ความรักสีคราม นิยาย บท 1532

สองสามวันที่ผ่านมาโจอันรู้สึกเหน็ดเหนื่อย ดังนั้นแลร์รี่จึงรู้สึกว่าอาจเป็นการดีที่จะพาเธอออกไปข้างนอกเพื่อพักผ่อนและผ่อนคลายจะได้หยุดสนใจสิ่งต่างๆ

ขณะที่เขากำลังจัดการกับงานบางอย่างในห้องทำงาน โจอันก็ย่องเข้าไปในห้องและไปยืนอยู่ข้างหลังเขา

อันที่จริง แลร์รี่ได้ยินเสียงอีกฝ่ายตั้งแต่ตอนที่โจอันเดินเข้ามาในห้องแล้ว แต่เขาแกล้งทำเป็นไม่สนใจและเล่นตามน้ำไปกับเธอ

เขารอจนกระทั่งโจอันมายืนห่างจากเขาแค่คืบ จากนั้นก็รีบหันกลับมาและคว้าเอวเธอไว้

โจอันส่งเสียงร้องเบาๆ ก่อนจะล้มลงในอ้อมแขนแลร์รี่

“คุณรู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ตรงนี้” โจอันถามด้วยความไม่พอใจ

“เด็กโง่ ผมได้กลิ่นน้ำหอมของคุณ”

แลร์รี่ยิ้มขณะที่ซุกหน้าลงไปที่ผมของเธอ

เขาเต็มไปด้วยความสุขขึ้นมาทันทีที่เห็นใบหน้าสวยงามของโจอันราวกับว่าดูเท่าไหร่ก็ไม่พอ

“โจอัน” แลร์รี่กระซิบเรียกชื่อเธอ

"อะไรคะ?"

โจอันเองก็เพลิดเพลินกับช่วงเวลาแห่งความสุขที่หาได้ยากเช่นกัน

แลร์รี่เป็นคนจัดการเรื่องที่เกิดขึ้นล่าสุดในขณะที่เธอจมอยู่กับความวิตกกังวลในช่วง 2-3 วันที่ผ่านมา ดังนั้นพวกเขาจึงเหนื่อยล้าทั้งร่างกายและจิตใจ

“วันนี้เราไปเที่ยวเล่นที่ไหนกันสักที่เถอะ เรายังไม่เคยไปที่ไหนกันจริงๆ ในฐานะคู่รักเลย”

แลร์รี่รู้สึกผิดเมื่อตระหนักว่าเขามีงานล้นมือและแทบจะไม่ค่อยได้ใช้เวลากับโจอันหรือไปเที่ยวกับเธอ

“คุณพูดจริงเหรอ?”

โจอันเงยหน้าขึ้นจากอ้อมแขนของแลร์รี่และอุทานออกมาด้วยความดีใจ

เธออยากใช้เวลากับแลร์รี่ในชนบทและชื่นชมธรรมชาติที่มีอยู่มานานแล้ว

แต่เนื่องจากแลร์รี่มีงานยุ่งอยู่เสมอ เธอจึงไม่อยากรบกวนขอให้เขาพาเธอไปเปิดหูเปิดตา ดังนั้น เธอจึงไม่เคยหยิบยกเรื่องนี้ขึ้นมาพูดเลย

แต่กระนั้น โจอันก็มีความปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะไปเที่ยว โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับคนที่เธอรัก

เธออาจไม่เคยพูดถึงมัน แต่ความคิดนี้แวบเข้ามาในใจเธอนับครั้งไม่ถ้วน

"แน่นอน ผมพูดจริง”

เมื่อเห็นเธอมีสีหน้าประหลาดใจ แลร์รี่ก็บอกได้เลยว่าโจอันรอวันนี้มานาน มันยิ่งทำให้เขารู้สึกผิดมากยิ่งขึ้น

แลร์รี่สัญญากับตัวเองว่า ฉันจะให้เวลาคุณมากขึ้นอย่างแน่นอนในอนาคต

แลร์รี่มีงานสำคัญที่ต้องกลับมาจัดการให้แล้วเสร็จภายในหนึ่งสัปดาห์ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ได้ตั้งใจจะไปที่ไหนที่ไกลเกินไปนัก

พวกเขารีบเก็บสัมภาระและขึ้นรถทัวร์

นอกเหนือจากการเดินทางทางถนนแล้ว การนั่งรถทัวร์ก็เป็นทางเลือกที่ดีในการเดินทางอีกอย่างหนึ่ง

ตลอดการเดินทาง แลร์รี่และโจอันใช้เวลาหยอกเย้ากันอย่างมีความสุขบนรถทัวร์

นี่เป็นช่วงเวลาที่ผ่อนคลายที่สุดที่ทั้งคู่มีนับตั้งแต่พวกเขาสร้างความสัมพันธ์ ตอนนี้พวกเขาสามารถปล่อยวางความกังวลทั้งหมดออกไปได้ หัวใจของพวกเขามีที่ว่างให้กันและกันเท่านั้น

“แลร์รี่ ดูวิวตรงนั้นสิ!”

“แลร์รี่ มันสวยมากไม่ใช่เหรอ?”

“ที่รัก ถ่ายรูปฉันให้หน่อยได้ไหม? มานี่ เรามาถ่ายรูปคู่กันรูปนึง!”

“ที่รัก ฉันอยากกินอันนั้น!”

“แลร์รี่ คนงี่เง่า! คนกำลังดูเราอยู่!”

โจอันเป็นเหมือนนกที่ส่งเสียงร้อง ถ้อยคำที่เต็มไปด้วยความร่าเริงเบิกบานใจเติมเต็มโลกทั้งใบของแลร์รี่