ความรักสีคราม นิยาย บท 183

เด็กคนนั้นบริสุทธิ์ ฟาเบียนรู้ดีว่าเขาไม่สามารถโทษทิ้งสองแม่ลูกนั้นได้ราวกับคนขาดความรับผิดชอบและไร้ความปราณี

แต่เขาเกลียดชังแอชลีย์ ทีแรกเค้าแค่อยากจะใช้เธอเพื่อแก้แค้นวิเวียนที่นอกใจเขา เพราะว่าแอชลีย์มีแผลเป็นระหว่างคิ้วที่ทำให้เขานึกถึงวิเวียน แต่ไม่อยากจะเชื่อพระเจ้าเล่นตลกกับเขาเข้าแล้ว

วิเวียนไม่ได้นอกใจเขา เธอเป็นแค่เหยื่อคนหนึ่งเท่านั้น เขานึกถึงความหลังในอดีต เขาทำให้วิเวียนผิดหวังมาก เขาไม่ได้อยู่ปกป้องดูแลเธอในเวลาที่เธอต้องการเขามากที่สุด สองปีต่อมาเขาได้พบกับวิเวียนอีกครั้งและเขาก็ยังทำผิดกับเธอซ้ำๆ ฟาเบียนเกลียดตัวเอง

ในดวงตาที่มึนเมาของฟาเบียน เขามองเห็นวิเวียนคนที่เขาตกหลุมรักได้ชัดเจน เธอใส่ชุดเดรสสีฟ้าและกำลังวิ่งมาหาเขา เธอช่างดูงดงาม เธอตะโกนเรียกชื่อเขาด้วยความตื่นเต้น...

ในอดีตเธอชอบมัดผมหางม้าสูงๆ และชอบไปโรงหนังมากๆ เธอจะลากเขาไปด้วยเสมอ พาไปดูหนังเรื่องใหม่ๆหลังเลิกเรียนด้วยกัน เธอเคยบอกกับเขาด้วยว่าถ้าแก่ตัวไปเธอกับเขาก็คงยังจะไปนั่งดูหนังเรื่องโปรดด้วยกันแบบนี้อยู่

เขาจำได้ว่าเขายังยิ้มแล้วบอกเธอว่ามันจะไม่ไร้สาระไปหน่อยหรอถ้าโรงหนังยังจะอยู่ที่นี่ไม่เปลี่ยนแปลง และเขาทั้งคู่ก็หัวเราะเยาะกันอย่างสนุกสนาน

ตอนนั้นเองความทรงจำนั้นก็ค่อยๆ เลือนหายไป แล้วเปลี่ยนเป็นหน้าของแอชลีย์แทน เธอกำลังจ้องมองเขาด้วยสายตาอันเย้ายวนและเกาะหนึบกับเขาไม่ไปไหน เธอยังร้องเรียกชื่อเขากับลูก...

เพราะความเมาในตอนนี้ ฟาเบียนรู้สึกเจ็บปวดและทรมานมากที่ความทรงจำอันแสนสุขของเขากับวิเวียนต้องกลายมาเป็นการตามตื๊ออย่างไม่มีวันจบจากแอชลีย์แทน

คุณจะให้อภัยผมมั้ยวิเวียน ผมคิดถึงคุณเหลือเกิน

เขาเพ้อพูดชื่อเธอเบาๆ “วิเวียน วิเวียน”

คืนนี้วิเวียนทำงานล่วงเวลา เพื่อนร่วมงานของเธอกำลังจะกลับแล้ว ซาร่าเตือนเธอไม่ให้ทำงานจนดึกดื่นแล้วรีบกลับบ้านไป

คืนนี้ฟินนิคเองก็มีประชุมและยังไม่ได้กลับบ้านเหมือนกัน

มันเริ่มดึกแล้ว วิเวียนตัดสินใจที่จะกลับบ้านและเก็บสัมภาระของเธอ แต่ตอนนั้นเองที่เธอกำลังจะปิดไฟในออฟฟิศ อยู่ๆ ฟาเบียนก็โผล่พรวดเข้ามา ตัวของเขามีกลิ่นเหล้าจนทำให้เธอตกใจ

เธอรีบวิ่งเข้าไปช่วยฟาเบียนและอุทานขึ้นว่า “คุณดื่มมาใช่มั้ย ทำไมคุณถึงดื่มหนักขนาดนี้นะ แล้วคุณมาทำอะไรที่ออฟฟิศ ให้ฉันไปส่งคุณที่บ้านนะคะ”

ฟาเบียนลืมตาขึ้นและจ้องไปที่เธอ เป็นคุณวิเวียน เขาดีใจมากที่ได้เจอเธอ “วิเวียน เป็นคุณจริงๆ ด้วย คุณยังไม่ทิ้งผมไป”

เธออึ้งจนหัวใจของเธอเต้นผิดจังหวะ

“วิเวียนผมรู้ว่าคุณยังรักผมอยู่ ได้โปรดเถอะนะกลับมาหาผม ผมรู้ว่าผมผิดไปแล้ว ผมมันโง่เอง” เขาอ้อนวอน

“ฟาเบียนคุณสร่างเมาได้แล้วนะ เรากลับกันเถอะ ฉันจะไปส่งคุณที่บ้านเอง คุณกลับไปพักผ่อนนะจะได้ตื่นมาด้วยสมองที่ปลอดโปร่ง” วิเวียนบอกเขา

เขาเดินไปหาเธอแล้วกอดเธอไว้แน่น เขาไม่อยากปล่อยเธอไป

“ปล่อยฉันเถอะ ฟาเบียนคุณดื่มมากเกินไปแล้วนะ” วิเวียนร้องขึ้น เธอพยายามดิ้นให้หลุดจากอ้อมกอดอันแน่นของเขา แต่เขากลับกอดเธอแน่นขึ้นกว่าเดิมจนเธอรู้สึกหายใจไม่ออก

เขายังคงกอดเธอไว้แน่นแล้วพูดต่อ “ผมเมานะดีแล้ว เพราะผมจะได้กอดคุณแบบนี้เหมือนที่ผมเคยทำในอดีต

วิเวียนผมไม่เคยลืมคุณได้เลยได้โปรดอย่าทิ้งผมไป วิเวียน ให้อภัยผมนะ อย่าทิ้งผมไป...”