ความรักสีคราม นิยาย บท 1592

“ขอบคุณครับคุณหมอ” แลร์รี่กล่าวเมื่อรู้ว่ายังคงมีหวังอยู่ เขาดูมีความหวังขึ้นมากขณะที่พูดเช่นนั้น

แพทย์พยักหน้ายืนยันให้แลร์รี่ ก่อนจะกลับไปที่ห้องผ่าตัดอีกครั้ง

“โจอันเป็นเด็กที่น่ารักมาก ทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้กับเธอได้นะ”

วิเวียนไม่สามารถที่จะกลั้นน้ำตาไว้ได้อีกต่อไป หลังจากที่แพทย์กลับเข้าห้องผ่าตัดไปแล้ว เธอก็ปาดน้ำตาเพราะรู้สึกสะเทือนใจมากกับข่าวที่รับรู้

ฟินนิคถอนหายใจ เขาไม่สามารถที่จะพูดอะไรออกมาได้เลย เขาจึงรออยู่อย่างเงียบๆ และอดทน

จิตใจของแลร์รี่วุ่นวายไปหมด เขานึกถึงเรื่องราวต่างๆ ที่เกิดขึ้นหลังจากที่โจอันตั้งท้อง และเขาก็รู้ว่าการมีลูกนั้นมีความหมายต่อเธอเช่นไร เขาไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้ากับโจอันยังไงหากพวกเขาต้องสูญเสียลูกไป เขาจึงได้แต่จินตนาการว่าเธอจะต้องเสียใจมากแค่ไหน

ยิ่งเขาคิดถึงเรื่องนี้มากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งรู้สึกหงุดหงิดมากขึ้นเท่านั้น แต่ในที่สุดเขาก็ยับยั้งใจไม่ให้ไปตกไปอยู่ในภวังค์แห่งความมืดมิดนั้นอีก แล้วรอคอยอย่างอดทน

การรอคอยอันแสนทรมานยังคงดำเนินต่อไปอีกสองชั่วโมง

ในที่สุดไฟประตูห้องผ่าตัดก็ดับลง ทุกคนต่างก็จ้องมองที่ประตูผ่าตัดอย่างประหม่าขณะรอฟังผลขั้นสุดท้าย

แลร์รี่กลัวมากจนไม่กล้าที่จะเผชิญหน้า แต่เขาก็ไม่มีทางเลือก เขาจะต้องผ่านมันไปให้ได้

“เป็นยังไงบ้างครับหมอ?” แลร์รี่ถามทื่อๆ หลังจากที่เขาเดินเข้าไปหาหมอ

หมอออกมาจากห้องด้วยความเหนื่อยล้า เมื่อเห็นแลร์รี่และคนอื่นๆ หมอก็ส่ายหัวด้วยความโกรธเคือง

ใจของแลร์รี่เต้นรัวเมื่อเห็นหมอส่ายหัวแบบนั้น เราคงจะสูญเสียลูกไปแล้ว

เพียงแค่คิดก็ทำให้ขาของแลร์รี่ชาไปหมด เขากำลังจะถามหมอว่าผลออกมาเป็นอย่างไรขณะที่หมอก็พูดขึ้นว่า

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น ภรรยาของคุณท้องได้เพียงแปดเดือนเอง แต่ลูกหนักตั้งสามโลกว่าได้ยังไงเนี่ย? ทารกมีรูปร่างอวบอ้วนและมีสุขภาพดีมากจนมองไม่ออกเลยว่าจะคลอดก่อนกำหนด”

หมอดูสับสนขณะที่กำลังพูดกับตัวเองและแลร์รี่ในตอนนั้น

“เดี๋ยวนะครับ คุณหมอพูดว่าอะไรนะ คุณบอกว่าลูกของผมไม่เป็นไรงั้นเหรอ?” แลร์รี่ถามขึ้นอย่างไม่เชื่อหู เขามีความสุขมากจนฉีกยิ้มไปถึงใบหูเลยทีเดียว

“ใช่ครับ ก็พูดไปหยกๆ เขาเป็นเด็กผู้ชายที่อวบอ้วนและมีน้ำหนักตั้งสามโลกว่า” หมอตอบแลร์รี่พร้อมกับจ้องมองเขา ดูเหมือนว่าหมอกำลังสงสัยว่าหูของแลร์รี่มีอะไรผิดปกติรึเปล่า

“แล้วทำไมเมื่อกี้คุณหมอถึงส่ายหัวล่ะครับ?” แลร์รี่ยัวะ

ลูกสบายดี และโจอันก็เช่นกัน! ไม่มีอะไรจะดีไปกว่านี้อีกแล้ว

ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้ฉันก็เป็นพ่อคนแล้ว!

วิเวียนและฟินนิคก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อได้ยินข่าวดี ทั้งแม่และลูกต่างก็ปลอดภัย…ช่างวิเศษเหลือเกิน!

โจอันหันไปมองทันทีที่ได้ยินเสียงของแลร์รี่ เธอดูดีใจมากขณะที่บอกเขาว่า “มาเร็วๆ เข้าแลร์รี่ นี่ไงลูกของเรา”

“คุณพ่อคุณแม่ก็มาด้วยเหรอคะ” โจอันทักทายอย่างสุภาพเมื่อเธอเห็นฟินนิคและวิเวียน

“ใช่จ้ะ พวกเรามาเยี่ยม ตอนนี้หนูรู้สึกยังไงบ้างโจอัน?”

คู่สามีภรรยาสูงวัยเดินเข้าไปหาโจอัน พวกเขาเป็นห่วงเธอจริงๆ

“ตอนนี้หนูสบายดีแล้วค่ะ ขอโทษที่ทำให้ทุกคนต้องเป็นห่วงนะคะ” โจอันตอบอย่างอ่อนหวาน

แลร์รี่พูดไม่ออก เมื่อจ้องมองทารกในอ้อมแขนของโจอัน หัวใจของเขาตื้นตันอย่างอธิบายไม่ถูก ไม่สามารถบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้

นั่นคือความผูกพันระหว่างพ่อกับลูก แล้วความรักอันไม่มีที่สิ้นสุดของพ่อในตัวเขาก็จุดประกายขึ้นทันทีที่ได้เห็นทารกน้อย

“มาลูก ขอพ่ออุ้มหน่อย”

แลร์รี่รับลูกมาจากโจอัน ขณะนั้นเขามีความสุขมากราวกับว่าชีวิตของเขาสมบูรณ์แล้ว ไม่มีอะไรที่ต้องเสียใจอีกต่อไป