ความรักสีคราม นิยาย บท 23

วิเวียนนิ่งงันและมองออกไปนอกหน้าต่าง ภายใต้แสงไฟข้างทางที่วิบวับริบหรี่ เธอสังเกตเห็นว่าการแสดงอารมณ์ของฟินนิคดูดุดันมากกว่าปกติ เหมือนกับว่ามีบางอย่างรบกวนจิตใจเขาอยู่

เธอสร่างเมาขึ้นมาทันที "คุณโกรธอยู่หรือเปล่า ฟินนิค"

ผมคิดว่าผู้ชายคนไหนก็ต้องโกรธ ถ้าได้มาเห็นคนอื่นกำลังล่วงละเมิดภรรยาของพวกเขา

" คุณคิดว่าไง" เขาถามและทำให้อุณหภูมิ​ในรถลดลงมาสักสองถึงสามองศาเซนติเกรด

"ฉันขอโทษค่ะ.." วิเวียนกระซิบ

"แค่นั้นเองหรือ" ฟินนิคพูดพลางเลิกคิ้ว

วิเวียนนั่งนิ่งเพราะมีบางอย่างแล่นขื้นมาในหัวของเธอ

"เฮ้ อย่าคิดมากไปหน่อยเลยค่ะ" เธออุทาน

"มันเป็นแค่มื้ออาหารเพื่อคุยธุรกิจทั่วไป.. ฉันไม่รู้มาก่อนว่าคุณฮาร์คจะทำแบบนี้.."

เธอกลัวว่าฟินนิคจะเข้าใจเธอผิดไปเหมือนที่ฟาเบียนทำเมื่อสองปีที่แล้ว

ความจริงแล้ว เธอตกใจกลัวเหลือเกินเพราะมีโอกาสสูงมากที่มันจะเกิดขึ้น

ฟินนิคเป็นสามีของเธอและเป็นคนเดียวที่ห่วงใยเธอ และสิ่งสุดท้ายที่เธอต้องการจากเขาคือความเกลียดชังในตัวเธอ

ฟินนิคจ้องมาที่เธอด้วยสายตาแปลกๆ

"ฉันรู้" เขาบอกด้วยน้ำเสียงผ่อนคลาย

วิเวียนถอนหายใจด้วยความโล่งอก และนั่งนิ่งไม่ไหวติงเมื่อฟินนิคพูดอีกครั้ง

"อย่าไปกินข้าวเพื่อคุยธุรกิจอีกเลยนะ"

วิเวียนผงกหัวอย่างว่าง่าย

ขณะที่ฟินนิคนวดขมับเธอต่อนั้น เธอก็พบว่าตัวเองเอนตัวไปซบเขา

ฟินนิคสั่นสะท้านเมื่อเขารู้สึกถึงอะไรบางอย่างนุ่มๆ ซุกอยู่บนไหล่ของเขา

เขาก้มลงมองเธอที่กำลังเอนหัวมาซบบนไหล่ของเขา พิจารณาแก้มชมพูระเรื่อของเธอ ขนตางอนยาวและริมฝีปากบาง

ตาของเขาเบิกกว้างไปชั่วขณะ

ความรู้สึกนี้คืออะไรกัน...

"วิเวียน..." เขาพูดเสียงแหบแห้ง

"หือ" วิเวียนพูดเอื่อยๆ ขณะที่เงยหน้าขึ้น เธอตระหนักตั้งแต่แรกเลยว่าหน้าของทั้งคู่ห่างกันไม่เกินห้าเซนติเมตร

“อุ๊ย ขอโทษค่ะ” เธออุทานและถอยตัวหนีห่างจากเขาเพราะตกใจ

อย่างไรก็ตาม ก่อนที่เธอจะมีปฏิกิริยาโต้ตอบ มือของฟินนิคก็เลื่อนลงมาที่หน้าของเธอและจับคางเธอเอาไว้

โดยปราศจากสัญญาณเตือน เขากดริมฝีปากของเขาลงบนริมฝีปากของเธอ

ฟินนิคกำลังจูบฉันอยู่เหรอ นี่เขากำลังจูบฉันอยู่จริงๆ หรือเนี่ย

ฉันเกือบโดนคุณฮาร์คทำร้ายและฟินนิคก็ปรากฏตัวขึ้นทันเวลาเพื่อมาช่วยฉันไว้...เดี๋ยวก่อน แล้วพวกเราทำอะไรกันบนรถหลังจากนั้น

โอ้ พระเจ้าช่วย...พวกเราจูบกันหรือเปล่า

“เป็นอะไรไป” ฟินนิคถามเมื่อเธอไม่ยอมลงจากเตียง “คุณสบายดีไหม”

วิเวียนเริ่มมองไปที่เขา

ห้องของฟินนิคเป็นห้องเพรซซิเดนเชิลสวีทและแสงแดดที่สาดส่องลงมาจากหน้าต่างบานใหญ่ก็อาบตัวเขาจนเป็นประกาย เขาดูเหมือนเทพบุตรในนิยาย แต่สีหน้าอันว่างเปล่าของเขาย้ำเตือนเธอว่าเขาเป็นเพียงมนุษย์ที่หล่อเหลาคนหนึ่ง

มันทำให้เธอรู้สึกว่าจูบนั้นเป็นเพียงภาพลวงตา

“ฉ-ฉันสบายดีค่ะ” เธอพูดตะกุกตะกักขณะที่ปีนลงจากเตียง เธอตัวแข็งทื่อเมื่อได้เห็นว่าเธอกำลังใส่อะไรอยู่

มันเป็นเสื้อเชิ้ตสีขาวที่เห็นได้ชัดว่าใหญ่เกินไปสำหรับเธอ เมื่อพิจารณาชายเสื้อที่ยาวไปถึงสะโพกของเธอแล้ว

“เสื้อผ้าพวกนี้คืออะไรกันคะ”

"คุณลืมไปแล้วหรือ" ฟินนิคถามพลางเลิกคิ้ว "คุณอ้วกเมื่อคืนนี้หลังจากดื่มจนเมา ผมขอให้พนักงานโรงแรมที่เป็นผู้หญิงมาเปลี่ยนเสื้อผ้าที่เลอะเปื้อนของคุณออกและเปลี่ยนมาใส่เสื้อเชิ้ตของผมแทน

โอ้.. ถ้างั้นพนักงานโรงแรมเป็นคนทำสินะ

วิเวียนถอนหายใจอย่างโล่งอกจนไม่ได้สังเกตเห็นว่าสายตาของฟินนิคกำลังมองมาที่เธอตั้งแต่หัวจรดเท้า

ฟินนิคยิ้มกว้าง อยากหยุดเวลาไว้ตอนนั้น ขณะที่วิเวียนลุกขึ้นจากเตียง