ความรักสีคราม นิยาย บท 1545

“ต้องใช้ฉันบอกกี่ครั้ง? ว่านายต้องรวดเร็วและแม่นยำเวลาจัดการกับศัตรู! ความเมตตาทุกรูปแบบที่ให้ศัตรูคือความโหดร้ายต่อตัวนายเอง! ถ้านายทุ่มแรงจนหมดตั้งแต่แรกคงไม่โดนยิงหรอก!” แลร์รี่ขึ้นเสียง เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ชอบใจนักที่เห็นแคสเปี้ยนบาดเจ็บ

แคสเปี้ยนก้มหัวลงขณะที่แลร์รี่ตะโกนใส่เขาราวกับเด็กกำลังถูกลงโทษและไม่ได้เถียงอะไรกลับ

“โถ แลร์รี่หยุดดุแคสเปี้ยนได้แล้ว ถ้าเขาไม่เข้ามาช่วยเราอาจยังถูกปืนจ่อหัวอยู่ก็ได้!” โจอันขัดเพราะทนไม่ได้ที่เห็นแลร์รี่กำลังดุแคสเปี้ยนอย่างไม่ถูกต้อง

“ถ้าเขาไม่ประเมินศัตรูต่ำเกินไปก็คงไม่เจ็บตัวหรอก! ทำเรื่องง่ายๆ ให้สมบูรณ์แบบยังไม่ได้เลย ต้องโง่ขนาดไหนกัน?”

แลร์รี่ยังไม่หยุดตำหนิและไม่คิดจะเปลี่ยนเรื่องแต่เป็นเธอเองที่ไม่รับรู้ถึงความเจ็บปวดภายใต้ความโกรธของเขา

“แต่ว่า…”

เธออ้าปากจะเถียงแต่แคสเปี้ยนกลับเอ่ยขึ้นมาซะก่อน

“ขอบคุณที่ปกป้องผมครับคุณผู้หญิงแต่หัวหน้าพูดถูกแล้ว เป็นความผิดผมเอง ผมประเมินศัตรูต่ำเกินไปจริงๆ ขอโทษครับหัวหน้า”

เมื่อได้ยินแคสเปี้ยนขอโทษสายตาของแลร์รี่ก็อ่อนลงและหยุดตำหนิเขาทันที

“อยู่นี่แหละ ฉันจะไปหยิบกล่องปฐมพยาบาลในรถ”

แม้จะพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจแต่คราวนี้เธอก็ได้ยินความกังวลในน้ำเสียงของแลร์รี่ได้

เมื่อเห็นแลร์รี่รีบมุ่งหน้าไปที่รถแคสเปี้ยนก็รู้สึกจุกแน่นที่คอเมื่อสูดหายใจ

หัวหน้ายังเป็นคนเดิมเหมือนเมื่อหลายปีก่อน ไปเปลี่ยนเลยสักนิด ยังเป็นเจ้านายที่เข้มงวด เอาจริงเอาจังและอารมณ์เสียกับเรื่องเล็กๆ น้อยๆ เหมือนเดิม

ถึงจะเป็นแบบนั้นเขารู้ว่าไม่มีใครคนไหนตำหนิแลร์รี่ในเรื่องนั้นเพราะทุกคนต่างรู้ดีว่าแลร์รี่ห่วงพวกเขามากที่สุดถึงจะไม่เคยแสดงความห่วงใยนั้นออกมาเลยก็ตาม ยังไงซะที่แลร์รี่เข้มงวดก็เพื่อประโยชน์ของพวกเขาทั้งนั้น

เขาถอนหายใจเมื่อหวนนึกถึงช่วงเวลาหลายปีที่ผ่านมาด้วยกันท่วมท้นไปด้วยอารมณ์อันหลากหลาย

ปีอันตื่นเต้นเหล่านั้นเป็นเพียงอดีตไปแล้ว เพื่อนของพวกเขาหลายคนก็ไม่ได้ติดต่อกันอีก แต่เมื่อใดก็ตามที่แคสเปี้ยนนึกถึงความทรงจำเหล่านั้น ความรู้สึกที่คุ้นเคยก็จะผ่านเข้ามาในตัวเขาอีกครั้ง ความเป็นพี่น้องของพวกเขาจะไม่มีวันถูกลืมและไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงได้

ไม่ว่าเธอจะหว่านล้อมยังไงเขาก็ไม่ยอมปริปากเลยสักนิด

“ก็ได้ ไม่ต้องบอกฉัน ไม่อยากรู้แล้ว” เธอบ่นพึมพำพลางเม้มปากเพราะไม่ได้คำตอบที่ต้องการ

เธอหงุดหงิดแต่มีความคิดเจ้าเล่ห์หนึ่งผุดขึ้นมาในหัว ในเมื่อคุณไม่บอกอย่ามาโทษที่ฉันล้อเล่นแล้วกัน เธอยิ้มด้วยความสนุกสนานก่อนจะหันไปมองแคสเปี้ยน “คุณสองคน…คงไม่ได้มีความสัมพันธ์แบบนั้นกันหรอกใช่ไหมล่ะ?”

“ความสัมพันธ์แบบไหนครับ?”

เขาตะลึง เธอเดาออกแล้วงั้นเหรอ? เป็นไปไม่ได้! คุณผู้หญิงคงไม่ฉลาดขนาดคิดเรื่องนั้นออกหรอกน่า!

“พวกคุณเคยทานข้าวและนอนด้วยกันไหม?” เธอเบิกตากว้างแสร้งทำเป็นไร้เดียงสาขณะที่กำลังกลั้นขำ

“ก็ใช่ครับ เรามักทานข้าวและนอนด้วยกัน บางครั้งก็อาบน้ำด้วยกันด้วย” เขาตอบอย่างจริงใจโดยไม่รู้ถึงเจตนาของเธอเลยแม้แต่น้อย