ความรักสีคราม นิยาย บท 20

ในเวลาที่ฟินนิคออกจากบริษัทไปยังเมืองคิว วิเวียนกับฟาเบียนกำลังอยู่ระหว่างทางแล้ว

ในห้องโดยสารชั้นธุรกิจ วิเวียนนั่งข้างฟาเบียนอย่างอึดอัด พนักงานบนเครื่องเพิ่งเสิร์ฟอาหารของเที่ยวบิน และมันคือปาเอยา วิเวียนเกลียดอาหารทะเลมากจนไม่แม้แต่จะแตะมันเลย

"ยังไม่ชอบอาหารทะเลอยู่เหรอ" ฟาเบียนถามด้วยรอยยิ้มเยาะบนใบหน้า

"บอกได้เลยว่าความจำของคุณหัวหน้าบรรณาธิการยังใช้งานได้ดีนะคะ" วิเวียนตอบยียวน วันนี้เธอไม่ไหวกับฟาเบียนแล้วจริงๆ

"แน่นอน ผมจำทุกอย่างเกี่ยวกับรักแรกของผมได้หมดแหละ" ฟาเบียนเอ่ยเนิบช้าหลังจากจิบกาแฟ

วิเวียนหลับตาสูดหายใจเข้าลึกๆ เธอไม่อยากทะเลาะกับเขาบนเครื่องบิน

แต่ดูเหมือนฟาเบียนจะไม่รับรู้ถึงปฏิกิริยาของเธอ "อีกอย่าง ผมจะลืมความรู้สึกที่ถูกรักแรกปั่นหัวเหมือนคนโง่ได้ยังไง" เขาพูดเสริม

วิเวียนหน้าซีดเผือด เพราะความทรงจำอันเลวร้ายหลั่งไหลกลับเข้ามาอีกครั้ง "คุณนอร์ตัน ฉันไม่แน่ใจว่าใครกันแน่ที่ถูกปั่นหัวเหมือนคนโง่ เพราะฉันไม่ใช่คนที่จงใจปิดบังตัวตนที่แท้จริงของตัวเอง"

ฟาเบียนสีหน้าเปลี่ยนเล็กน้อย ก่อนจะหัวเราะในลำคอ เขาคิดไม่ถึงว่าเธอจะยอกย้อน "แน่ล่ะ ฉันน่าจะบอกเธอตั้งนานแล้วว่าไหม เธอจะได้ไม่หักหลังฉัน แล้วปล่อยตัวปล่อยใจไปกับไอ้แก่หนังเหี่ยวอายุหกสิบ"

ฟาเบียนไม่คิดจะเบาเสียงตัวเองลงเลย ผู้โดยสารคนอื่นๆ และพนักงานบนเครื่องตาโตด้วยความแปลกใจ

"ฟาเบียน นอร์ตัน คุณคิดว่าคุณกำลังทำอะไรอยู่" วิเวียนแผดเสียงในที่สุด

ฟาเบียนโน้มตัวเข้าใกล้แล้วมองเธอ ใบหน้าของเธอซีดเผือดด้วยความอายและโกรธ ชั่วขณะที่เขารู้สึกผิดที่ทำให้เธอตกอยู่ในสถานการณ์ตึงเครียดแบบนี้

แต่เขารับสิ่งที่เห็นเมื่อคืนไม่ได้จริงๆ

"วิเวียน วิลเลี่ยม เธอกลัวคนอื่นจะตัดสินเธอจากเรื่องไร้ยางอายทั้งหมดที่เธอทำเหรอ"

วิเวียนจ้องเขาซึ่งๆ หน้า ฟาเบียนเอาแต่พูดจาดูถูกเหยียดหยามเธอมาตั้งแต่ขึ้นเครื่องบินแล้ว "ฉันจะทำอะไรมันก็ไม่เกี่ยวกับคุณ" เธอร้องบอก

แต่คราวนี้ฟาเบียนไม่ได้ขึ้นเสียง เขามองเธอ แล้วเอ่ยเสียงเย็น "เธอไม่มีสิทธิ์มาพูดอะไรที่นี่ ฉันจะไม่มีวันให้อภัยในสิ่งที่เธอทำ"

วิเวียนจ้องหน้าเขา หัวใจของเธอบีบรัดอย่างหนัก

ในที่สุดเธอก็เข้าใจแล้วว่าทำไมฟาเบียนถึงยืนกรานจะให้เธอเดินทางไปเจรจาธุรกิจกับเขา

