ความรักสีคราม นิยาย บท 19

รุ่งเช้า แล้ววิเวียนก็ตื่นขึ้นหลังจากหลับพักผ่อนอย่างสบายทั้งคืน เธอตื่นเช้ากว่าเดิมครึ่งชั่วโมงหลังจากล้างหน้าล้างตาเสร็จ เธอก็เปิดโน้ตบุ๊คและเริ่มเขียนจดหมายลาออกทันที

เธอไม่สนว่าใครจะมองเธอว่าเป็นคนขี้ขลาดที่หนีปัญหาไปง่ายๆ-เธอแค่ไม่สามารถทำงานขึ้นตรงกับฟาเบียนอีกต่อไปก็เท่านั้น

ขณะที่เธอกำลังพิมพ์บนแป้นพิมพ์อย่างฉุนเฉียว โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นและหมายเลขของโรงพยาบาลก็ปรากฏบนหน้าจอ

"คุณวิลเลี่ยมใช่ไหมครับ เช้านี้คลื่นสมองของคนไข้มีความเปลี่ยนแปลงแล้ว อีกไม่นานท่านอาจจะฟื้นตอนไหนก็ได้ครับ"

วิเวียนเบิกตาโตด้วยรอยยิ้มที่ฉีกกว้างบนใบหน้า "แม่ของฉันจะฟื้นแล้วใช่ไหมคะ"

"ครับ มีความเป็นไปได้ แต่เราไม่อยากให้มั่นใจเกินไปนัก" คุณหมอกล่าว

"ฉันเข้าใจค่ะ จะกี่ปีฉันก็จะรอได้" วิเวียนอุทานออกมาแล้วผุดลุกขึ้นยืน

“เราจะช่วยท่านทุกทางเท่าที่จะทำได้ ตอนนี้เรากำลังใช้วิธีรักษาที่แตกต่างออกไปเพราะอาการของท่านดีขึ้นแล้ว แต่คุณจะต้องเตรียมพร้อมรับมือกับค่ารักษานะครับ” น้ำเสียงของคุณหมอเข้มขึ้น

"ไม่ต้องห่วงค่ะ ฉันจะใช้ประกันสุขภาพจ่ายให้เธอ ส่วนค่าใช้จ่ายอื่นๆ ที่ประกันไม่ครอบคลุม ฉันก็จะจ่ายเอง" หลังให้คำมั่นกับหมอว่าเธอจะหาทางจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้ได้ วิเวียนก็วางสาย

เธอนั่งลงที่เดิมและมองจดหมายลาออกที่เขียนไปแล้วครึ่งหนึ่ง เธอเม้มริมฝีปาก ก่อนจะลบทุกอย่างในรวดเดียว

เธอเสียงานไปตอนนี้ไม่ได้ ไม่ใช่แค่ว่าต้องจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้แม่ แต่มันคงต้องใช้เวลากว่าเธอจะหางานใหม่ได้

วิเวียนรีบแต่งตัว แล้วมุ่งหน้าไปทำงานทันที

เธอจะเผชิญหน้ากับทุกอย่างที่จะเข้ามา

เพราะฟินนิคไม่อยู่บ้านตั้งแต่เช้าตรู่ เธอจึจัดการอาหารเช้าอย่างเร่งรีบ แล้วเรียกแท็กซี่ทันที

บริษัทนิตยสารของเธอเพิ่งวางโครงการใหญ่ระยะยาวกับบริษัทนิตยสารอีกแห่งในเมืองคิว ไปไม่นาน บริษัทจริงจังกับงานนี้มาก กระทั่งฟาเบียนยังต้องเดินทางไปทำธุรกิจที่เมืองนั้นเพื่อจัดการเรื่องรายละเอียดในสัญญาให้ชัดเจนอีกด้วย

พอนึกถึงเรื่องนี้ วิเวียนก็อดถอนหายใจอย่างโล่งอกไม่ได้

วิเวียนภาวนาให้ฟาเบียนเดินทางไปเร็วๆ เธอจะได้ไม่ต้องเจอหน้าเขาที่บริษัท

แต่เรื่องราวกลับไม่เป็นอย่างที่เธอคาดหวัง หลังจากเธอมาถึงสำนักงานได้ไม่นาน เลสลีย์ เจนสัน บรรณาธิการอาวุโสก็รีบเดินมาหาเธอ "วิเวียน เธอต้องเตรียมตัวตอนนี้เลย เธอต้องเดินทางไปเจรจาธุรกิจที่เมืองคิวกับหัวหน้าบรรณาธิการ"

