ความรักสีคราม นิยาย บท 1546

“จากนั้นพวกคุณก็มีความรู้สึกลึกซึ้งต่อกัน และหวังว่าพวกคุณจะได้อยู่ด้วยกันตลอดไปใช่ไหม?” โจอันพูดต่อ

“ใช่ครับ! ผมยอมสละชีวิตเพื่อหัวหน้า! และยอมรับตรงๆ ว่าผมหวังว่าเราจะได้อยู่ด้วยกันตลอดไปครับ”

แย่หน่อยที่วันเวลาเหล่านั้นคงไม่เกิดขึ้นอีก แคสเปี้ยนมองพื้นและถอนหายใจด้วยความโหยหาเมื่อคิดแบบนั้น

“ไม่อยากเชื่อเลย ฉันคิดไม่ถึงเลยว่าคุณจะเป็นคนสไตล์แบบนี้!” เธออ้าปากค้างก่อนจ้องเขม็งไปยังเขา “ฉันขอเตือนนะว่าแลร์รี่มีคู่หมั้นแล้ว ฉะนั้นอย่าแม้แต่จะคิดนะ!”

อะไรนะ? นี่เกี่ยวอะไรกับเรื่องที่เรากำลังคุยกันอยู่เนี่ย? เขางุนงงและสับสนเป็นอย่างมาก

แต่เขาก็รู้ทันทีเมื่อหันไปเห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์บนใบหน้าของเธอ

“ไม่ได้หมายความแบบนั้นนะครับ อย่าเข้าใจผิดผมไม่ใช่สไตล์แบบนั้น ผมไม่ได้ชอบหัวหน้าสักหน่อย!” เขารีบอธิบายด้วยใบหน้านิ่งๆ ไม่ขบขันกับมุกตลกของเธอสักเท่าไหร่

“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า…”

โจอันระเบิดเสียงหัวเราะออกมาดังลั่น พลางเอามือกุมท้องของตนเพราะมันเริ่มจะปวดจากการหัวเราะอย่างต่อเนื่อง

“พวกคุณคุยเรื่องอะไรกันอยู่เหรอ? คุณดูอารมณ์ดีมากๆ ” แลร์รี่ยิ้มเมื่อเอ่ยถามโจอัน เขาเดินกลับมาจากรถพร้อมกับกล่องปฐมพยาบาลในมือเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะอันน่าดึงดูดเกินจะต้านไหวของเธอ จากนั้นจึงหันไปหาแคสเปี้ยนและจ้องแคสเปี้ยน “แล้วนายหมายความว่ายังไงที่บอกว่าไม่ชอบฉันสักหน่อย?”

“ผะ ผมไม่ได้หมายถึงว่าผมไม่ชอบคุณ! เดี๋ยวสิ ไม่ใช่…ผมไม่ชอบคุณ! ผมหมายถึง-” แคสเปี้ยนพูดตะกุกตะกักก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ด้วยไม่รู้ว่าจะอธิบายสถานการณ์อย่างไรดี แคสเปี้ยนผู้ที่กำลังมีใบหน้าทุกข์ใจหันหน้าไปมองโจอันด้วยสีหน้าขอร้อง

“ฮ่าๆๆๆ…” เธอหัวเราะเสียงดังขึ้นอีกเมื่อแคสเปี้ยนพูดไม่ออก

“ผม-”

แคสเปี้ยนเอ่ยปากแต่ถูกแลร์รี่ขัดเอาไว้

“เงียบซะ ถกเสื้อขึ้นอีกทีสิ ให้ฉันทำแผลของนายก่อน” เขาออกคำสั่ง

แคสเปี้ยนรีบเงียบปากทันทีและถกเสื้อของตนเองขึ้นอย่างว่าง่าย ไม่กล้าขัดคำสั่งของเขา

แลร์รี่ก็หยุดพูดเช่นกันและพันแผลให้แคสเปี้ยนอย่างตั้งใจ

เธอปรบมืออย่างตื่นเต้น ร่องรอยความตื่นตระหนกและความกลัวที่รู้สึกก่อนหน้านี้หายเข้ากลีบเมฆไปแล้ว

“อืมมม ถ้าคนแบบนั้นโดนจับพวกมันก็จบเห่สินะ” แลร์รี่จับมือเธอและพาไปที่รถ “มาเถอะ กลับโรงแรมกัน”

ทั้งสามเข้าไปในรถของแคสเปี้ยน ถึงแลร์รี่กับโจอันไม่ได้ขับรถในช่วงวันหยุดของพวกเขาแคสเปี้ยนยังคงมีหน้าที่เป็นบอดี้การ์ดส่วนตัวอยู่ ดังนั้นเขามีหน้าที่ติดตามทั้งสองไปทุกที่และแอบอยู่ภายในรถไม่ออกไปรบกวนทั้งคู่

เฮ้อ…เป็นบอดี้การ์ดนี่ไม่ง่ายเลยแหะ แคสเปี้ยนคิดอย่างขมขื่น

ที่จริงแล้วแลร์รี่ไม่ได้ต้องการให้แคสเปี้ยนตัวติดกับเขาตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงหรอก เขาเพียงแค่ขอให้แคสเปี้ยนทำธุระบางอย่างเมื่อจำเป็นหรือเมื่อมีปัญหาเท่านั้น เวลาส่วนใหญ่แคสเปี้ยนสามารถไปทำสิ่งที่ต้องการได้ตามใจ

“บอดี้การ์ด” เป็นเพียงตำแหน่งบังหน้า จริงๆ แล้วแคสเปี้ยนคือเพื่อนที่แลร์รี่เชื่อใจมากที่สุด เพื่อนร่วมเป็นร่วมตาย

เมื่อทั้งสามกลับมาถึงโรงแรมแลร์รี่หว่านล้อมให้โจอันไปพักผ่อนขณะที่เขากับแคสเปี้ยนพูดคุยถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมา

“หัวหน้า คุณมีเบาะแสว่าใครอยู่เบื้องหลังสิ่งที่พึ่งเกิดขึ้นหรือยังครับ?”