ความรักสีคราม นิยาย บท 1596

น้ำเสียงของคาร์ลเต็มไปด้วยความเกลียดชังอย่างรุนแรง จนแม้แต่ยูริที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็ยังสัมผัสได้ถึงความเย็นยะเยือกที่แผ่ซ่านไปตามกระดูกสันหลังของยูริ

“นะ-นายต้องการให้ฉันฆ่าพวกเขางั้นเหรอ?”

ยูริเริ่มลังเล ไม่ว่าจะฆ่าโจอันหรือลูก ก็จะต้องเป็นศัตรูกับแลร์รี่ไปตลอดชีวิต ซึ่งยูริก็ยังคิดอยู่ว่าทำแบบนั้นมันจะคุ้มกันหรือ

“อย่าปล่อยให้พวกมันรอดไปได้ ถ้านายไม่สามารถฆ่าพวกมันได้ ฉันก็อยากจะให้นายทรมานพวกมัน” คาร์ลถ่มน้ำลายแล้วขบกราม

หลังจากที่พูดจบแล้ว เขาก็หยิบห่อพัสดุออกมาจากใต้โต๊ะแล้วยื่นให้ยูริก่อนที่จะพูดว่า “เอ้านี่เงินสองล้านนะยูริ ถือเป็นค่าตอบแทนในการปฏิบัติภารกิจครั้งนี้ เมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้นแล้ว ฉันก็จะให้นายอีกสามล้าน ไม่ต้องรู้สึกแย่ที่จะรับเงินนี่หรอกนะ มันเป็นเพียงสินน้ำใจเล็กน้อยจากฉันเพื่อแสดงความขอบคุณ”

คาร์ลไม่ได้ให้เงินทั้งหมดแก่ยูริ เพราะเขาต้องการจะเก็บไว้สำหรับตัวเอง หากมีสิ่งใดผิดพลาด คาร์ลก็สามารถใช้มันวางแผนเพื่อหลบหนีได้

ถุงเงินที่อยู่ตรงหน้ายูริช่วยกลบความลังเลเล็กน้อยในใจเขาได้ สำหรับผู้นำมาเฟียระดับกลางอย่างยูริ เงินสองล้านนับเป็นเรื่องใหญ่มาก

ในตอนแรกยูริเพียงรู้สึกว่าเขาถูกบังคับให้ทำงานนี้ เพราะเขาต้องการชดใช้หนี้บุญคุณให้กับคาร์ล แต่เขาก็กลับมีแรงบันดาลใจขึ้นมากเมื่อมีเงินสดมาวางอยู่ตรงหน้า

“ฉันเห็นว่านายเป็นเพื่อนที่ดีจริงๆ ดังนั้นก็ไม่ต้องกังวลไปคาร์ล ฉันจะทำงานให้สำเร็จอย่างแน่นอน เพื่อให้แลร์รี่ได้ชดใช้ในสิ่งที่ทำกับนาย!” ยูริพูดด้วยความมั่นใจ

คาร์ลพยักหน้าอย่างพึงพอใจ เป็นตามที่คาด ยูริเป็นคนโลภโง่เง่าที่สามารถเปลี่ยนทัศนคติได้ทันทีเมื่อมีเงินเข้ามาเกี่ยวข้อง ซึ่งก็ดีแล้ว เพราะมันคือสิ่งที่ฉันต้องการ

นายยอมรับเงินของฉันแล้ว ก็จงทำตามของคำสั่งของฉันเดี๋ยวนี้!

คาร์ลยิ้มกริ่ม สีหน้าเจ้าเล่ห์หลอกลวงฉายชัดอยู่บนใบหน้า แต่ยูริก็มัวแต่หมกมุ่นอยู่กับเงิน จนไม่ทันสังเกตเห็นสิ่งใดๆ เลย

แผนการค่อยๆ ดำเนินไปช้าอย่างลับๆ หลังจากที่โจอันได้ให้กำเนิดลูกน้อยแล้ว แลร์รี่ก็เฝ้าคอยดูแลเธอทุกวันตั้งแต่เช้าจดค่ำ เธอจึงฟื้นตัวได้ค่อนข้างดีและจะสามารถกลับบ้านได้ในอีกไม่กี่วันข้างหน้า

“มานี่สิเลสลี่ ให้พ่ออุ้มหน่อยนะ”

จากนั้นเธอก็มองแลร์รี่อย่างขบขัน ฮ่าฮ่า! โม้ไม่ออกแล้วล่ะสิ

แลร์รี่หน้าแดงเมื่อเขาพยายามจะอธิบายสถานการณ์ แต่แล้วเขาก็รู้ว่าไม่มีทางที่จะทำเช่นนั้นได้ เขาจึงไม่สนใจโจอันอีก แล้วออกไปสูดอากาศบริสุทธิ์

ขณะที่เขาออกจากห้อง เขาก็ชนเข้ากับคนแปลกหน้าจึงเงยหน้าขึ้นมองโดยสัญชาตญาณเพื่อดูว่าอีกฝ่ายเป็นใคร ปรากฏว่าเป็นหมออ้วนในชุดเสื้อคลุมสีขาว แลร์รี่ชนเข้ากับหมออย่างแรง จนหมอคนเก่งถึงกับต้องนวดท้องตัวเอง

“ขอโทษครับคุณหมอ ผมไม่ทันเห็นจริงๆ คุณเป็นอะไรรึเปล่าครับ?” แลร์รี่ถามขึ้นอย่างขอโทษเล็กน้อย

“ผมไม่เป็นไรครับ”

หมอตอบเสียงห้วนเล็กน้อย แล้วเดินจากไปโดยไม่หันกลับมามองอีก

เอ่อ หมอคงจะโกรธฉันถึงได้ทำแบบนั้น แลร์รี่สลัดเหตุการณ์นั้นออกไปจากใจ หลังจากที่ยิ้มอย่างขมขื่น