ความรักสีคราม นิยาย บท 709

“วิเวียน อยู่นี่เอง!” อีฟเวลินอุทาน แสร้งทำเป็นตื่นเต้นเมื่อเห็นวิเวียนที่หน้าประตู “ฉันนึกว่าวันนี้เธอจะไม่มาแล้ว”

อีฟเวลินเข็นวีลแชร์มาอยู่ข้างวิเวียน จับแขนเธอไว้แน่นและพูดเสียงแผ่ว “วิเวียน เรื่องเมื่อวานน่ะฉันผิดเอง ให้ฉันขอโทษเธอนะ ฉันเสียใจ เธอพูดถูก เธอกับฟินนิคหย่ากันแล้ว การขอให้เธอพูดกับเขาถึงเรื่องของฉันมีแต่จะทำให้อะไรๆ ยุ่งยาก ฉันจะไม่ขอร้องเธอในเรื่องไร้เหตุผลแบบนี้อีกแล้ว ยกโทษให้ฉันด้วยนะที่เมื่อวานทำตัวงี่เง่า”

วิเวียนไม่อยู่ในอารมณ์จะสนุกกับการเสแสร้งของอีฟเวลิน เธอดึงแขนออกและเดินไปหาราเชลราวกับไม่ได้ยินที่อีฟเวลินพูด “หนูไปทำเรื่องออกจากโรงพยาบาลก่อนนะคะ เก็บข้าวของเลย หนูกลับมาแล้วจะยกไปไว้ที่รถให้ค่ะ”

เห็นวิเวียนเมินใส่ อีฟเวลินหน้าบึ้งและกำหมัดแน่น แต่พริบตาต่อมาก็ดูเหมือนคนน่าสมเพชอีกครั้ง

เธอเข็นวีลแชร์ไปหาวิเวียนและพูดอย่างระมัดระวัง “วิเวียน ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าตัวเองผิดจริง ยกโทษให้ฉันเถอะ นับจากนี้ฉันจะแก้ไขเรื่องที่ฉันเคยผิดไปให้ดีที่สุด ให้โอกาสฉันได้เปลี่ยนแปลงเถอะนะ!”

วิเวียนเดือดดาลขณะเฝ้ามองอีฟเวลินปั้นหน้าโศกเศร้า อยากตะโกนใส่อีกฝ่ายให้หยุดเสแสร้งเสียที

แต่ราเชลอยู่ด้วย ทำแบบนั้นคงไม่เหมาะ อีฟเวลินสำคัญกับเธอขนาดนั้น ถ้าวิเวียนตะคอกใส่ต้องถูกราเชลตำหนิแน่

วิเวียนจึงสูดลมหายใจลึกและพยายามข่มโทสะเต็มที่ เธอยังคงเมินอีฟเวลินและพูดกับราเชล “เก็บข้าวของนะคะ หนูจะไปจัดการเรื่องเอกสารก่อน”

ความเศร้าเอ่อล้นหัวใจของวิเวียนจนทำเอาน้ำตาร่วง ตอนนั้นเราไม่เป็นไรเหรอ? ราเชลพูดออกมาได้ไงว่าตอนนั้นเราก็ไม่บอบช้ำอะไรสักหน่อย? อีฟเวลินทำให้เราต้องลนลานหนีออกจากประเทศ ทำลายชีวิตแต่งงานของเรา บีบให้ลูกชายของเราต้องโตมาโดยไม่มีพ่อ เรื่องพวกนี้ไม่มีความหมายอะไรเลยเหรอกับราเชลซึ่งเป็นแม่ที่เรารัก? อีกอย่าง อีฟเวลินก็เป็นลูกในไส้ การบริจาคไขกระดูกและดูแลแม่ย่อมเป็นหน้าที่อยู่แล้วใช่ไหม? เราก็ดูแลราเชลเหมือนกัน นานหลายวันด้วย นี่ก็ไม่มีความหมายกับเธอเลยสินะ? มีแต่การดูแลจากอีฟเวลินเท่านั้นที่ราเชลใส่ใจ?

วิเวียนเช็ดน้ำตาและปรับน้ำเสียงให้เป็นปกติที่สุดเท่าที่จะทำได้ “หนูรู้ค่ะ หนูเป็นคนผิดเอง”

พูดจบก็ออกจากห้องโดยไม่แยแสทั้งสองคนอีก ราวกับมีใครพยายามบีบหัวใจของเธอให้แตกสลาย นี่จะเป็นครั้งสุดท้าย ราเชลออกจากโรงพยาบาลเมื่อไหร่ก็ถือว่าเราได้ชดใช้บุญคุณที่เธอเลี้ยงเรามาแล้ว ความสัมพันธ์ของเราเป็นอันสิ้นสุด เราจะไม่มีวันพบหน้าเธออีก