ความรักสีคราม นิยาย บท 307

“ดีเลย” วิเวียนตอบ

หลังจากรอมาครึ่งวัน ในที่สุดสตีฟก็กลับมา เขาเป็นชายหนุ่มใส่แว่นที่ดูซื่อสัตย์ เห็นได้ชัดว่าเขารักเป็กกี้มาก ซึ่งทำให้วิเวียนสบายใจ

หลังจากเป็กกี้อธิบายสถานการณ์ของวิเวียนให้สตีฟฟัง เขาก็ตอบตกลงโดยไม่ลังเล

“ระยะนี้คุณรู้สึกยังไงบ้าง” เขาถามก่อนตรวจชีพจรเธอ

“ยังไม่เป็นไรนะ” วิเวียนครุ่นคิด “แค่ฉันแพ้ท้องหนักมาก”

“แพ้ท้องเหรอ” สตีฟมองวิเวียนด้วยความประหลาดใจ “คุณท้องแค่เดือนเดียว ดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้ที่จะมีอาการหนักขนาดนี้ ขอผมดูหน่อย บางทีบางทีนั่นอาจเป็นปัญหาเกี่ยวกับกระเพาะอาหาร ซึ่งมันจะลำบากถ้าเป็นอย่างนั้น”

ขณะที่พูดเขาก็วางมือบนท้องเธอเพื่อตรวจสอบ ทันทีที่ทำเช่นนั้นสีหน้าของเขาเปลี่ยนไป

“มีอะไรเหรอ” เป็กกี้ถามเมื่อเห็นสีหน้าของสามีเปลี่ยนไป

วิเวียนใจเต้นไม่เป็นจังหวะขณะที่เธอเริ่มกังวล

“คุณ...” สตีฟเงยหน้าขึ้นมองวิเวียนแต่ดูเหมือนจะกลั้นบางคำเอาไว้ “จากที่ผมเห็น... ดูเหมือนว่าคุณไม่ได้ท้อง”

“เป็นไปได้ยังไง” วิเวียนและเป็กกี้อุทานด้วยความตกใจ

“ฉันไปตรวจร่างกายที่โรงพยาบาลนอร์ตันมา...” วิเวียนพึมพำกับตัวเอง

อย่างไรก็ตามจากที่เธอเห็น ไม่มีเหตุผลที่สตีฟจะต้องโกหก เพราะฉะนั้น...

จู่ๆ วิเวียนก็ตระหนักได้ว่าปัญหาอยู่ที่โรงพยาบาล

จากสิ่งที่เกิดขึ้น วิเวียนไม่มีอารมณ์จะอยู่ต่ออีกแล้ว เธอรีบเรียกแท็กซี่และไปโรงพยาบาลใกล้เคียงเพื่อตรวจร่างกาย

เมื่อผลตรวจออกมาก็เป็นไปตามที่คาดไว้...

วิเวียนเดินออกจากโรงพยาบาลพร้อมกับรายงานทางการแพทย์ในมือ เธอมีอารมณ์บูดบึ้งขณะครุ่นคิดเกี่ยวกับสิ่งที่หมอพูด

เธอไม่ได้ตั้งครรภ์แต่อย่างใด เธอเผลอกินยาที่ทำให้ประจำเดือนมาช้า ยิ่งไปกว่านั้นมันทำให้ท้องของเธอรู้สึกไม่ดีและอ้วกออกมา

นั่นแปลว่ามีคนพยายามทำให้ดูเหมือนว่าเธอท้อง คนคนนั้นถึงกับติดสินบนหมอที่โรงพยาบาลนอร์ตันเพื่อให้มอบรายงานการตั้งครรภ์ปลอมแก่เธอ

เมื่อคิดถึงความเป็นห่วงของซามูเอลและความสุขของฟินนิค รวมถึงความยินดีของทุกคน วิเวียนก็รู้สึกใจสลายราวกับว่าเธอทำให้พวกเขาผิดหวัง

หลังจากบอกชื่อโรงพยาบาลให้เขาทราบ วิเวียนก็วางสาย

ในขณะเดียวกัน ฝนก็เริ่มตกลงมาและค่อยๆ หนักขึ้น เช่นเดียวกับน้ำตาที่ไหลออกมาจากดวงตาของวิเวียนและความเจ็บปวดที่เธอรู้สึกอยู่ในใจ

วิเวียนกลับบ้านไม่ได้เพราะไม่มีร่ม และเธอก็ไม่ได้รู้สึกอยากเคลื่อนไหวด้วย สิ่งที่เธอทำได้คือนั่งอยู่ที่ป้ายรถเมล์อย่างโศกเศร้าขณะที่สายฝนโปรยปรายทั่วร่างเธอโดยที่เธอไม่รู้สึกรู้สมอะไร

เมื่อนึกย้อนกลับไปถึงความสุขของทุกคน วิเวียนรู้สึกเหมือนถูกเยาะเย้ยและตำหนิตัวเอง

ทันใดนั้น เธอก็ถูกอุ้มตัวลอยเข้าสู่อ้อมกอดอันอบอุ่นทำให้ความหนาวเย็นที่เธอรู้สึกหายไป

เมื่อหันไปมอง ดวงตาของเธอสบเข้ากับสายตาที่โกรธแต่แฝงไว้ด้วยความเสียใจของฟินนิค

เธอคิดว่าเขาโกรธเพราะเธอไม่ได้ท้อง เธอขดตัวอยู่ในอ้อมแขนของเขาขอโทษซ้ำแล้วซ้ำเล่า “ฉันขอโทษ... ฉันขอโทษจริงๆ...”

อย่างไรก็ตาม มันมีแต่จะทำให้หัวใจของฟินนิคแตกสลายมากขึ้นเท่านั้น

“เด็กโง่ มันไม่ใช่ความผิดของคุณ คุณไม่จำเป็นต้องโทษตัวเองเลย” เขากอดเธอแน่นอยู่บนตักของเขา

“แต่ทุกคนมีความสุขมาก และตอนนี้ฉันจะทำให้พวกเขาผิดหวัง” เสียงของวิเวียนอ่อนแรงลงเรื่อยๆ ขณะพูด