ความรักสีคราม นิยาย บท 1597

แลร์รี่กำลังยืนเล่นโทรศัพท์อยู่หน้าประตู เขาใช้โทรศัพท์เพื่ออ่านรายงานที่ผู้ช่วยของเขาส่งมา แล้วก็จะจัดการกับบางเรื่องเมื่อจำเป็น

ทันใดนั้น ก็มีพยาบาลคนหนึ่งเดินเข็นรถเข็นเข้ามา

“สวัสดีครับเดนิส คุณมาส่งอาหารงั้นเหรอ?” แลร์รี่ถามพร้อมกับยิ้ม

ทางโรงพยาบาลได้จัดให้เดนิสคอยดูแลเรื่องอาหารของโจอันเป็นพิเศษตามที่แลร์รี่ร้องขอ ซึ่งก็แน่นอนว่าจะต้องมีค่าใช้จ่ายเพิ่มเติม

“ใช่ค่ะคุณนอร์ตัน”

เดนิสไม่ได้มองหน้าแลร์รี่ และเธอก็ดูจะไม่ค่อยพอใจนิดหน่อยขณะที่พูดว่า “ตอนนี้ ฉันควรจะรีบเข้าไปข้างในดีกว่าค่ะคุณนอร์ตัน”

“เชิญครับ ขอบคุณนะเดนิส” แลร์รี่ตอบอย่างสุภาพก่อนจะถามว่า “มีปัญหาอะไรรึเปล่าเดนิส หรือว่าคุณอารมณ์ไม่ดี หรืออะไร? ให้ผมรับช่วงต่อแทนคุณก็ได้นะครับ”

แลร์รี่พูดอย่างสุภาพนุ่มนวลเมื่อเขาเห็นว่าเดนิสกำลังใจลอยมากแค่ไหน

ถึงอย่างไรเขาก็สามารถช่วยดูแลโจอันเองได้ และมันก็เป็นเรื่องเหมาะสมแล้วที่เขาจะช่วยรับช่วงต่อจากเดนิสหากเธอมีภาระหนักเกินไป

“ไม่ ไม่ ไม่มีอะไรค่ะ ฉันทำเองได้ค่ะ คุณไม่ต้องเป็นกังวลเลยนะคะคุณนอร์ตัน” เดนิสรีบตอบอย่างรวดเร็ว ราวกับว่าเธอไม่ต้องการที่จะรบกวนแลร์รี่

แลร์รี่ไม่ได้กดดันอีก เมื่อเห็นว่าเธอไม่เต็มใจมากแค่ไหน ทั้งสองคนก็ไม่ได้สนิทกันอยู่แล้ว และพวกเขาก็ปฏิสัมพันธ์กันไปตามหน้าที่เท่านั้น

เดนิสดันรถเข็นเข้าไปในห้องของโจอัน

“เฮ้ เดนิส คุณมาแล้ว” โจอันทักทายอย่างสุภาพเมื่อเห็นเธอเข้ามา

“ค่ะ คุณวัตส์ ถึงเวลาอาหารกลางวันแล้วค่ะ” เดนิสตอบพร้อมกับยิ้มกว้าง “นี่คืออาหารที่ทางโรงพยาบาลเตรียมให้ในวันนี้ค่ะ ฉันจะจัดให้นะคะ”

“ว้าว วันนี้ทุกอย่างดูดีน่าอร่อยจัง” โจอันยิ้มเหมือนเด็กๆ เธอไม่ทันได้สังเกตเห็นว่าเดนิสมีอะไรผิดปกติเลย และดีใจที่ได้เห็นอาหารมื้อนี้

แลร์รี่เข้ามาในห้องพอดี

“ทำไมคุณถึงดูมีความสุขกับอาหารมื้อนี้จังเลย หิวมากขนาดนั้นเชียว?” แลร์รี่หยอกล้อด้วยความรัก

โจอันหยิบช้อนส้อมขึ้นมาทานอาหารโดยไม่สนใจเขา

แลร์รี่ซึ่งยืนจ้องมองโจอันอยู่ข้างๆ โดยไม่ได้พูดอะไรสักคำ ไม่รู้ทำไม เขารู้สึกเหมือนว่าวันนี้มีเดนนิสดูแปลกๆ แต่เขาก็ยังไม่รู้ว่าเรื่องอะไร ดูเหมือนว่าเธอกำลังปิดบังอะไรบางอย่าง…

ในที่สุดเดนิสก็พูดออกมาเมื่อเห็นว่าโจอันกำลังจะทานจนหมด เธอต้องพยายามอดกลั้นมาระยะหนึ่งแล้ว แต่ก็ตัดสินใจได้ในตอนนั้น แววตาของเธอเต็มไปด้วยความเศร้าเสียใจ

โจอันสงสัยใคร่รู้และตกตะลึงไปชั่วขณะ ตอนที่เธอได้แต่นั่งมองดูเดนิสนำอาหารกลับไปเก็บในรถเข็น

“มีอะไรผิดปกติเหรอเดนิส บอกเรามาเถอะว่ามีอะไรทำให้คุณหนักใจ ผมจะช่วยคุณเองถ้าผมทำได้"

ในที่สุดแลร์รี่ก็รู้แล้วว่าเป็นเรื่องอะไร จะต้องมีอะไรบางอย่างผิดปกติในอาหารเป็นแน่

เดนิสตื่นตระหนกหลังจากได้ยินสิ่งที่แลร์รี่พูด

“ฉะ-ฉัน…”

เดนิสลังเลเพราะไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรดี แต่เหงื่อเย็นที่ผุดเต็มหน้าผากก็ได้ทรยศต่อเธอเสียแล้ว มันได้แสดงให้ทุกคนเห็นว่าในขณะนั้นเธอกำลังเป็นกังวลมากแค่ไหน

“อาหารมีพิษใช่ไหม ใครเป็นคนทำ? ผมรู้ว่าคุณไม่อยากจะทำร้ายใคร ดังนั้นบอกความจริงมาเถอะเดนิส เราไม่อยากจะทำให้คุณต้องเดือดร้อน”