ความรักสีคราม นิยาย บท 1579

"ฉันเกลียดพวกแก! แกคือคนที่ทำลายครอบครัวของฉัน! แกเป็นคนที่ทำให้ลูกของฉันต้องกำพร้าพ่อ! ฉันจะฆ่าพวกแก!"

ไซล่ายังคงดิ้นรนต่อไป แต่แลร์รี่ก็จับเธอกดไว้กับพื้นทำให้เธอไม่สามารถขยับตัวได้

เมื่อได้ยินข้อกล่าวหาของไซล่า เขาก็เงียบไป หลังจากนั้นไม่นานเขาก็เอ่ยขึ้นมาเบาๆ ว่า "สามีของเธอถูกลงโทษประหารชีวิตหลังจากถูกจับด้วยข้อหาลอบสังหาร แล้วเธอจะมาแก้แค้นเราได้ยังไง? เธอเคยคิดถึงคนที่ถูกสามีเธอฆ่ามั้ย? ครอบครัวพวกเขาควรจะไปแก้แค้นใครดีล่ะ? ตื่นซะที เลิกดื้อด้านได้แล้ว"

"ฉันไม่สน! คนที่ถูกเขาฆ่ามันก็สมควรแล้ว! เขาทำทั้งหมดนี้ก็เพื่อครอบครัวของเรา! เขาไม่ผิด! คนพวกนั้นมันสมควรตายและแกก็ด้วย! พวกแกทุกคนจะต้องตกนรก!"

หลังจากพูดจบไซล่าก็หัวเราะลั่นซึ่งมันก็เต็มไปด้วยความสิ้นหวังและความเกลียดชัง

แลร์รี่มองเธอด้วยสายตาเรียบนิ่งและเขาก็ได้รู้ว่าเธอนั้นเสียสติไปแล้ว ดังนั้นเขาจึงไม่ได้พูดอะไรออกไปอีกและได้แต่รออย่างเงียบๆ

โจอันโทรแจ้งตำรวจทันทีหลังจากที่เธอเห็นว่าแลร์รี่ได้รับบาดเจ็บ ตำรวจน่าจะมาถึงในอีกไม่นาน

พอเห็นไซล่าที่พ่ายแพ้จนเสียสติไป โจอันก็ได้เกิดความรู้สึกที่ขัดแย้งกัน ทั้งเห็นใจ เกลียดชัง และเสียใจ "ทำไมคุณถึงอยากแก้แค้นขนาดนั้นล่ะ? คุณเคยนึกถึงลูกชายตัวน้อยของคุณบ้างมั้ย? พ่อของเขาถูกลงโทษตามกฎหมายข้อหาก่ออาชญากรรมไว้มากมาย ส่วนคุณที่เป็นแม่ของเขาก็จะถูกส่งไปที่สถานีตำรวจเพราะการกระทำอันอุกอาจของคุณเอง คุณเคยนึกถึงอนาคตของลูกคุณบ้างมั้ย? คุณเป็นผู้ใหญ่ที่ไม่สนใจผลกระทบที่ตามมา แต่ทำไมเด็กต้องมาแบกรับมันด้วยล่ะ? เด็กเขาไม่รู้เรื่องอะไรด้วยนะ!"

พอคิดถึงลูกของไซล่ามันก็ได้ทำให้หัวใจของเธอเต็มไปด้วยความเห็นอกเห็นใจ ในฐานะคนที่กำลังเป็นแม่ เธอเข้าใจดีว่าแม่มีความหมายต่อลูกมากแค่ไหน ดังนั้นเธอจึงไม่พอใจที่ไซล่าทำแบบนี้ แต่เธอก็น่าสงสารเหมือนกัน มันคงเป็นเรื่องยากสำหรับเธอที่จะเลี้ยงเด็กทารกเพียงลำพังหลังจากที่เสียสามีที่รักไป

แต่เรื่องราวน่าสงสารนี้ของเธอมันจะต้องมีเหตุมีผลสิ ในตอนนั้นเองโจอันก็เหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้

คำพูดของโจอันได้ทำให้ไซล่าตกตะลึง พอคิดว่าลูกของเธอจะต้องอยู่คนเดียวและถูกกลั่นแกล้งในอนาคตทำให้เธอรู้สึกผิด

"โอ้ ลูกแม่" เธอพึมพำขณะที่น้ำตาแห่งความสำนึกผิดไหลอาบทั้งใบหน้า แต่น่าเสียดายที่มันสายไปแล้ว และเธอก็ไม่สามารถกลับไปแก้ไขอะไรได้อีกแล้ว

หลังจากที่ตำรวจมาเธอก็ถูกพาตัวไป

"เจ็บแค่นี้เองไม่กี่วันผมก็หายแล้วครับ เจ็บหนักมากกว่านี้ผมก็เจอมาแล้วนะ" แลร์รี่พูดติดตลก

พอสัมผัสได้ถึงความกระวนกระวายใจที่เพิ่มขึ้นในใจของโจอัน แลร์รี่จึงได้รู้ว่าเขาพูดผิด

เขาเอาอดีตขึ้นมาพูดปลอบใจเธอ แต่ปฏิกิริยาของเธอทำให้เขาเสียใจที่พูดถึงมัน

โจอันมองเขาด้วยท่าทางที่หงุดหงิดและล้อเลียนไปว่า "ทำไมคุณต้องพูดให้ฉันสบายใจด้วย? ตอนทำแผลเมื่อกี้นี้ คุณไม่ได้ทำหน้าบู้บี้เพราะเจ็บหรอกหรอคะ?"

แลร์รี่เขิน "ผมแกล้งทำเพื่อให้คุณเป็นห่วงต่างหากล่ะ"

พอเห็นแลร์รี่ทำแข็งแกร่งขึ้นมา โจอันก็หัวเราะเบาๆ และความกังวลของเธอก็ค่อยๆ หายไป