ความรักสีคราม นิยาย บท 440

“แม่ของวิเวียนตรวจพบว่าเป็นลูคีเมียครับ เธอเลยตระหนกนิดหน่อย ตอนนี้ผมกำลังจะไปหาเธอครับ”

“เป็นลูคีเมียเหรอ ได้ยังไงกัน” ชายชราตกใจเมื่อทราบข่าว “แล้วอาการแย่แค่ไหน หมอว่ายังไงบ้าง”

“ผมไม่แน่ใจครับ เธอพูดไม่ค่อยเป็นคำนักเพราะร้องไห้อยู่”

“น่าสงสารจริงๆ หลังจากการเปิดเผยที่น่าตกใจเมื่อคราวก่อน ตอนนี้พระเจ้ายังให้เธอมาเจอเรื่องบ้าๆ แบบนี้อีก” ผู้เฒ่านอร์ตันโบกมือให้ฟินนิคอย่างร้อนรน “ไปเถอะ เธออยู่คนเดียว ตอนนี้คงตื่นตระหนกไปใหญ่แล้ว”

“แล้วเจอกันนะครับคุณปู่” ฟินนิคเดินออกจากห้องทำงานโดยที่มีโนอาห์เดินตามมา

“เดี๋ยวก่อน” ชายชราดูเหมือนจะนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ เขาเลยเรียกฟินนิคเอาไว้ได้ทันก่อนที่เขาจะเปิดประตูออกไป

“คุณปู่มีอะไรอีกหรือเปล่าครับ”

ผู้เฒ่านอร์ตันมองฟินนิคอย่างเขินอายเล็กน้อย เขาสั่งให้โนอาห์ออกจากห้องไปก่อน

โนอาห์พยักหน้าอย่างเข้าใจและเดินลงบันไดไปรอที่ชั้นล่างแทน

ฟินนิคมองชายชราอย่างงุนงง คุณปู่มีเรื่องอะไรกัน มีเรื่องอะไรที่ห้ามไม่ให้โนอาห์ได้ยินด้วยเหรอ

ผู้เฒ่านอร์ตันลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะพูดออกไป “ฉันคิดว่าแกกับวิเวียนควรมีสติกัน… ให้มากกว่านี้หน่อยเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นตอนนี้ การตั้งท้องเป็นเรื่องสุดท้ายที่พวกแกทั้งคู่ต้องการเมื่อต้องเผชิญกับเรื่องพวกนี้”

ฟินนิคสังเกตเห็นรอยแดงจางๆ บนแก้มของชายชรา ซามูเอล นอร์ตันค่อนข้างอายที่ต้องมาพูดเรื่องนี้กับคนที่อายุน้อยกว่า แต่เขาจะทนอยู่ได้อย่างไรเมื่อวิเวียนต้องเจออะไรมากมายพวกนี้ เด็กที่น่าสงสารคนนั้นดูเหมือนจะไม่ได้หยุดพักเลย

คำเตือนของชายชราทำให้อารมณ์ของฟินนิคปั่นป่วน เขากำมือแน่นเมื่อนึกถึงภาพที่ไม่น่าดูของผู้ชายสี่คนที่กำลังแตะต้องวิเวียนและเธอที่กำลังร้องขอความช่วยเหลือเสียงดัง

ฟินนิครู้ว่าเหตุการณ์นี้จะทำให้เขาเจ็บปวดไปตลอดชีวิต ทุกครั้งที่เขานึกถึงเรื่องนี้ เขารู้สึกใจสลาย แล้วแบบนี้เขาจะลืมมันได้อย่างไร

เมื่อสัมผัสได้ถึงความโกรธจากตัวของฟินนิค ชายชราก็ถอนหายใจออกมา เด็กพวกนี้ช่างโชคร้ายเสียจริง

วิเวียนเสียใจมากจนต้องใช้เวลาครู่หนึ่งกว่าเธอจะรู้สึกตัวว่ามีใครบางคนเดินตรงเข้ามาหาเธอ

เธอเงยหน้าขึ้นมองภาพที่เลือนรางของคนที่นั่งยองๆ อยู่ตรงหน้าก่อนที่เธอจะร้องไห้ออกมาหนักกว่าเดิม

เธอโผเข้ากอดฟินนิคและร้องไห้ออกมาเสียงดังเมื่อในที่สุดเธอก็เจอที่พึ่งแล้ว

ฟินนิคกอดวิเวียนแน่นในขณะที่เขาก็ลูบหลังเธออย่างปลอบโยน “ไม่เป็นไรแล้วครับ ผมอยู่ตรงนี้แล้ว ทุกอย่างจะต้องเรียบร้อย ไม่ร้องไห้นะครับ”

วิเวียนร้องไห้อย่างหนักเมื่อเธอได้ยินเสียงที่อ่อนโยนของฟินนิค “ฉันควรทำยังไงดีคะฟินนิค หมอบอกว่าไขกระดูกของฉันอาจใช้ได้แต่ถ้ามันเข้ากันไม่ได้ล่ะ ถ้าฉันช่วยแม่ของฉันไม่ได้ล่ะ”

“คุณยังมีผมนะครับ” ฟินนิคพูดบอกอย่างอ่อนโยน “เชื่อผมนะว่าพวกเราจะผ่านเรื่องนี้ไปด้วยกันได้และทุกอย่างจะไม่เป็นไร”

“ถ้าไขกระดูกของคุณเข้ากันไม่ได้ พวกเราก็จะไปหาของผู้บริจาคที่เข้ากันได้แม้ว่าเราจะต้องไปต่างประเทศก็ตาม บนโลกนี้มีคนอยู่มากมายคงเป็นไปไม่ได้ที่พวกเราจะหาไม่เจอ อย่ากังวลไปเลยครับ ผมจะทำทุกวิถีทางเพื่อช่วยแม่ของคุณเพราะงั้นได้โปรดใจเย็นๆ นะครับ โอเคไหม”