ความรักสีคราม นิยาย บท 1578

"ได้ครับ ตราบใดที่คุณชอบ"

แลร์รี่ตอบรับคำขอของโจอันด้วยความรัก

"สวัสดีค่ะ อยากซื้อดอกไม้มั้ยคะ?"

หญิงวัยกลางคนเดินมาหาพวกเขาเมื่อเธอได้ยินที่พวกเขาคุยกัน

"ราคาเท่าไรหรอคะ?" โจอันถามด้วยรอยยิ้ม

"ดอกละสิบคะ"

รอยยิ้มอันน่ากลัวปรากฏขึ้นบนใบหน้าของไซล่าในขณะที่เธอตอบโจอัน

"เอาเก้าดอกครับ"

ในตอนที่แลร์รี่พูดเขานั้นไม่ได้สังเกตเห็นท่าทางแปลกๆ ของไซล่าเลย

"ได้ค่ะ ทั้งหมดเก้าสิบค่ะ"

ไซล่ายื่นดอกไม้ให้โจอันในขณะที่เธอเหลือบมองแลร์รี่

ดวงตาของไซล่าเปล่งประกายขึ้นมาเมื่อเธอเห็นแลร์รี่เอื้อมมือไปหยิบเงินในกระเป๋าของเขา จากนั้นเธอก็รีบดึงกริชออกมาจากตะกร้าดอกไม้แล้วพุ่งเข้าไปแทงโจอัน

ฉันจะให้พวกแกชดใช้ที่ฆ่าสามีฉัน

แลร์รี่ที่ยังคงมองไซล่าและโจอันจากหางตา แม้ว่าเขาจะกำลังดึงธนบัตรออกมาจากกระเป๋าตังก็ตาม

เมื่อสังเกตเห็นท่าทางแปลกๆ ของไซล่า แลร์รี่จึงตะโกนขึ้นมาด้วยความหวาดกลัวเมื่อเห็นเธอดึงกริชออกมา

"โจอันระวัง!"

แลร์รี่ตะโกนออกมาแล้วดึงโจอันไปอยู่ด้านข้าง โจอันเกือบจะได้รับบาดเจ็บแล้วในตอนที่กริชตระหวัดเข้าที่ด้านหลังของเธอ

ไซล่าฟันไปที่โจอันอีกครั้ง เธอรู้ว่ามันไม่ง่ายเลยที่จะจัดการกับแลร์รี่ ดังนั้นเธอจึงรู้ว่าแลร์รี่จะระวังตัวมากขึ้นหากเธอมุ่งเป้าไปที่โจอัน

ไซล่าฟันด้วยรอยยิ้มที่เกรี้ยวโกรธ โจอันต้องได้รับบาดเจ็บแน่ต่อให้เธอจะพยายามหลบมากแค่ไหนก็ตาม

แลร์รี่ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องป้องกันการจู่โจมด้วยร่างกายของเขา

เขาย่อตัวลงขณะที่ไซล่าแทงที่ไหล่ของเขา

"ไม่ต้องห่วงผม ผมไม่เป็นไร ผมขอเค้นความจากผู้หญิงคนนี้ก่อน"

แลร์รี่รีบปลอบใจเธอเพราะเขาไม่อยากให้โจอันต้องมาห่วงเขาไปมากกว่านี้

จากนั้นเขาก็หันความสนใจไปที่ไซล่าอีกครั้ง แล้วเขาก็จับสังเกตบางอย่างได้ในตอนที่เขาสบตากับเธอ เขาเช็ดหน้าของไซล่าออก

จากนั้นริ้วรอยก็ถูกแทนที่ด้วยใบหน้าที่อ่อนเยาว์และสวยงาม

"เธอเป็นใครกันแน่?"

แลร์รี่ถามอีกครั้งเพราะเขาจำไม่ได้ว่าเคยเจอผู้หญิงคนเมื่อไร

"ฮึ่ม แกไม่รู้หรอกว่าฉันเป็นใคร! แต่ฉันน่ะเกลียดพวกแกมาก!"

ไซล่าจ้องไปที่แลร์รี่อย่างเกลียดชัง

"แกจำนักฆ่าที่พยายามจะฆ่าแกเมื่อสองเดือนก่อนได้มั้ย? เขาเป็นสามีฉัน! มันเป็นภารกิจสุดท้ายของเขา เขาสัญญากับฉันว่าจะออกจากวงการนี้ตลอดไปหลังจากจบงาน เขาบอกว่าจะกลับบ้านและใช้ชีวิตอย่างมีความสุขกับฉัน แต่เขาก็ไม่กลับมาอีกเลยเพราะแก! ฉันเสียสามีที่รักของฉันไปตลอดกาล ลูกของฉันที่พึ่งคลอดได้เดือนหนึ่งไม่มีวันได้รับความรักจากพ่อเขาอีกเลย!"

ไซล่าตะโกนออกมาด้วยความโกรธ น้ำตาของเธอไหลออกมาเมื่อคิดถึงลูกที่น่าสงสารของเธอ จากนั้นเธอก็เริ่มสะอึกสะอื้นอย่างกลั้นไว้ไม่อยู่