ความรักสีคราม นิยาย บท 510

“แบบนี้มันก็ไม่ถูกต้องเหมือนกันนะ ถ้าเขาเต็มใจที่จะดูแลอีฟเวลิน มันก็แสดงว่าเธอคือคนพิเศษของเขาน่ะสิ แต่ทำไมเขาถึงมองภรรยาเก่าของตัวเองแบบนั้นล่ะ ถ้าเขาแคร์เธอจริงๆ ล่ะก็ เขาจะหย่ากับเธอทำไม”

กลุ่มแขกเหรื่อยืนอยู่ในความเงียบอันน่ากระอักกระอ่วนหลังจากได้ยินคำพูดของเขา จากนั้นพวกเขาต่างพากันส่ายหัวทีละคนสองคน “ใครจะไปรู้ ฟินนิคอาจจะรักทั้งสองคนเลยก็ได้”

วิเวียนไม่ค่อยได้ยินบทสนทนาเท่าไหร่นักเพราะเสียงที่ดังเกรียวกราว เธอจับใจความได้เพียงว่าอีฟเวลินขาพิการและฟินนิคคอยดูแลเธอ

เธอรู้สึกประหลาดใจเมื่อได้ยินเรื่องขาพิการของอีฟเวลิน ความคิดนั้นตามมาด้วยความรู้สึกที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก เรื่องกลายเป็นว่าฟินนิครักอีฟเวลินมากซะขนาดนั้น เขายังคงดูแลเธออยู่หลายปีแม้ว่าเธอจะกลายเป็นคนพิการไปแล้ว

วิเวียนนึกถึงปีนั้นที่เขาสั่งให้โนอาห์พาเธอไปทำแท้ง เธอถอนหายใจอย่างเศร้าสร้อยกับตัวเอง สำหรับฟินนิคแล้ว ผู้หญิงคนหนึ่งคือคนที่หายไปจากชีวิต ส่วนอีกคนก็กลายเป็นภาระที่เหนี่นวรั้งเขาอยู่ในตอนนี้ พวกเธอช่างแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง

วิเวียนเป็นฝ่ายละสายตาไปก่อน เธอหมุนตัวและเดินผละออกไปที่งานประมูลพร้อมควงแขนเบเนดิกต์โดยไม่หันไปชายตาแลฟินนิคอีกเลย

แต่ฟินนิคยังคงจับจ้องอยู่ที่แผ่นหลังของวิเวียนไม่วางตา ขณะที่เขากำลังมองแผ่นหลังของเธอไหวเอนไปมาตามจังหวะการเดินของเธอนั้น จู่ๆ เขาก็สังเกตได้ถึงความเปลี่ยนแปลงในตัวเธอ หากเป็นตัวเธอแต่ก่อนคงไม่แต่งตัวเซ็กซี่มากขนาดนี้

วันนี้เขาเพิ่งได้รู้ข่าวว่าเบเนดิกต์เดินทางกลับมาในประเทศแล้ว และตระกูลมอร์ริสันก็กำลังจะจัดงานประมูลซึ่งคุณมอร์ริสันก็จะมาร่วมงานด้วยเช่นกัน

เมื่อฟินนิคได้ยินแบบนั้น เขาก็รู้เลยว่าหัวใจที่ด้านชามาตลอดห้าปีนั้นเริ่มเต้นตึกตักอย่างคลุ้มคลั่งอีกครั้ง เมื่อห้าปีที่แล้ว เบเนดิกต์บอกว่าวิเวียน วิลเลี่ยมเป็นน้องสาวของเขา จะเป็นไปได้ไหมว่าคุณมอร์ริสันที่ผู้คนต่างรอคอยกันมาแสนนานนั้นอาจจะเป็นวิเวียน วิลเลี่ยมก็ได้

หลังจากใช้เส้นสายมากมาย เขามั่นใจว่าตัวเองจะได้รับเชิญให้เข้าร่วมงานประมูลในครั้งนี้และเขาได้เดินทางไปที่โรงแรมด้วยตัวเอง ในที่สุดเธอก็กลับมา

จู่ๆ หัวใจของเขาที่เต้นรัวอย่างคลุ้มคลั่งก็หยุดเต้นเฉียบพลันทันทีที่เขามองเห็นเธอ เวลาล่วงเลยมาแล้วห้าปี ในที่สุดฉันก็ได้เจอเธออีกครั้ง แต่ว่า…

ผู้ดำเนินรายการยิ้มอย่างมีเลสนัย “ผมคิดว่าคงไม่มีใครในที่นี้เดาถูกหรอกว่ามันคืออะไร”

ทุกคนต่างจดจ่อกับทุกๆ คำที่ผู้ดำเนินการประมูลพูด ดวงตาของพวกเขาเปล่งประกายวิบวับด้วยความสงสัยใคร่รู้ ปกติแล้วงานประมูลของโบราณแบบนี้มักจัดแสดงเครื่องเคลือบลายครามหรือผลงานของบุคคลสำคัญในประวัติศาสตร์ มันจะมีอะไรอีกที่เรียกว่าเป็น “สิ่งที่น่าสนใจ”

ผู้คนต่างเริ่มซุบซิบกันเองถึงของที่ถูกบรรจุเอาไว้ในกล่องสีแดง ผู้ร่วมประมูลบางคนออกอาการไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัดกับท่าทียียวนของผู้ดำเนินการประมูลและไม่มีใครพยายามปิดบังซ่อนเร้นท่าทีหงุดหงิดรำคาญเลยสักคน

ในฐานะคนที่ผ่านงานแสดงมาบ้างพอสมควร เขารู้ดีว่าตอนนี้เขาจับความสนใจของผู้เข้าร่วมประมูลมาได้แล้ว เพราะไม่อยากทรมานเหล่าผู้ร่วมงานอีกต่อไป เขาจึงประกาศว่า “ของสุดพิเศษชิ้นนี้คือแหวนนั่นเองครับ”

เมื่อได้ยินดังนั้น ทุกคนต่างเริ่มส่งเสียงบ่น แหวนนี่มันพิเศษตรงไหนกัน มันไม่มีที่มาที่ไป พวกเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าแหวนวงนี้มาจากยุคสมัยไหน