ความรักสีคราม นิยาย บท 439

“แม่รู้สึกดีขึ้นมากแล้ว ที่จริงแม่กำลังจะโทรหาลูกอยู่พอดีเลย”

“แม่ปวดตรงไหนเหรอ ทุกอย่างโอเคไหมคะ”

“แม่สบายดี ลูกไม่ต้องห่วงแม่หรอก” ราเชลรู้สึกได้ถึงความกังวลของวิเวียนเมื่อเธอลูบแก้มของลูกสาวอย่างรักใคร่ “แม่อยากให้ลูกมาทำเรื่องขอออกจากโรงพยาบาลให้หน่อยน่ะ แม่อยู่โรงพยาบาลนานจนจะเป็นบ้าอยู่แล้ว”

“แปปนึงนะคะ” วิเวียนตกใจเล็กน้อยเมื่อได้ยินความตั้งใจของแม่ เธอรีบดึงตัวเองกลับมาเพื่อไม่ให้เกิดความสงสัย “แต่แม่คะ แม่ยังไม่หายดีเลย หนูว่าแม่ควรอยู่ต่ออีกหน่อยจนกว่าหมอจะบอกว่าแม่ออกได้”

“แต่แม่ไม่เป็นไรแล้ว แม่คิดว่าแม่ออกจากโรงพยาบาลได้แล้วตอนนี้” ราเชลไม่อยากอยู่ที่โรงพยาบาลอีกต่อไปแล้ว

วิเวียนกัดริมฝีปากและพยายามเกลี้ยกล่อมแม่ของเธออีกครั้ง “อยู่ต่อแค่แปปเดียวเองนะคะแม่ อย่าให้หนูต้องเป็นห่วงเลยนะได้โปรด”

เมื่อได้ยินแบบนั้นราเชลก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากตอบตกลง

วิเวียนอยู่เป็นเพื่อนราเชลต่ออีกสักพัก ราเชลมีความสุขมากที่เธออยู่ด้วย บทสนทนาของพวกเขามีแต่เสียงหัวเราะแม้ว่าราเชลจะมีอาการก็ตาม ความรู้สึกของวิเวียนเริ่มท่วมท้นเมื่อเวลาผ่านไป เธอจึงตัดสินใจขอกลับโดยให้เหตุผลว่างานยุ่ง

“ได้สิจ้ะลูกรัก กลับเถอะ”

“ถ้างั้นหนูกลับแล้วนะคะ” วิเวียนยิ้มและโบกมือลาก่อนที่จะออกจากห้องไป เธอรู้สึกขอบคุณตัวเองที่ออกมาในตอนนั้นเพราะน้ำตาของเธอมันไหลออกมาจนตาพร่ามัวไปหมด

วิเวียนเอามือปิดปากเพื่อห้ามไม่ให้ตัวเองร้องไห้ในขณะที่เธอวิ่งออกจากโซนห้องพักผู้ป่วยไป

วิเวียนนั่งลงบนม้านั่งและซบหน้าร้องไห้อย่างหนักบนเข่าของเธอ ผู้คนที่เดินผ่านไปมาเริ่มมองเธอแปลกๆ

ย้อนกลับมาที่ห้องทำงาน การกระทำของมาร์คทำให้ทั้งห้องเงียบสงัด ผู้เฒ่านอร์ตันเหลือบมอง

ฟินนิคแต่ก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรเพื่อปลอบประโลมชายหนุ่มที่กำลังโมโหอยู่ได้

เมื่อไม่นานมานี้วิเวียนเพิ่งรู้ว่าเธอไม่ใช่ลูกสาวแท้ๆ ของฮาร์วีย์ดังนั้นตอนนี้ราเชลคือญาติคนเดียวที่เธอมีอยู่ ทำไมพระเจ้าต้องใจร้ายกับฉันขนาดนี้ด้วย

นอกจากฟินนิคแล้ว วิเวียนก็ไม่มีใครให้หันไปพึ่งพิงได้อีก จริงอยู่ที่เธอยังโกรธเขาเรื่องเมื่อเช้านี้แต่วิเวียนก็รู้ว่าเธอต้องการเขามากแค่ไหนและอยากที่จะเจอเขาในทันที นอกจากราเชลแล้วฟินนิคคือคนที่เธอใกล้ชิดด้วยมากที่สุด

ฟินนิคตกใจเมื่อได้ยินสิ่งที่วิเวียนพูด “ไม่เป็นไรนะครับวิเวียน ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน ผมจะไปหาคุณเดี๋ยวนี้”

“ที่-โรงพยา-บาลค่ะ คุณ-รีบมาได้ไหมคะฟิน-นิค”

“ได้ครับ อย่าร้องไห้เลยนะ ผมอยู่ตรงนี้แล้วและผมจะไปหาคุณเดี๋ยวนี้แหละ” ฟินนิคพยายามทุกวิถีทางเพื่อปลอบโยนเธอผ่านทางโทรศัพท์ “รออยู่ตรงนั้นนะครับ ผมกำลังไป”

เมื่อวิเวียนรับคำ ฟินนิคก็วางสาย

ฟินนิคสูดลมหายใจเข้าและลุกขึ้นยืนอย่างเร่งรีบ น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความประหม่า “คุณปู่ครับ ผมต้องไปที่โรงพยาบาลเดี๋ยวนี้ ผมจะแวะไปหาทีหลังเมื่อมีเวลานะครับ”

ผู้เฒ่านอร์ตันได้ยินเสียงสะอื้นดังของวิเวียน “เกิดอะไรขึ้น ฉันไม่เคยได้ยินเธอร้องไห้แบบนี้มาก่อนเลย”