ความรักสีคราม นิยาย บท 1551

เขาสำรวจโดยรอบและพบว่าตัวเองอยู่ในโกดังรกร้าง

คาร์ลร้อนรนสุดขีดขณะพยายามตะโกนขอความช่วยเหลือ แต่ทั้งหมดที่ได้ยินก็มีแค่เสียงสะท้อนของตัวเขาที่ก้องอยู่ในโกดัง

เขาเลิกทำแบบนั้นทันทีเพราะรู้ว่าไม่มีใครเข้ามาช่วยในสถานที่รกร้างแบบนี้แน่

คาร์ลไม่แยแสเรื่องความเป็นความตายแล้วหลังจากพบเจอเรื่องราวที่ผ่านมา

เขาจึงหยุดตะโกนและเฝ้ารออย่างเงียบๆ ให้โจรลักพาตัวผู้ลึกลับปรากฏตัว

ในตอนนั้นก็รู้สึกว่ามีคนนอนอยู่ข้างๆ เขาเพ่งดูอีกฝ่ายใกล้ๆ และผงะ

“กาเบรียลล่าเหรอ?” ชายหนุ่มพึมพำกับตัวเอง

คาร์ลมืดแปดด้าน ไม่รู้ว่าโจรลักพาตัวต้องการทำอะไรกับเขา

ครู่ต่อมา กาเบรียลล่าเริ่มได้สติและลืมตา เธอผงะเช่นกันเมื่อเห็นคาร์ล

หญิงสาวพลันนึกบางอย่างได้และโวยวาย “นายกล้าลักพาตัวฉันได้ยังไงน่ะคาร์ล! อยากตายใช่ไหม? คิดดูสิว่าฉันอุตส่าห์เป็นห่วงนาย!”

กาเบรียลล่าหัวเสียมาก เราลงเรือลำเดียวกันแล้ว ไม่อยากเชื่อเลยว่านายจะลักพาตัวฉัน

“ขอโทษทีเถอะ เธอช่วยดูให้มันดีๆ หน่อยได้ไหม?” คาร์ลโต้ “ฉันก็ถูกลักพาตัวมาเหมือนกัน”

กาเบรียลล่ามองอีกฝ่ายและพื้นที่โดยรอบอย่างสงสัย จากนั้นก็เห็นว่าทั้งเธอและเขาต่างถูกมัด

“ที่นี่” หญิงสาวพูดขณะยังคงสำรวจโดยรอบ

“ทำไมมันดูคุ้นตาจัง?”

“คุ้นแน่ล่ะ มันคือสถานที่ที่แกพาโจอันมาหลังจากลักพาตัวเธอไง” เสียงหนึ่งดังขึ้นขณะชายร่างกำยำสามคนปรากฏตัว

“พวกแกเป็นใคร?” กาเบรียลล่าถามอย่างประหลาดใจขณะอีกฝ่ายย่างสามขุมเข้ามา

เธอตัวสั่นด้วยความกลัวเมื่อได้ยินคำพูดนั้น

“ไม่นะ! ได้โปรด! ฉันขอร้องนาย! อย่าทำแบบนี้!” น้ำตาไหลอาบแก้มของกาเบรียลล่าขณะร้องวิงวอนด้วยความหวาดกลัว

“ปล่อยฉันไปเถอะ! ฉันยอมจ่ายเท่าที่นายต้องการ แค่นายปล่อยฉันไป! บอกมาเลยว่าเท่าไหร่!”

“เงิน? นี่คุณพยายามจะใช้เงินฟาดหัวเราเหมือนที่ทำกับไอ้ฆาตกรเหรอ?”

“เสียใจด้วยนะที่ทำให้คุณผิดหวัง แต่พวกเราไม่ได้ทำแบบนี้เพื่อเงิน” หัวโจกปล่อยเสียงหัวเราะเยือกเย็น

“นายรู้ได้ไงว่าฉันพัวพันกับเรื่องนั้น?”

พวกมันรู้ได้ไงว่าเราจ่ายเงินให้ไอ้ฆาตกร? เพราะหลังจากนั้นเราไม่ได้เอาตัวเองเข้าไปเกี่ยวข้องเลย

“อย่างที่เขาว่ากันนั่นแหละ หน้าต่างมีหู ประตูมีช่อง ทำอะไรไว้ เดี๋ยวก็ต้องมีคนรู้ คุณควรใคร่ครวญสักนิดก่อนทำเรื่องทุเรศพวกนั้น กรรมตามสนองแล้วล่ะ คุณกาเบรียลล่า”

ทั้งสามยิ้มอย่างพอใจที่ผู้หญิงร้ายกาจตรงหน้าพวกเขากำลังจะถูกลงทัณฑ์ในอีกไม่ช้า

“เอาล่ะ อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด ลงมือกันเถอะพวกเรา!” เขาออกคำสั่ง