ความรักสีคราม นิยาย บท 631

วิเวียนครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง ในที่สุดก็ตอบตกลง “ได้ งั้นพรุ่งนี้ฉันจะโทรหาคุณ”

“ตามนั้น” ฮันเตอร์ตอบยิ้มๆ

“เอาล่ะ สัมภาษณ์กันต่อเถอะ ฉันยังอยากถามคุณอีกสองสามคำถาม” วิเวียนหยิบเอกสารที่เธอนำติดตัวมา

หลังจากถามคำถามอีกสองสามข้อ การสัมภาษณ์ก็เสร็จสิ้น วิเวียนถอนหายใจอย่างโล่งอกเพราะการสัมภาษณ์ได้บทสรุปที่น่าพอใจ

“ผมไปส่งคุณที่บ้านนะ” ฮันเตอร์เสนอ

“ไม่เป็นไร ฉันกลับเองได้ ไม่ต้องรบกวนคุณหรอก” วิเวียนยิ้มและปฏิเสธ

“วิเวียน มันเป็นมารยาทขั้นพื้นฐานนะที่สุภาพบุรุษจะไปส่งสุภาพสตรีที่บ้าน คุณจะไม่ให้ผมโอกาสผมเชียวหรือ?”

เมื่อฮันเตอร์พูดแบบนั้น วิเวียนก็ไม่มีข้ออ้างในการปฏิเสธเขา เขาออกจะตรงไปตรงมาขนาดนี้ การบอกปัดมีแต่จะทำให้วุ่นวายไปเปล่าๆ

“ก็ได้ ขอโทษนะที่ทำให้ยุ่งยาก” วิเวียนเห็นท้องฟ้าข้างนอกเริ่มจะมืดครึ้ม

ไม่ต้องทำเหมือนเป็นคนแปลกหน้ากับผมหรอก” ฮันเตอร์ตอบและยิ้มให้

หลังจากโบกมือเรียกบริกรมาเช็คบิล ฮันเตอร์ขับรถพาวิเวียนกลับบ้านตระกูลมอร์ริสัน

ขณะที่คุยกันในรถด้วยเรื่องสัพเพเหระ วิเวียนก็ยังหวั่นใจว่าฮันเตอร์อาจพูดเรื่องความรู้สึกที่เขามีต่อเธออีก

แต่เมื่อเขาไม่พูด เธอจึงยิ่งเชื่อมั่นว่าคำสารภาพก่อนหน้านี้ของเขาเป็นแค่การพูดเล่น

“ขอบคุณค่ะที่มาส่ง” วิเวียนกล่าวขอบคุณฮันเตอร์ขณะปลดเข็มขัดนิรภัยและเตรียมจะลงจากรถ

“เดี๋ยวสิ” ฮันเตอร์เรียกเธอไว้ เขานำช่อดอกกุหลาบและกล่องของขวัญออกมา “วิเวียน ผมใช้ความพยายามมากนะในการเลือกของพวกนี้ มันเป็นของแทนความรู้สึกของผมที่มีต่อคุณ เพราะฉะนั้น กรุณารับไว้ด้วย”

“มันแพงไป” วิเวียนปฏิเสธทันที “ฉันไม่รับของที่ฉันไม่คู่ควรกับมัน”

ฮันเตอร์รู้ดีว่าเธอดื้อรั้นแค่ไหน จึงไม่เซ้าซี้

ด้วยความที่ฉลาดเกินวัย แลร์รี่รู้ว่าดอกกุหลาบมีความหมายอย่างไรและสงสัยว่าอาจมีใครซื้อให้แม่ของเขา ซึ่งถ้าเป็นอย่างนั้นจริงล่ะก็ จะเกิดอะไรขึ้นกับพ่อ?

“เจ้าเด็กรู้ดี” วิเวียนอดยิ้มไม่ได้ขณะเคาะศีรษะแลร์รี่ เธอวางกุหลาบลงบนโต๊ะโดยจงใจไม่ตอบคำถาม

การคุยเรื่องแบบนี้กับลูกชายของเธอดูจะลำบากสักหน่อย

“โอ้โฮ วันนี้คุณบุคเกอร์ทำอะไรน่ะ? กลิ่นหอมน่ากิน ไปล้างมือเตรียมตัวกินข้าวเย็นกันลูก” วิเวียนเปลี่ยนเรื่อง เธอจูงมือแลร์รี่ไปที่โต๊ะกินข้าว

แต่การหนีจากแลร์รี่ไม่ใช่เรื่องง่าย เด็กน้อยถามอย่างร้อนใจทั้งที่ยังจับมือวิเวียนอยู่ “แม่ฮะ บอกผมหน่อย ใครให้ดอกไม้?”

“ดอกไม้อะไร?” เบเนดิกต์ที่เพิ่งออกจากห้องเขียนหนังสือเดินลงบันไดมาได้ยินที่แลร์รี่พูดพอดี

แลร์รี่ปล่อยแขนวิเวียนและไปที่โต๊ะเพื่อหยิบดอกไม้ขึ้นมา

ดอกไม้ช่อใหญ่บังใบหน้าเขามิด ได้ยินเสียงตื่นเต้นระคนร้อนใจดังมาจากด้านหลัง “ลุงเบเนดิกต์ฮะ ดูสิ! มีคนให้ดอกกุหลาบแม่ช่อหนึ่ง!”