ความรักสีคราม นิยาย บท 1585

“พ่อครับแม่ครับ หากมีเรื่องอะไรต้องบอกพวกเรานะครับ มีเบอร์พวกเรากันแล้วใช่ไหมครับ? เราเป็นลูกชายของพ่อกับแม่นะครับอย่าถือว่าเราเป็นคนนอก!” ลีออนพูดอย่างจริงใจพร้อมกับจับมือหญิงวัยกลางคนไปด้วย

“โอ้” เธอรีบตอบ “ลูกใจดีมากเลย พวกเราสบายดี เราจะบอกลูกๆ แน่ถ้ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้น ลูกทุกคนเป็นคนดีมากเลยนะ น่าเสียดายที่เฮกเตอร์น่ะ…”

เมื่อคิดถึงลูกที่ตายไปแล้วทำให้เธอปวดใจจนต้องเอามือปาดน้ำตาที่ไหลออกมา

“เอาละ พอแล้ว! ไหนๆ พวกเขาก็มาถึงแล้วคุณควรไปทำอาหารให้พวกเขากิน ผมจะนั่งดื่มกับพวกเขาสักหน่อย” ชายวัยกลางคนรีบขัดภรรยาเพราะกลัวสิ่งที่เธออาจจะพูดออกมา

“ค่ะๆ ได้สิ” เธอปาดน้ำตาอีกครั้งและเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “แม่จะไปทำอาหาร ลูกๆ คุยกันไปก่อนนะ อย่าลืมดื่มน้ำที่แม่เตรียมให้กันด้วยนะ”

หลังจากพูดจบเธอก็เดินเข้าไปในครัว

ตอนแรกแลร์รี่และเพื่อนๆ วางแผนว่าจะกลับกันเลยหลังจากมาหาทั้งสอง แต่สายตาอันกระตือรือร้นของทั้งสองทำให้พวกเขาปฏิเสธไม่ลง ดังนั้นพวกเขาจึงอยู่เป็นเพื่อทั้งสองต่อ

คู่รักวัยกลางคนมีลูกชายคนเพียงคนเดียว ซึ่งเขาเสียสละชีวิตตนเองในต่างประเทศระหว่างปฏิบัติภารกิจ ดังนั้นเลยไม่มีใครจะคอยดูแลพวกเขาตอนแก่

โชคดีที่แลร์รี่และเพื่อนๆ สนิทกับเฮกเตอร์ลูกชายของทั้งคู่มาก และปฏิบัติกับพวกเขาราวกับเป็นพ่อแม่ของตนเอง เพื่อทั้งคู่จะยังพอมีคนที่พึ่งพาได้อยู่

ฉะนั้น ถ้าลูกชายยังอยู่ตรงนี้ ทั้งคู่กคงไม่ปล่อยให้เขาจากไปโดยไม่กินข้าวที่บ้านของก่อนกลับหรอก

เมื่อบ้านกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง พวกเขาก็มีความสุขมากแม้ตนเองจะต้องยุ่งก็ตาม

แลร์รี่และเพื่อนๆ ก็ช่วยพวกเขาทำอาหารด้วย เป็นเรื่องตลกแต่อบอุ่นหัวใจที่ได้เห็นชายกลุ่มหนึ่งกำลังทำงานบ้าน

อาหารมื้ออร่อยทำเสร็จเรียบร้อยด้วยความพยายามของทุกคน

ทุกคนนั่งลงที่โต๊ะอาหารและเริ่มกินอาหารในบรรยากาศอันอบอุ่นหัวใจ

แต่เพื่อนๆ ของแลร์รี่กลับมายืนรอที่ห้องโถงโรงแรมก่อนหน้าแล้ว เมื่อเห็นทั้งสองลีออนเอ่ยว่า “หัวหน้า ถึงเวลาที่เราต้องจากกันอีกแล้วนะครับ มาเก็บคำบอกลาไว้คราวหน้าเมื่อเราพบกันใหม่เถอะ ซึ่งก็คงอีกไม่นานนี้”

แลร์รี่และโจอันยิ้มตอบ

“แน่นอน งานแต่งของฉันกับโจอันจะจัดในอีกไม่กี่เดือนนี้ พวกนายต้องมาให้ได้” เขาเอ่ยตอบอย่างมีความสุข

“ต้องไปอยู่แล้ว ถึงคุณไม่เชิญเราก็จะไปให้ได้” แพทริคแหย่

เดวิดเอ่ยตาม “ใช่ครับ พวกเราจะมีของขวัญสุดพิเศษมอบให้กับคุณสองคนแน่นอน!”

พวกเขาหัวเราะ

เมื่อถึงเวลาต้องกลับแลร์รี่หุบยิ้มและประกาศอย่างเศร้าสร้อย “ถึงเวลาแล้วทุกคน ไว้เจอกันใหม่”