจอันล้มก้นกระแทกกับพื้น โจอันขมวดคิ้วอย่างมึนงงอยู่นาน

"เป็นอะไรมากมั้ยครับคุณ?"

อีกฝ่ายก็ถูกกระแทกแรงเหมือนกัน แต่ในฐานะผู้ชายเขาจึงตอบสนองได้เร็วกว่าโจอัน เขาเดินเข้าไปหาเธออย่างช้าๆ และเขาก็ช่วยพยุงโจอันลุกขึ้นยืน

"ไม่เป็นไรค่ะ ฉันลุกเองได้" โจอันปฏิเสธความช่วยเหลือของเขาพร้อมกับเรียกสติตัวเองกลับมา

แลร์รี่เตือนโจอันให้หลีกเลี่ยงการพูดคุยกับคนแปลกหน้า และเธอก็จำเรื่องนั้นได้เป็นอย่างดี

ชายคนนี้ยิ้มแหยๆ และขอโทษเธออย่างเขินๆ "ผมขอโทษนะครับ ผมรีบไปคุยงานกับบริษัทคุณน่ะ เลยไม่ทันสังเกตคุณจริงๆ ผมผิดเองแหละครับ"

“ไม่เป็นไรค่ะ”

เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้ตั้งใจ โจอันจึงไม่ได้ถือสาเอาความเขา "เอ้ะ ตอนนี้มันเลยเวลางานแล้วนะคะ ทำไมคุณไม่มาที่บริษัทของเราพรุ่งนี้ล่ะคะ?"