ความรักสีคราม นิยาย บท 1511

โจอันละสายตาไปจากแลร์รี่ที่ดูมีเสน่ห์อย่างมากเมื่ออยู่ในท่าทีตั้งอกตั้งใจไม่ได้เลย

ดวงตาอันเป็นประกายสดใสทำให้ใบหน้าที่คมได้รูปดูน่ามอง รวมทั้งเสริมให้จมูกโค้งโด่ง และริมฝีปากที่เม้มเล็กน้อยดูงดงามมาก ตอนนั้นเองที่เธอรู้สึกว่าพร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อผู้ชายคนนี้

“อย่ามัวแต่ยืนอยู่เลย มานั่งสิ”

แลร์รี่เอ่ยปากเรียกเธอ ทำให้เธอแทบไม่มีเวลาเพ้อฝันเลย

“กำลังไปค่ะ!”

เมื่อพูดจบเธอก็รีบล้างมือและเดินไปยังโต๊ะอาหารอย่างรวดเร็ว จากนั้น จึงนับจำนวนจานบนโต๊ะคร่าวๆ

เธอกลืนน้ำลายเอือกใหญ่เมื่อกวาดตามองไปที่โต๊ะเป็นครั้งแรก

แลร์รี่ที่เป็นคนใส่ใจผู้อื่นได้เตรียมทั้งอาหารและซุปให้เธอทั้งหมดสี่อย่าง นี่คือ…ซุปฟักทองใช่ไหมนะ? อืม…ใช่แหละ ถึงสีจะแปลกไปหน่อยก็เถอะ โจอันมั่นใจว่านั่นคือซุปฟักทอง

อืม…ฉันว่าจานที่เป็นเห็ดผัดดูน่ากินกว่านะ และนี่ก็คือ…มันฝรั่งบดใช่ไหม? สีของมันดูแปลกๆ พิกล…แล้วนี่คือ… มักกะโรนีอบชีสโรยด้วยเบคอนกรอบสินะ? หรือว่าเนื้อวัวกันแน่นะ?

เธอระบุส่วนผสมในอาหารจานนั้นไม่ได้เลย

เดี๋ยว! จานนั้นมันอะไรน่ะ? ทำไมมีสีดำแล้วไหม้ขนาดนั้น?

เธอมองอาหารบนโต๊ะคร่าวๆ และชั่งใจตามตัวเลือกที่เห็นบนโต๊ะ

จานที่น่าจะกินได้มีเพียงจานเดียวคือเห็ดผัดในขณะที่อาหารจานอื่นดูอันตรายเกินไป

ไม่หรอก…อาหารไม่อร่อยคือสิ่งที่แย่ที่สุดที่จะเกิดขึ้นได้แล้วแหละ ฉันมั่นใจว่าอาหารไม่ได้มีพิษอะไร…

“มาเร็ว ลองชิมดูสิ คุณคงไม่ถือสาอะไรหรอกนะเพราะผมพึ่งทำอาหารเป็นครั้งแรก”

เขาเงยหน้ามองเธอด้วยความคาดหวัง

ด้วยทั้งหมดที่แลร์รี่ทำให้เธอจึงเป็นการยากที่จะปฏิเสธเขา

เธอจึงรวบรวมความกล้าเอื้อมมือไปหาจานเห็ดผัด

อาา!

โจอันตักเห็ดชิ้นหนึ่งเข้าปากและเธอก็จามออกมาหลังจากกัดลงไปคำแรก เนื้อเห็ดก็ดีอยู่หรอกแต่ดันเค็มไปหน่อย…

“เป็นไง? อร่อยไหม?”

แลร์รี่ยิงคำถามราวกับเด็กน้อย

และเธอก็พึ่งรู้ว่าเบคอนกรอบนั้นยังไม่สุกดีตอนที่เคี้ยวมันอยู่ในปาก

เธออยากจะคายมันออกมาแต่ก็เกรงว่าจะทำให้แลร์รี่ไม่สบายใจ

เขาเห็นว่าเธอหยุดหลังจากเคี้ยวไปเพียงครั้งเดียวจึงตักมักกะโรนีอบชีสคำโตเข้าปากด้วยความงุนงง

“แหยะ…”

เขาแทบไม่ได้เคี้ยวเลยและคายอาหารออกมา ตอนนี้เขาเข้าใจแล้วว่าทำไมโจอันถึงทำหน้าประหลาด

หลังจากนั้นเขารีบชิมอาหารจานอื่นๆ แต่ทุกจานกลับมีรสชาติแปลกๆ จนเขาตกใจ

“ถ้าอาหารรสชาติแย่ คุณควรบอกผมสิ! ทำไมต้องแกล้งทำเป็นว่าอร่อยด้วยล่ะ?”

เขารู้สึกผิดและเอ่ยต่อ “ผมไม่รู้ตัวเลยว่าทำอาหารไม่อร่อย”

“ก็หัดทำครั้งแรกเองนี่ อย่าโทษตัวเองเลย ตอนฉันหัดทำอาหารครั้งแรกน่ะมันแย่กว่าของคุณเยอะ”

เธอพยายามปลอบใจเขาอย่างรวดเร็ว