โจอันถูกนำตัวเข้าห้องผ่าตัดทันทีที่ไปถึงโรงพยาบาล
แลร์รี่กังวลมากจนแทบจะตามเข้าไปในห้องผ่าตัดด้วย แต่หมอได้ห้ามไว้
“คุณครับ ตอนนี้ผู้ป่วยมีอาการแย่มาก และเราต้องรีบทำการผ่าตัดทันที กรุณาอดทนรออยู่ตรงนี้ก่อนนะครับ” แพทย์กำชับอย่างหนักแน่น
“คุณหมอ ได้โปรด…”
แลร์รี่พูดขึ้น แต่หมอก็ไม่ได้สนใจ แล้วหันหลังกลับเข้าไปในห้องผ่าตัดทันทีเพื่อทำหน้าที่ของเขา
ไฟในห้องผ่าตัดเปิดมาหนึ่งชั่วโมงแล้ว
แลร์รี่เดินวนไปมาอยู่หน้าห้องผ่าตัด แล้วคอยเหลียวมองประตูห้องผ่าตัดอยู่ตลอดเวลาเป็นระยะๆ และเฝ้าอธิษฐานขอให้การผ่าตัดจบลงโดยเร็ว เขาอยากจะรู้ว่าโจอันเป็นอย่างไรบ้าง
“โจอัน โจอัน!”
เสียงฝีเท้าที่เร่งรีบพร้อมกับเสียงร้องเรียกอย่างกระวนกระวายใจดังก้องไปทั่วทั้งโถงทางเดินของโรงพยาบาล ฟินนิคได้พาวิเวียนมาถึงโรงพยาบาลแล้ว
“โจอันเป็นยังไงบ้างแลร์รี่?” วิเวียนถาม
ดวงตาของเธอเป็นประกายทันทีที่เห็นแลร์รี่ แล้วเธอก็รีบตรงเข้าไปหาเขาเพื่อถามถึงสถานการณ์
“สถานการณ์ดูไม่ค่อยดีเลยครับ เธอยังอยู่ข้างในและตอนนี้หมอก็กำลังผ่าตัดให้เธออยู่ครับ” แลร์รี่ตอบด้วยสีหน้าหวาดหวั่น
“เมื่อไม่กี่วันก่อนทุกอย่างก็ยังดูเรียบร้อยดีอยู่เลย แล้วกลายเป็นแบบนี้ไปได้ยังไง?” วิเวียนถาม
เธอดูแย่มากและจับแขนของฟินนิคไว้แน่นขณะที่พูด
“ขอให้ทุกอย่างผ่านไปด้วยดีเถิด ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับโจอัน…”
“หยุดพูด” ฟินนิคดุ “ตอนนี้เธอก็อยู่ในมือหมอแล้ว เลิกพูดจาเหลวไหลแล้วก็อดทนรอหน่อยเถอะ ทำไมถึงพากันตื่นตระหนกแบบนี้ล่ะ?"
เขารู้สึกราวกับว่าเขากำลังตกลงไปในหลุมที่ลึกและหนาวเหน็บอย่างที่สุด ความหวาดกลัวแผ่ซ่านไปทั่วร่างของเขา
“ในกรณีที่สถานการณ์เลวร้ายที่สุดก็คือ คุณอาจจะต้องเลือกระหว่างการช่วยชีวิตแม่หรือลูกไว้ ถ้าเป็นเช่นนั้นแม่ก็อาจจะกลายเป็นหมันในภายหลัง….”
คุณหมอผละจากไป เห็นได้ชัดว่าเขากำลังรอให้แลร์รี่ตัดสินใจ
“หากสิ่งที่เลวร้ายที่สุดเกิดขึ้น ได้โปรดกรุณาช่วยแม่เอาไว้ก่อนครับ” แลร์รี่ตอบโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย
ความรักที่แลร์รี่มีต่อโจอันได้หยั่งรากลึกอยู่ในจิตวิญญาณของเขาแล้ว แม้เขายังคงรู้สึกขอโทษต่อความผิดที่ต้องทอดทิ้งลูกที่ยังอยู่ในท้อง แต่ในเวลาเช่นนี้ เขาก็ไม่สามารถจะลังเลได้
“เขาพูดถูก กรุณาช่วยแม่ไว้ก่อนครับ” ฟินนิคกล่าวเสริมขึ้นขณะที่วิเวียนไม่ได้พูดอะไรเลย
ทั้งฟินนิคและวิเวียนต้องการที่จะมีหลาน แต่ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้การช่วยแม่เป็นทางเลือกที่ดีที่สุดแล้ว มันไม่สำคัญว่าโจอันจะเป็นหมันหรือไม่ ซึ่งนั่นจะทำให้พวกเขาอาจจะไม่มีหลานอีกเลย แต่พวกเขาก็จะไม่เสียใจกับการตัดสินใจในครั้งนี้
หมอพยักหน้าเมื่อเห็นว่าทุกคนเห็นด้วย เขาจึงพูดว่า “เอาล่ะในเมื่อเป็นเช่นนั้น เราก็จะช่วยแม่ไว้ให้ได้ ถึงกระนั้นก็ไม่มีอะไรแน่นอน ยังมีความเป็นไปได้ที่อาจจะสามารถช่วยทั้งแม่และลูกไว้ได้ อย่าเพิ่งสิ้นหวัง เราจะทำทุกอย่างให้ดีที่สุดครับ”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ความรักสีคราม
สนุกมาก...