เขาต้องการทำให้เธออับอายและทรมานเธอเหมือนอย่างที่เธอเคยสร้างความเจ็บปวดให้กับเขา ทั้งหมดที่เขาต้องการคือการแก้แค้น

ตามคาด หลังจากทั้งคู่มาถึงเมืองคิว ฟาเบียนให้วิเวียนร่วมมื้ออาหารเพื่อพูดคุยเชิงธุรกิจกับเขา ทั้งที่รู้อยู่เต็มอกว่าวิเวียนเกลียดการพบปะอย่างเป็นทางการแบบนี้

เนื่องจากวิเวียนเป็นผู้หญิงคนเดียวในโต๊ะ เธอจึงกลายเป็นจุดสนใจไปโดยปริยาย หุ้นส่วนทางธุรกิจแต่ละคนผลัดกันชนแก้วดื่มกับเธอ แต่ฟาเบียนกลับนิ่งเฉย ขนาดเธอเองยังนับไม่ไหวว่าเธอดื่มไปกี่อึกแล้ว หลังจากชนแก้วกับผู้ชายทุกคนรอบโต๊ะ

"คุณนอร์ตัน ผมไม่ยักรู้ว่าคุณมีเลขาน่ารักขนาดนี้" คุณฮาร์คอุทานพลางมองวิเวียนตั้งหัวจรดเท้า เขาอยู่ในช่วงวัยเลขสี่และเป็นหัวหน้าบรรณาธิการจากอีกบริษัท วิเวียนก้มหน้าลงด้วยความกระอักกระอ่วน ไม่รู้ว่าต้องทำตัวอย่างไร เธอรู้สึกแปลกแยกกับการเข้าสังคมแบบนี้เสมอ

"เธอเป็นของคุณ ถ้าคุณต้องการครับ" ฟาเบียนตอบกลับพร้อมหัวเราะสบายๆ โดยไม่ได้อธิบายว่าจริงๆ แล้ววิเวียนไม่ใช่เลขาของเขา

"คุณฮาร์ค นี่สำหรับการร่วมงานของพวกเราครับ" ฟาเบียนเอ่ยขึ้น

สุดท้ายคุณฮาร์คจึงยอมปล่อยวิเวียนไปอย่างไม่เต็มใจ ก่อนจะชนแก้วกับฟาเบียน เมื่อนึกได้ว่านี่คือโอกาสที่จะทำให้ตัวเองเป็นอิสระ วิเวียนจึงตะเกียกตะกายออกไปเข้าห้องน้ำ

แต่เธอรู้สึกคลื่นไส้ขณะจับฝาผนังและค่อยๆ เดินไปห้องน้ำ ฉันเมาแล้วแน่ๆ

ในที่สุดพอถึงห้องน้ำ หญิงสาวก็รีบเปิดก๊อกที่อ่างแล้วล้างหน้า ท้องของเธอปั่นป่วนไม่สู้ดี พร้อมกับศีรษะที่กำลังปวดหนึบ

เวรเอ๊ย

วิเวียนไม่รู้จริงๆ ว่าฟาเบียนคิดจะทำอะไร เธอรู้ว่าเขาเกลียดเธอมาตลอด แต่เธอไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆ เขาถึงเอาความโกรธทั้งหมดมาลงที่เธอ

วิเวียนคลึงขมับตัวเอง หวังว่าจะช่วยให้เธอรู้สึกดีขึ้น

เธอเกลียดการประชุมในวันนี้มาก ฟาเบียนอารมณ์แปรปรวนจนน่ารำคาญ ส่วนคุณฮาร์คก็เพ่งพินิจพิจารณาเธอเหมือนตาเฒ่าบ้ากาม วิเวียนมีความรู้สึกเหมือนหลายสิ่งดูสับสนวุ่นวาย ทันทีที่เธอเดินออกมาจากห้องน้ำ เธอจึงส่งข้อความไปบอกฟาเบียนว่าขอกลับโรงแรมก่อน

แต่ขณะที่เธอกำลังจะเดินเลี้ยวตรงหัวมุม เสียงอันคุ้นหูแต่น่ารำคาญก็ดังขึ้นจากด้านหลัง เขาคือคุณฮาร์ค

"คุณวิลเลี่ยม ทำไมนานจังล่ะครับ ผมรอคุณอยู่นะ"

เธอหมุนตัวกลับด้วยความประหม่า จากนั้นก็เห็นคุณฮาร์คกำลังยืนพิงผนังอยู่ เขาต้องรอเธออยู่สักพักแล้วแน่ๆ