ความรักสีคราม นิยาย บท 1544

แคสเปี้ยนในฐานะที่เป็นบอดี้การ์ดส่วนตัวของแลร์รี่คงถูกไล่ออกทันทีถ้าเขาไม่โผล่มาในช่วงเวลาวิกฤตแบบนี้

“ไม่ต้องห่วงครับ” เขาปลอบใจโจอัน “หัวหน้าเอาอยู่แน่นอน!”

เขาชื่นชมและไว้วางใจในทักษะการต่อสู้ของแลร์รี่อย่างสุดซึ้ง

เมื่อเห็นโจอันปลอดภัยและไม่เป็นอันตรายพร้อมกับแคสเปี้ยนที่ยืนอยู่ข้างๆ แลร์รี่ถอนหายใจด้วยความโล่งอกก่อนจะหันเหความสนใจไปยังมือสังหารสี่คนที่อยู่ตรงหน้าเขา

ในฐานะผู้ผ่านการฝึกฝนมาอย่างโชกโชนและเผชิญความเป็นความตายมาหลายครั้งมือสังหารเหล่านี้อันตรายกว่าโจรข้างถนนเป็นไหนๆ การต่อสู้ของพวกเขาประสานกันเป็นอย่างดีแสดงให้เห็นว่าพวกเขาถูกฝึกมาด้วยกัน การสะบัดกริชแต่ละครั้งถูกคำนวณอย่างแม่นยำ

ถ้าต่อสู้กับตาสีตาสาคนอื่นล่ะก็มือสังหารเหล่านี้คงปลิดชีวิตเหยื่อไปเรียบร้อยแล้ว

แต่นี่ไม่ใช่ตาสีตาสาที่ไหน แต่เขาคือ แลร์รี่ นอร์ตัน

ถึงมือสังหารจะมีฝีมือขนาดไหนแลร์รี่ยังคงหาจุดอ่อนและช่องโหว่เจอ

หากเทียบกับแลร์รี่ในอดีตแล้วนี่ก็แค่การต่อสู้ง่ายๆ เท่านั้น

ไม่กี่นาทีมือสังหารทั้งสี่ก็ล้มลงกับพื้นจับแขนขาที่หักของตนและร้องคร่ำครวญด้วยความเจ็บปวด

แลร์รี่จัดแจงชุดของตนที่ยับขณะต่อสู้จนเรียบร้อยและเดินออกมาราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาก้าวยาว ๆไปหาโจอัน

“หยุด! อย่าขยับ!”

เมื่อทั้งสามคนคิดว่าเรื่องทั้งหมดจะจบลงแค่นี้ก็มีเสียงเยือกเย็นดังแทรกขึ้น

แลร์รี่หนหน้าไปหาต้นเสียงอย่างช้าๆ มือสังหารที่แคสเปี้ยนเตะลงไปกับพื้นได้ยืนขึ้นมาพร้อมกับปืนในมือที่กำลังเล็งมายังแลร์รี่

“อยู่นิ่งๆ ไม่งั้นฉันไม่รับประกันสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไปหรอกนะ”

มือสังหารแยกเขี้ยวใส่ขณะจ้องไปยังแลร์รี่ นิ้วของเขาคาอยู่ที่ไกปืน เมื่อเห็นเพื่อนของตนนอนแผ่อยู่ที่พื้น เขาก็โกรธจนเลือดขึ้นหน้าและอยากจะยิงแลร์รี่ให้ตายเสียตรงนี้

“คุณอย่าผลีผลามนักสิ ถ้าลั่นไกล่ะก็คุณก็จบเห่เหมือนกัน” แลร์รี่ค่อยๆ เอ่ยตอบโดยไม่มีความกลัวอยู่ในน้ำเสียงเลย

“หุบปาก! อย่าคิดว่าฉันจะไม่ฆ่าแก ถึงมันจะทำให้ฉันชะตาขาดไปด้วยก็ตาม!” มือสังหารตะโกนอย่างเกรี้ยวกราด ความนิ่งเฉยของแลร์รี่กำลังดูถูกความภาคภูมิใจของเขา

“อย่างงั้นเหรอ? งั้นก็ยิงเลยสิ!” แลร์รี่หัวเราะแห้งๆ พร้อมกับชี้มาที่อกของตนเอง

“แคสเปี้ยนคุณเป็นอะไรหรือเปล่า?”

โจอันที่ยืนอยู่ข้างๆ ตลอดมารีบวิ่งเข้าไปหาแคสเปี้ยน แลร์รี่รีบเดินตามไปด้านหลังเธอ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความวิตกกังวล

“ไม่เป็นไรครับ ผมไม่เป็นไร กระสุนแค่เฉียดท้องผมไปเท่านั้น”

เขายิ้มอย่างเป็นธรรมชาติให้โจอันและแลร์รี่

“ดี ดีแล้วล่ะนะ”

โจอันถอนหายใจทั้งที่ไม่รู้ตัวว่ากำลังกลั้นอยู่และรู้สึกโล่งอกด้วย

“ถกเสื้อขึ้นมา ฉันขอดูแผลหน่อย” แลร์รี่สั่งอย่างเคร่งขรึมด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

เมื่อเห็นใบหน้าเย็นชาของแลร์รี่แคสเปี้ยนรีบถกเสื้อขึ้นทันทีและจ้องแลร์รี่อย่างระแวดระวังราวกับหนูอ่อนแอที่โดนแมวต้อนจนมุม

แลร์รี่มองที่แผลและขมวดคิ้วเล็กน้อย แคสเปี้ยนพูดถูกเรื่องที่กระสุนไม่ได้ทะลุเข้าไปในท้องแต่เขาคงไม่บอกว่ามันแค่ “เฉี่ยว” เช่นกัน แผลนั้นยาวสองสามนิ้วและกระจายทั่วท้องของแคสเปี้ยนทำให้เลือดอุ่นๆ ไหลออกมาอย่างช้าๆ