ความรักสีคราม นิยาย บท 1584

แคสเปี้ยนร้องด้วยความเจ็บปวดขณะที่ถูกแลร์รี่ดึงหูเพื่อเอาเขาออกมาจากใต้โต๊ะ

“โอ หูจะหลุดแล้ว ปล่อยผม หัวหน้า” แคสเปี้ยนขอร้อง

เมื่อเห็นแบบนั้นทุกคนก็หัวเราะออกมาดังลั่น

หลังจากเก็บของแล้วพวกเขาก็มุ่งหน้าไปที่สุสานสาธารณะในเกาะพิลแลร์

ขณะเดินทางพวกเขาไม่ได้พูดคุยหรือเล่นมุกตลกกันเหมือนวันก่อนพร้อมกับก้มหน้าลงอย่างเงียบๆ ด้วยสีหน้าเศร้าหมองและหมกมุ่นอยู่ในความคิดของตนเอง

เมื่อพวกเขาถึงใจกลางสุสาน โจอันก็เห็นหลุมฝังศพของเพื่อนแลร์รี่ที่เสียชีวิตทั้งสามคนและรู้สึกหดหู่ใจเช่นเดียวกัน

บนแผ่นหินจารึกมีรูปถ่ายใบหน้าที่อ่อนเยาว์และมีชีวิตชีวาของทั้งสามคน ซึ่งแสดงถึงความอุตสาหะและความเข้มงวดที่เป็นเอกลักษณ์ของทหาร

ทั้งสามมองมายังชายที่ยืนอยู่หน้าหลุมศพของตนและเคยเป็นคนที่สนิทกันมากที่สุด

เมื่อมองดูหลุมศพทั้งสามโจอันรู้สึกอึ้งไป ขณะที่แลร์รี่และเพื่อนของเขามีน้ำตาไหลออกมาจากดวงตาแล้ว

หลุมศพของพวกเขาว่างเปล่า เพราะแลร์รี่และคนอื่นๆ รอดจากความตายในคราวนั้นได้อย่างหวุดหวิด ดังนั้นพวกเขาจึงไม่สามารถพาร่างของทั้งสามคนกลับมาได้

เรื่องที่ไม่สามารถนำศพของทั้งสามกลับมาได้ ทำให้แลร์รี่และคนอื่นที่เหลือเสียใจอย่างมาก

แลร์รี่และคนอื่นๆ ยืนอยู่หน้าหลุมศพพร้อมกับโค้งคำนับ ขณะนึกถึงช่วงเวลาที่พวกเขาทั้งแปดคนอยู่ด้วยกันด้วยความรู้สึกที่ผสมปนเป

ในเวลาเพียงไม่กี่ปีพวกเขาก็ถูกพรากจากกันไปตลอดกาล แม้หลังจากผ่านไปหลายปีพวกเขายังคงคิดว่ามันยากที่จะยอมรับความจริงนี้

ไปสู่ที่ชอบที่ชอบเถอะเพื่อน! พวกเราจะใช้ชีวิตแทนเอง!

เมื่อมองดูชายที่กำลังยืนอยู่หน้าหลุมศพที่เหมือนดั่งเด็กน้อยที่ยังยอมรับความจริงไม่ได้ โจอันก็ร้องไห้ออกมา

หลังจากเงียบกันอยู่พักใหญ่ลีออนก็เอ่ยขึ้น “หัวหน้าอากาศเริ่มหนาวแล้วและโจอันก็กำลังท้อง ผมคิดว่าเฮกเตอร์กับคนอื่นคงซาบซึ้งที่เรามาเยี่ยมในวันนี้ เรากลับกันเลยไหม?”

คนอื่นที่เหลือก็ทักทายพ่อแม่ของเฮกเตอร์อย่างร่าเริง

ทั้งห้าคนให้คำมั่นว่าจะปฏิบัติต่อพ่อแม่ของเพื่อนที่เสียชีวิตเหมือนพ่อแม่ของตน จึงเปลี่ยนเป็นเรียก ‘พ่อ’ กับ ‘แม่’ ตั้งแต่ต้น

ตอนนั้นเองคนวัยกลางคนทั้งสองเดินออกมาจากบ้าน และยิ้มกว้างเมื่อเห็นแลร์รี่กับเพื่อนของเขา “โอ้ ลูกชายของเรานี่เอง! มาสิ รีบเข้ามา!”

ชายวัยกลางคนเริ่มทักทายอย่างกระตือรือร้น ขณะที่หญิงวัยกลางคนเดินไปเตรียมเครื่องดื่ม

“พ่อครับ ไม่ได้เจอกันนานแล้วนะครับ พ่อกับแม่เป็นยังไงบ้าง?” แลร์รี่ถามด้วยความเคารพพร้อมกับนั่งลงตรงหน้าชายวัยกลางคน

“ไม่ต้องห่วงหรอก เรามีชีวิตที่ดีเลยล่ะ!”

ชายวัยกลางคนหัวเราะ เห็นได้ชัดว่าการปรากฏตัวของแลร์รี่และเพื่อนทำให้สถานที่อับเฉานี้เริ่มมีชีวิตชีวา และทำให้เขามีความสุขมากขึ้น