ความรักสีคราม นิยาย บท 290

วิเวียนคิ้วขมวด “ฟินนิคคะ คุณไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้จริงๆ คุณควร—"

ทันใดนั้นเธอก็หายใจติดขัดและร่างกายของเธอก็แข็งทื่อ เมื่อมือของฟินนิคลากผ่านต้นขาด้านในของเธอ

เขามองหน้าเธอที่แดงระเรื่อและหัวเราะเบาๆ “หืมม วิเวียน คุณคิดอะไรอยู่”

เมื่อได้ยินแบบนั้น ใบหน้าของเธอก็ยิ่งแดงขึ้นมากกว่าเดิม

เธอกัดฟันและพยายามเปลี่ยนเรื่อง “เปล่าสักหน่อย ฉันก็แค่คิดว่าคุณต้องรู้สึกไม่สบายตัวแน่ๆที่เสื้อผ้าเปียกโชกขนาดนั้น”

“อ๋อ” เขาเลิกคิ้วทรงสวยใส่เธอ ตอนนี้เขากำลังทำสีหน้าชั่วร้ายซึ่งห่างไกลจากสีหน้าเฉยเมยแบบปกติของเขามาก “งั้นคุณอยากให้ผมถอดเสื้อออกเหรอ คุณอยากให้ผมอาบด้วยเหรอ”

“ปะ-เปล่าค่ะ” วิเวียนอยากกัดลิ้นตัวเอง ไม่ว่าเธอจะพูดอะไร ฟินนิคก็หาทางพลิกแพลงคำพูดของเธอได้เสมอ ถ้าจะเป็นแบบนี้ เธอก็ขอเงียบและยอมให้เขาดูแลดีกว่า

เป็นเวลาหลายนาทีที่เธอมองดูเขาทำความสะอาดทุกซอกทุกมุมของร่างกายเธอ สุดท้ายเธอก็อดไม่ได้ที่จะโพล่งออกไป “ฟินนิคคะ คุณชอบเด็กมากขนาดนั้นเลยเหรอคะ”

เขาเหลือบมองเธออย่างรวดเร็วและตอบกลับ “ผมแค่ชอบเพราะเป็นลูกของคุณ”

หัวใจของเธอเต้นไม่เป็นจังหวะและเธอก็อดที่จะยิ้มกว้างออกมาไม่ได้

เธอวางมือของเธอลงบนหน้าท้องเพื่อสัมผัสกับความสุขที่เข้ามาเติมเต็มเธอ

ช่างวิเศษเหลือเกินที่มีอีกหนึ่งชีวิตกำลังเติบโตอยู่ในท้องของฉัน ตั้งแต่นี้ไป ฉันจะมีอีกคนที่รักฉัน อีกคนที่เรียกว่าญาติได้นอกจากแม่และฟินนิค คนที่จะพึ่งพาฉันและเป็นคนที่ฉันพร้อมที่จะมอบทุกอย่างให้

เมื่อผู้หญิงตั้งครรภ์ เธอมักนึกได้ว่าแม่ของเธอต้องลำบากขนาดไหนในการให้กำเนิดเธอ

นั่นจึงเป็นเหตุผลที่บ่ายวันต่อมา วิเวียนไปเยี่ยมแม่ของเธอ เธออยากบอกข่าวดีกับราเชลด้วยตัวเอง

ราเชลบอกวิเวียนตั้งแต่ยังเด็กว่า “ลูกจะเข้าใจเองเมื่อลูกมีลูกเป็นของตัวเอง” ตอนนี้เธอท้องแล้วและเธอก็เข้าใจในสิ่งที่แม่ของเธอบอกแล้ว ในที่สุดเธอก็รู้ถึงความหมายของการเป็นแม่ ความภาคภูมิและความพร้อมที่จะเสียสละที่พวกเขาเต็มใจทำเพื่อลูกของพวกเขา

ระหว่างทางไปบ้านของราเชล วิเวียนเดินผ่านร้านขายของแม่และเด็ก เธอเดินช้าลงและหยุดมองเสื้อผ้าตัวเล็กและรองเท้าบูทคู่น้อยที่วางโชว์อยู่ข้างหน้าร้าน เธอพบว่ามันช่างน่ารักเสียจริง

เธอเชื่อว่าลูกของเธอและฟินนิคจะต้องออกมาสวยไม่ก็หล่ออย่างไม่น่าเชื่อแน่ๆ ไม่ว่าจะเป็นเพศไหน ยังไงก็ต้องออกมามีเสน่ห์มากแน่

รอยยิ้มสดใสแต่งแต้มอยู่บนใบหน้าของวิเวียนจนถึงประตูหน้าบ้านของราเชล

ทำไมเบเนดิกต์ถึงมาที่บ้านของเรา เขารู้จักกับแม่ด้วยเหรอ

“อย่าห่วงไปเลยครับคุณราเชล ผมไม่ทำแบบนั้นแน่นอน” เขาเหลือบมองวิเวียนก่อนที่จะพูดต่อ “ผมคงคุยนานกว่านี้ไม่ได้แล้วเพราะคุณคงมีแขก ลาก่อนนะครับ”

“จ้ะ เธอแวะมาได้ทุกเมื่อเลยนะเบนนี่ เดี๋ยวครั้งหน้าฉันจะทำอะไรอร่อยๆให้เธอทานเอง”

มันเกิดอะไรขึ้น แม่ดูสนิทสนมกับเบเนดิกต์มาก วิเวียนรู้สึกงุนงงกับสิ่งที่เธอเห็น

เบเนดิกต์บอกลาวิเวียนอย่างสุภาพก่อนที่เขาจะกลับไป

หลังจากที่เขากลับไป เธอก็ก้าวเข้าไปในบ้าน

เธอสังเกตเห็นราเชลนำใบชาที่ดีที่สุดที่พวกเขามีออกมาเสิร์ฟให้กับเบเนดิกต์ แต่เมื่อคิดไปคิดมา มันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร แม้ว่าราเชลจะไม่ได้สนิทกับเบเนดิกต์ แต่เธอก็คงเสิร์ฟชาที่ดีที่สุดให้กับเขาอยู่ดีเพราะสถานะทางสังคมของเขา

เธอหันไปหาแม่และถาม “แม่คะ แม่รู้จักกับเบเนดิกต์ได้ยังไง ทั้งสองคนดูคุ้นเคยกันมากเลย”

ราเชลเอาขนมมาให้วิเวียนก่อนที่เธอจะนั่งลง