ความรักสีคราม นิยาย บท 311

เมื่อซาร่าห์และคนอื่นๆ เห็นเธอก็รีบเข้ามาถามว่า “วิเวียน ลูกเธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม”

สีหน้าของวิเวียนเศร้าลงขณะที่เธอตอบว่า “ลูกไม่อยู่แล้ว”

พวกเขาคิดว่าวิเวียนแท้งลูกเพราะเมื่อฟินนิคยื่นขอลาฉุกเฉินให้วิเวียน ทุกคนคิดว่าต้องมีบางอย่างเกิดขึ้นกับเธอ ดังนั้นพวกเขาจึงมองเธอด้วยความเห็นอกเห็นใจ

ช่วงพักเที่ยงทุกคนออกไปกินข้าว เมื่อฟาเบียนออกมาจากห้องทำงานเขาเห็นวิเวียนกำลังทำงานเอกสารบางอย่างอยู่คนเดียว

“วิเวียน คุณเป็นยังไงบ้าง” ฟาเบียนถามหลังจากลังเลอยู่นาน

วิเวียนไม่ใส่ใจที่จะมองหรือแม้แต่ตอบเขา

เมื่อฟาเบียนรู้สึกได้ถึงความเกลียดชังเขาจึงหยั่งเชิงถามต่อ

“วิเวียน คุณรู้ไหมว่าแอชลีย์อยู่ที่ไหน แล้วทำไมฟินนิคถึงขังเธอไว้ล่ะ แล้วทำไมเขาต้องโจมตีบริษัทของพ่อผมด้วย...”

ท่ามกลางคำถามที่ฟาเบียนระดมเข้าใส่เธออย่างไม่หยุดหย่อน วิเวียนตะคอกกลับ “คุณควรไปถามพ่อคุณเอง”

ฟาเบียนตกตะลึงขณะที่เขาพยายามปะติดปะต่อเรื่องราว เรื่องนี้มีอะไรเกี่ยวข้องกับเด็กในครรภ์หรือเปล่า

เขาโทรหามาร์คทันที “พ่อ พ่อไปทำอะไรกับลูกของวิเวียนหรือเปล่า”

“ถ้าฉันทำแล้วไง” มาร์คตอบด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด

ฟาเบียนโกรธจัด “แต่พ่อสัญญาว่าจะไม่ทำร้ายวิเวียน”

“ก็เธอเลือกข้างผิดไปเข้าข้างฟินนิคเอง” มาร์คที่กำลังรู้สึกหงุดหงิดอยู่แล้ว เมื่อฟาเบียนโทรมาจึงยิ่งทำให้เขาแย่ลงไปอีก ด้วยเหตุนี้เขาจึงวางสายทันที

ฟาเบียนรู้สึกใจหายกับคำตอบของพ่อ

เขาสัมผัสได้ถึงช่องว่างระหว่างเขากับวิเวียนที่กว้างขึ้นเรื่อยๆ ไม่เพียงแต่พวกเขาจะไม่สามารถเป็นคู่รักกันได้อีกต่อไป แต่พวกเขายังค่อยๆ กลายเป็นศัตรูกัน

ในขณะเดียวกัน ในห้องทำงานของประธานที่ฟินเนอร์กรุ๊ป

โนอาห์บุกเข้าไปในห้องด้วยสีหน้าลำบากใจ เขารายงานอย่างนุ่มนวลว่า “คุณนอร์ตัน ผมขอโทษ”

เมื่อราเชลคิดถึงประสบการณ์เลวร้ายของตัวเองและเห็นว่าสถานการณ์ของวิเวียนก็ซับซ้อนพอๆ กัน เธออดเศร้าโศกเสียใจไม่ได้และร้องไห้ออกมาด้วยความผิดหวัง

ราเชลบ่นว่า “แม่ต้องบอกลูกอีกสักกี่ครั้งว่าพวกคนรวยจะนำพาความยุ่งยากเข้ามาในชีวิต คนอย่างลูกถ้าไม่ระวังจะถูกกลืนหายไปได้โดยง่าย”

ราเชลหันไปหาฟินนิคและตำหนิ “คุณนอร์ตัน ฉันให้ลูกสาวอยู่กับคุณเพราะฉันเชื่อว่าคุณจะต้องรับผิดชอบและดูแลเธออย่างดี แต่ถ้าคุณไม่สามารถปกป้องลูกสาวของฉันได้ ได้โปรดปล่อยเธอไปเถอะ”

"แม่" วิเวียนเสียงดังใส่แม่ของเธอ

วิเวียนรู้สึกว่าสิ่งที่แม่ของเธอพูดนั้นมากเกินไปเพราะมันแทบจะไม่ได้เป็นความผิดของฟินนิคเลย

อย่างไรก็ตามฟินนิคเอ่ยปากขอโทษราเชลจากใจจริงว่า “จริงครับคุณราเชล ครั้งนี้มันเป็นความผิดของผมเองที่สะเพร่าจนทำให้เกิดเรื่องนี้ขึ้นกับเธอ ผมเสียใจมากเกี่ยวกับเรื่องนี้”

“ฟินนิค...”

เมื่อราเชลเห็นว่าฟินนิคขอโทษเธอจากใจจริงเธอก็จ้องมองเขาอีกพักหนึ่งแต่ไม่ได้พูดอะไร

“ฟินนิค ทำไมคุณไม่ไปนั่งห้องถัดไปล่ะคะ ฉันขอคุยกับแม่หน่อย”