ความรักสีคราม นิยาย บท 1531

“นายควรจะขอบคุณที่ตระกูลฉันไม่ได้ตั้งใจจะแก้แค้นนาย แต่เนี่ยนายยังจะมีหน้ามาขอแต่งงานกับฉันอยู่อีกเหรอ? นายเข้าใจอะไรผิดไปหมดหรือเปล่า? ลองส่องกระจกดูตัวเองหน่อยสิ! อะไรทำให้นายคิดว่าจะแต่งงานกับฉันได้ ทะนงตัวมากเกินไปแล้ว!”

หลังจากระบายความขุ่นมัวในใจใส่ชายคนนั้นแล้ว กาเบรียลล่าก็วางสายทันที

เช่นเดียวกับคาร์ลที่กัดฟันกรอดและเขวี้ยงโทรศัพท์ลงกับพื้น เขาลัมเหลวไม่เป็นท่าที่ไม่สามารถทำให้เจ้าสาวของเขาเชื่อมั่นในตัวเขาได้ พร้อมกับเสียโอกาสในการสืบทอดความมั่งคั่งและสิทธิประโยชน์ของตระกูลวอร์ด เช่นเดียวกับสถานะของเขาในฐานะผู้สืบทอดธุรกิจของตระกูลตัวเอง!

นอกจากนี้ การขอกาเบรียลล่าแต่งงานเป็นเพียงความหวังเดียวของเขา ชั่วอึดใจหนึ่งที่เขารู้สึกว่าเขาไม่มีทางหนีรอดไปจากสถานการณ์ยากลำบากนี้ได้

แลร์รี่ นี่เป็นความผิดของแกทั้งหมด! ในเมื่อแกโหดร้ายกับฉันมาก อย่ามาโทษฉันก็แล้วกันที่ทำอย่างเดียวกันกลับไป!

ร่องรอยความเกลียดชังสว่างวาบขึ้นในดวงตาคาร์ล

เขาอ้างว่าความหายนะและความล้มเหลวอย่างที่สุดของเขาเกิดจากแลร์รี่และโจอัน โดยเชื่อว่าถ้าไม่ใช่เพราะคนทั้งคู่ เขาคงไม่ต้องลงเอยในสภาพที่น่าสังเวชเช่นนี้

แต่ดูเหมือนเขาจะลืมไปแล้วว่าเขาเป็นคนหาเรื่องใส่ตัวเอง จะไปโทษคนอื่นไม่ได้เลย

แต่คาร์ลไม่มีทางหันหลังกลับได้อีกต่อไป เขาต้องเลือกว่าจะเดินไปตามเส้นทางที่ทำลายตนเองหรือเส้นทางที่ทำลายผู้อื่น

คืนนั้น คาร์ลไปดื่มที่บาร์เล็กๆ เขากำลังจมอยู่กับความโศกเศร้าตอนที่กลุ่มอันธพาลจำเขาได้และเข้าไปหา

“คาร์ลใช่ไหม? ฉันได้ยินมาว่านายกำลังตามหาพวกเราอยู่”

คนที่แสดงตัวชัดเจนว่าเป็นหัวหน้ากลุ่มอันธพาลพูดขึ้นมาก่อน

แม้ว่าตระกูลของคาร์ลจะไม่ได้มีอิทธิพลมากนัก แต่ก็ยังถือว่ามีเกียรติ นอกจากนี้ คาร์ลยังใจกว้างกับพวกอันธพาลมาตลอด พวกเขาออกไปเที่ยวด้วยกันบ่อยๆ

แต่ทั้งนี้ มันก็ไม่แน่ว่ากลุ่มอันธพาลจะคิดแบบเดียวกับคาร์ลหรือเปล่า หากพวกเขาพบว่าคาร์ลถูกปลดจากสถานะทายาทของตระกูล

“เอ่อ ช่วงนี้ฉันรู้สึกไม่ค่อยดีนัก มาดื่มกับฉันสิ”

คาร์ลพูดขึ้นมาอย่างไม่ได้สนใจมากนักตอนที่เห็นพวกเขาปรากฏตัว

กลุ่มอันธพาลเองก็เคยได้ยินมาเรื่องสองเรื่องเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับชายผู้นี้เมื่อเร็วๆ นี้ แต่ก็ไม่ได้รู้รายละเอียดมากนัก

“เดี๋ยวมันก็ดีขึ้นเองนะคาร์ล สถานการณ์วุ่นวายนี้จะสิ้นสุดลงในไม่ช้า เอาล่ะ มาดื่มเพื่อลืมปัญหาพวกนั้นกันเถอะ”

หนึ่งในกลุ่มอันธพาลเข้ามาตบไหล่คาร์ล

“เอาล่ะ เราหยุดพูดถึงเรื่องนี้เถอะ มาดื่มกันให้เมาสุดๆ ไปเลย! คืนนี้ฉันเลี้ยงเอง!”

หลายชั่วโมงต่อมา

“คาร์ล... เพื่อนยาก ขอบคุณสำหรับเครื่องดื่มวันนี้ เรากำลังจะกลับกันแล้ว คราวหน้าเราจะ... ตาพวกเราเลี้ยง!” หัวหน้ากลุ่มร้องตะโกน

“พวกนายค่อยๆ ไปกันนะ ตกลงไหม? กลับไปกันก่อนเลย”

คาร์ลรู้สึกเวียนหัวเล็กน้อยเช่นกัน แต่จิตใจเขายังปลอดโปร่ง

พวกอันธพาลช่วยพยุงกันและกันและเดินตุปัดตุเป๋ออกจากบาร์ ทิ้งคาร์ลไว้ข้างหลัง

เขาสามารถจัดการล้วงข้อมูลและหมายเลขติดต่อของพวกอาชญากรจากปากของพวกอันธพาลได้หลายคนในขณะที่มึนเมาด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์

คาร์ลหัวเราะอยู่ในใจและดื่มไวน์แก้วสุดท้ายจนหมดก่อนจะหันหลังเดินจากไป

เช้าวันรุ่งขึ้น แลร์รี่ตื่นขึ้นมาตอนเช้าตรู่ที่ฟ้าสว่างสดใส เขาหันไปมองโจอันที่งีบหลับอยู่ข้างๆ และ จูบแก้มเธอเบาๆ จากนั้นก็ลุกจากเตียงแล้วเดินตรงไปยังห้องทำงาน