ความรักสีคราม นิยาย บท 1552

ชายอีกสองคนพยักหน้าเมื่อหัวโจกให้สัญญาณ พวกเขานำขวดยาปลุกเซ็กส์ออกมาขณะย่างสามขุมเข้าหากาเบรียลล่าด้วยรอยยิ้มมีเลศนัย

“อย่านะ ได้โปรดเถอะ ฉันขอร้องล่ะ! ปล่อยฉันไป!” กาเบรียลล่าร้องขอความเมตตา “ฉันผิดเอง ปล่อยฉันไปนะ! ฉันสัญญาว่าจะไม่ทำอีกแล้ว!”

อีกฝ่ายไม่แยแสคำวิงวอนของเธอขณะจับเธอง้างปากและกรอกยาลงไป

คลื่นไส้…

กาเบรียลล่าพยายามขัดขืนตอนที่พวกเขาบังคับกรอกยาใส่ปากเธอ แต่ก็ต้านทานเรี่ยวแรงของชายสองคนไม่ได้ จึงพยายามบ้วนยาออกมา แต่ไม่สำเร็จ

“มีความสุขกับช่วงเวลาที่เหลืออยู่นะคุณกาเบรียลล่า”

ชายที่เป็นหัวโจกยิ้มกว้าง “ตั้งกล้องให้ได้มุมดีๆ ล่ะ แล้วก่อนจะออกไปก็แก้มัดให้หล่อนด้วย!”

ชายอีกสองคนแก้มัดให้กาเบรียลล่าและตั้งกล้องไว้ในจุดที่เธอเอื้อมไม่ถึง

เมื่อเสร็จภารกิจ ทั้งสามก็เดินออกจากโกดังและปิดประตู ปล่ยให้ทั้งคู่อยู่กันตามลำพัง

“เปิดสิ! เปิดเถอะ!” กาเบรียลล่าวิ่งไปที่ประตูโกดัง เธอร้องตะโกนและใช้กำปั้นทุบประตูอย่างแรง

แต่เมื่อรู้ตัวว่าทำไปก็ไม่มีประโยชน์ หญิงสาวค่อยๆ ทรุดฮวบลงกับพื้นอย่างสิ้นหวัง เธอขดตัวเป็นลูกบอลและเริ่มตัวสั่น

คาร์ลเฝ้ามองอย่างเยือกเย็นกับเหตุการณ์ทั้งหมดที่ถูกเปิดโปง ความคิดของเขากระเจิดกระเจิงเมื่อเข้าใจแรงจูงใจของพวกโจรลักพาตัว จากนั้นก็รู้สึกได้ถึงความตื่นเต้น

ใครจะคิดว่าฝันของเราจะเป็นจริงได้แบบนี้! บอกได้เลยว่าโชคเข้าข้างเราแล้ว เราจะได้ทั้งเงินทองและอำนาจกลับมาทันทีที่ได้นอนกับเธอ ทั้งหมดที่เราต้องทำในเวลานี้คือเฝ้ารอให้ยาออกฤทธิ์

ผ่านไปครู่หนึ่ง กาเบรียลล่าที่ขดตัวอยู่ตรงมุมห้องเดินมาหาคาร์ล

หญิงสาวรู้สึกว่าร่างกายกำลังร้อนผ่าว โดยเฉพาะบริเวณท้องน้อย มันร้อนแผดเผาจนเหมือนจะหลอมละลายได้ทุกขณะ เธอค่อยๆ สูญเสียสติสัมปชัญญะ ในหัวจิตหัวใจมีแต่ความหื่นกระหาย

หนึ่งชั่วโมงต่อมา แคสเปี้ยนได้รับแจ้งจากคนของเขาว่าภารกิจสำเร็จแล้ว

เขารุดเข้าไปทันทีที่รู้ข่าว

เมื่อไปถึงก็เห็นกาเบรียลล่าที่แต่งตัวเรียบร้อยแล้วกำลังจ้องมองไปไกลด้วยอาการเหม่อลอย เธอคงสิ้นหวังและอยากจบชีวิตตัวเอง แคสเปี้ยนคิด

ส่วนคาร์ลนั่งนิ่งและดูเหมือนกำลังครุ่นคิด

“อ้อ ดูเหมือนโชว์จะจบแล้ว ถ้างั้นเราก็ไปกันได้ นี่โทรศัพท์ของพวกคุณ ติดต่อให้คนมารับก็แล้วกัน” แคสเปี้ยนเย้ยหยันขณะที่สวมผ้าปิดหน้าอยู่

นัยน์ตาของกาเบรียลล่าเปี่ยมด้วยความเกลียดชัง เธอกัดฟันสบถ “แกไม่ได้ลอยนวลไปแบบนี้แน่! ฉันจะทำให้แกต้องชดใช้!”

“ผมเข้าใจว่าคุณรู้สึกยังไง แต่คุณจะโทษพวกเราไม่ได้นะ คุณเองก็เคยทำแบบนี้กับคนอื่นไม่ใช่เหรอ? บอกผมหน่อยสิ รู้สึกยังไงที่เจอเข้ากับตัวเอง?” แคสเปี้ยนกระหยิ่ม