วิเวียนดีดตัวขึ้นจากเก้าอี้ และจ้องมองอีกฝ่ายอย่างสับสน "คุณเจนสัน หัวหน้าบรรณาธิการมีผู้ช่วยส่วนตัวของเขาแล้วไม่ใช่เหรอคะ ฉันไม่น่าจะใช่คนที่ต้องเดินทางไปกับเขานะคะ"

วิเวียนกลอกตาแล้วกำหมัด

เขาคิดจะทำอะไร

เขาใกล้จะแต่งงานอยู่แล้ว ยังต้องการอะไรจากฉันอีก

วิเวียนสาวเท้าไปที่ห้องทำงานของฟาเบียนโดยไม่รีรอแม้แต่วินาทีเดียว เธอต้องคุยกับเขา

แต่ก่อนที่เธอจะทันได้เคาะประตู ประตูห้องทำงานก็ถูกเปิดออกก่อน จากนั้นฟาเบียนก็ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ

เขาตกตะลึงในตอนแรก แต่ก็รีบตั้งสติและมองเธอเย็นชา "วิเวียน วิลเลี่ยม คุณรออะไรอยู่ เราจะไปกันแล้ว"

บางทีเขาอาจจะกำลังประชุมอยู่ก็ได้

เนื่องจากวิเวียนคิดว่าไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร เธอจึงเลือกที่จะพิมพ์บอกเขาแทนการโทรไปอีกรอบ หลังจากส่งข้อความหาฟินนิค เธอก็ออกเดินทางไปที่สนามบินกับฟาเบียน

ด้านฟินเนอร์กรุ๊ป ฟินนิคเลื่อนรถวีลแชร์ไปยังห้องทำงานของประธานบริษัทขณะคุยอยู่กับโนอาห์

"เรื่องโครงการเมืองคิว ฉันว่าเรายกเลิกไปเถอะ อีกฝ่ายดูไม่ค่อยกระตือรือร้นกับโครงการเลย"

โนอาห์พยักหน้า แล้วจดบางอย่างยิกๆ ลงในสมุดพกของเขา "เข้าใจแล้วครับ อีกเรื่องครับคุณนอร์ตัน คุณวิลเลี่ยมโทรมาระหว่างการประชุมเมื่อครู่ครับ"

ฟินนิคชะงักมือ ก่อนจะหมุนตัวกลับมา "วิเวียนโทรมาเหรอ"

เขาไม่ได้ตกใจไปเอง แต่จะต้องมีเรื่องด่วนแน่นอน วิเวียนถึงเป็นฝ่ายโทรมาหาเขาเอง ฟินนิคหยิบโทรศัพท์มาจากโนอาห์ แล้วเห็นข้อความวอทส์แอพของเขา

มีเรื่องที่บริษัท ฉันเลยต้องเดินทางไปเจรจาธุรกิจที่เมืองคิวกับหัวหน้าบรรณาธิการสองสามวันค่ะ

ฟินนิคอารมณ์เสียหลังจากอ่านข้อความของเธอ ไม่ใช่เพราะเธอบอกเขาช้า แต่เป็นเพราะข้อความบอกลาของเธอฟังดูแข็งกระด้างต่างหาก

เขาล็อกโทรศัพท์ ก่อนจะถอนหายใจอย่างผิดหวัง โนอาห์รู้สึกได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ เขาจึงรีบส่งเอกสารกองหนึ่งให้ฟินนิค "คุณนอร์ตันครับ นี่เป็นข้อมูลเกี่ยวกับคุณวิลเลี่ยมทั้งหมดที่ผมรวบรวมมาได้ครับ"

ฟินนิครับเอกสารปึกหนามาจากเขาแล้วเปิดออกดู จากนั้นสีหน้าเขาก็เปลี่ยนและทำหน้าตึงหลังจากอ่านไปเพียงไม่กี่บรรทัดของหน้าแรก

เขาปิดแฟ้มเอกสารอย่างแรง พร้อมกับแววตาวาวโรจน์ด้วยความโกรธ "เราจะไปเมืองคิวเดี๋ยวนี้"