ความรักสีคราม นิยาย บท 1617

เมื่อได้ยินแบบนั้น แลร์รี่ก็หันกลับมาอย่างรวดเร็ว แล้วมองแคสเปี้ยนอย่างใจจดใจจ่อ เขาไม่ได้สังเกตเลยแม้ว่าจะจ้องหน้าแคสเปี้ยนตลอดเวลาก็ตาม สุดท้ายก็เป็นเพราะความใส่ใจของโจอันจึงได้เห็นแผลของแคสเปี้ยน

"ฮิฮิฮิ"

แคสเปี้ยนเกาหัวอย่างเขินๆ แล้วหันไปมองแนนซี่ เขาดูเหมือนมีเรื่องอยากจะพูด แต่ก็ลังเล

ในที่สุดแนนซี่ก็เป็นคนทำลายความเงียบลง "ฉันเองค่ะ"

แนนซี่ยิ้มอย่างเขินๆ

"อะไรหรอ? นี่เธอตีเขาหรอ?" แลร์รี่กับโจอันถามพร้อมกัน

"เกิดอะไรขึ้น? เธอสองคนทะเลาะกันหรอ?" โจอันสับสนเล็กน้อย

"ไม่ค่ะๆ ไม่ใช่แบบนั้น" แนนซี่โบกมือปฏิเสธและพูดต่อว่า "เราอยากจะทะเลาะกันนะคะ แต่ก็ไม่คิดว่าเขาจะซื่อบื้อได้ขนาดนี้..." แนนซี่เกาหัวอย่างเขินอายและเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้ฟัง

เมื่อไม่กี่วันก่อนที่แคสเปี้ยนรู้ว่าคู่หมั้นของเขาเป็นนักเทควันโดสายดำ แคสเปี้ยนก็ช็อคทันทีที่ได้รู้เรื่องนี้ เขาไม่อยากจะเชื่อว่าคู่หมั้นผู้น่ารักและอ่อนโยนของเขาจะเป็นนักเทควันโดสายดำ

ด้วยความคิดที่อยากจะลองทดสอบแนนซี่ แคสเปี้ยนก็พร้อมที่จะดวลแบบธรรมดากับเธอ

แต่เพราะะแคสเปี้ยนเป็นอดีตสมาชิกหน่วยรบพิเศษ จึงไม่ได้ใส่ใจกับความสามารถของแนนซี่มากนัก และเขาก็บอกแนนซี่ว่าอย่าได้ออมมือ

เมื่อเห็นว่าแคสเปี้ยนดูถูกเธอ แนนซี่ก็รู้สึกโมโหนิดหน่อยและเริ่มอยากจะพิสูจน์ตัวเอง

ผลก็คือแนนซี่กระโดขึ้ดนไปบนอากาศและเตะใส่หน้าด้านซ้ายของเขา แคสเปี้ยนปัดเท้าเธอออกอย่างมั่นใจแต่ก็ไม่เป็นผล คู่หมั้นของเขาจึงทำเขาล้มฟาดลงกับพื้น

พอได้ฟังสิ่งที่แนนซี่เล่า แลร์รี่ก็หัวเราะออกมา ส่วนโจอันก็ยิ้มบางๆ ออกมา เห็นได้ชัดว่าไม่มีใครคิดมาก่อนว่ามันจะออกมาเป็นแบบนี้

พอได้เห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของพวกเขา แคสเปี้ยนก็เสียใจและทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว "มันจะเกินไปแล้วนะครับ คุณค่อยหัวเราะตอนเรากลับไม่ได้รึไง? นี่มันน่าอายมากเลย!" แคสเปี้ยนท้วง

ยิ่งได้ยินน้ำเสียงไม่พอใจของแคสเปี้ยนแลร์รี่ก็ยิ่งหัวเราะหนักขึ้นอีก

แลร์รี่รู้ดีว่าถึงแม้แคสเปี้ยนจะเอาชนะแนนซี่ด้วยการต่อสู้แบบธรรมดาๆ ไม่ได้ แต่เขาก็คงจะชนะได้หากเป็นการต่อสู้ที่อันตรายถึงชีวิต

ทักษะการต่อสู้ของแคสเปี้ยนส่วนใหญ่มาจากการต่อสู้ในชีวิตจริง ดังนั้น การเคลื่อนไหวของเขาจึงมั่นคง ไม่มีพลาดและอันตรายถึงชีวิตด้วย แต่ในต่อสู้วิวาททั่วไปเขาจะไม่สามารถโจมตีได้มากนัก เขาจะเสียเปรียบอย่างแน่นอน

"สมน้ำหน้า ในที่สุดก็มีคนเอานายอยู่สักที"

แลร์รี่รู้สึกสบายใจมากที่เห็นแคสเปี้ยนหมดทางสู้ ในใจของเขามันมีความสุขจนอธิบายไม่ถูก

"ไม่เอาน่าหัวหน้า คุณเองก็ยอมจำนนคุณโจอันเหมือนกันนะ แต่คุณกลับมาหัวเราะเยาะผมเนี่ยนะ!" แคสเปี้ยนตอบด้วยท่าทางที่เหยียดหยาม

"ฉัน..." แลร์รี่อ้าปากค้างเมื่อได้ฟังสิ่งที่แคสเปี้ยนพูดอยู่พักหนึ่ง

ในตอนที่เขาหันไปมองแคสเปี้ยน เขาก็รู้สึกว่าทั้งคู่ก็ต่างเศร้าพอกัน