ความรักสีคราม นิยาย บท 1510

โจอันเตือนเขาด้วยความหวังดี

วันนี้พนักงานพากันกลับไปแล้ว จะมีก็แต่รปภ.ที่ยังทำงานอยู่ ซึ่งมันก็คงจะไม่มีใครไปคุยธุรกิจกับเขาหรอก

"งั้นหรอครับ? ผมไม่รู้เลยนะเนี่ย"

ความผิดหวังของเขาแสดงออกมาอย่างชัดเจน เขาหัวเราะแห้งๆ ก่อนจะตอบว่า "พรุ่งนี้ผมคงต้องมาอีกรอบสินะ ขอบคุณที่เตือนนะครับ"

"ไม่เป็นไรค่ะ" โจอันตอบอย่างสุภาพ

ผู้ชายคนนี้ดูมีภูมิฐานและนิสัยดีมาก แม้ว่าโจอันจะไม่สนใจเขา แต่เขาก็ได้สร้างความประทับใจที่ดีให้กับเธอไว้

หลังจากเธอพูดจบ เธอก็เดินออกไปเรียกแท็กซี่

ชายคนนั้นเดินตามเธอไปอย่างไม่รีรอ

"คุณครับ คุณคงจะเป็นคนที่ตั้งใจทำงานมากๆ เลยสินะครับ เพราะคุณกลับช้ามากเลย" ชายคนนี้เผลอทำท่าเล่นหูเล่นตากับเธอ

"ไม่เป็นไรค่ะ ฉันชินแล้ว"

โจอันไม่ได้อยากจะมีปฏิสัมพันธ์กับเขาต่อ และท่าทางของเธอก็เป็นเพียงแค่การแสดงความมีมารยาทตอบเท่านั้น

"นี่มันก็เริ่มจะดึกแล้วนะครับ ให้ผมไปส่งที่บ้านมั้ย? ถือเป็นการชดเชยที่ทำให้คุณเสียเวลา" ชายคนนั้นเสนอตัวจะขับรถไปส่งเธอที่บ้าน

"ไม่เป็นไรค่ะ ฉันอยู่ใกล้ๆ นี่เองและแฟนฉันก็รอทานมื้อเย็นด้วยกันอยู่ค่ะ"

เธอดูออกว่าเขามีวัตถุประสงค์แอบแฝงอยู่ถึงได้ชวนเธอขึ้นรถ ดังนั้นเธอควรจะอ้างถึงแลร์รี่และปฏิเสธเขาไปตรงๆ

"ก็ได้ครับ เดินทางกลับดีๆ นะครับ ผมไปล่ะ"

ชายคนนั้นยิ้มกว้างและบอกลาเธอไปแต่โดยดี

โจอันพอใจมากที่เขาไม่มากวนเธออีก เธอจึงยิ้มและตอบกลับไปว่า "เช่นกันค่ะ"

จากนั้นโจอันจึงโบกมือเรียกแท็กซี่และพยักหน้าให้เขาก่อนจะขึ้นรถไป

สายตาของเขาจ้องมองไปที่รถแท็กซี่ของเธอพักหนึ่งก่อนที่เขาจะหัวเราะออกมา "อืมม ผมกะแล้วว่าคุณจะไหวตัวทัน แต่ผมน่ะไม่ปล่อยคุณไปง่ายๆ หรอก คุณจะต้องตกหลุมพรางของผมแน่!"

ท่าทางอันไร้เดียงสาที่เขาแสดงออกมาก่อนหน้านี้ได้อันตรธานหายไปทันที และสีหน้าของเขาก็กลายเป็นสีหน้าที่ชั่วร้ายแทน ชายคนนี้ไม่ใช่ใครเลยนอกจากคาร์ล

ในฐานนะที่คุ้นเคยกับคนมีการศึกษา มันจึงไม่ใช่เรื่องยากเลยที่เขาจะแสร้งทำตัวเป็นสุภาพบุรุษได้

“ทำอาหารเป็นด้วยเหรอ?”

โจอันตกตะลึงและถามอย่างสงสัยว่า "ทำไมฉันไม่เคยรู้เรื่องนี้เลยล่ะ?"

แลร์รี่พูดพึมพำว่า "ผมเพิ่งหัดทำอาหารไม่นานมานี้เอง อีกอย่าง วันนี้ผมก็ว่างด้วย ผมก็เลยตัดสินใจทำอาหารสองสามอย่าง จะได้ช่วยแบ่งเบาภาระคุณไง"

“ไม่เป็นภาระตรงไหนเลย”

โจอันส่ายหน้า "ฉันว่าคุณยุ่งกว่าฉันอีกนะเนี้ย อีกอย่าง... อาหารของคุณจะกินได้มั้ยก่อน?"

เธอมองเขาอย่างตะหงิดๆ ภายใต้ชุดสูทที่เป็นทางการแลร์รี่ดูไม่ใช่คนที่จะทำอาหารเป็นเลยสักนิด

"เดี๋ยวนะ... นี่คุณใช้ฉันเป็นหนูทดลองหรอ? ถ้าฉันตายเพราะอาหารเป็นพิษขึ้นมาล่ะ?"

ตาของแลร์รี่เบิกกว้างเมื่อเห็นโจอันมีท่าทางหวาดกลัว

"รอนี่นะ ผมจะไปอุ่นก่อน ถึงคุณจะเป็นหนูทดลอง คุณก็ต้องกินให้หมด" จากนั้นเขาก็เดินไปที่ห้องครัว

พอได้เห็นแลร์รี่วิ่งไปรอบๆ ห้องครัวอย่างเงอะงะมันทำให้หัวใจของโจอันพองโตขึ้นมา เธอไม่คิดเลยว่าประธานนอร์ตันคอร์ปอเรชั่นผู้ยิ่งใหญ่จะเข้าครัวทำอาหารให้เธอ และทั้งหมดนี้มันก็นเป็นเพราะความรักอันลึกซึ้งที่เขามีให้กับเธอนั่นเอง