ความรักสีคราม นิยาย บท 739

วิเวียนขมวดคิ้ว ขณะที่เธอกำลังจะก้าวไปข้างหน้าเพื่อเปิดประตูห้อง ฟินนิคดึงรั้งตัวเธอหลบไปข้างหลังเขา “เรายังไม่รู้ว่าใครอยู่ในนั้น ให้ผมเข้าไปก่อน”

ฟินนิคพูดจบก็เดินไปเปิดประตูห้อง ทันทีที่ประตูเปิดออก เมื่อได้เห็นคนที่อยู่ในห้อง ก็ยิ่งทำให้วิเวียนต้องขมวดคิ้วหนักขึ้นด้วยความประหลาดใจ ทำไมแม่ถึงมาอยู่ที่นี่ได้?

ส่วนราเชล พอประตูเปิด เธอก็ผลักฟินนิคออกไปและพุ่งตัวเข้าไปในห้องทันที ราเชลมองกวาดไปทุกที่ และเมื่อสังเกตเห็นว่าอีฟเวลินอยู่ในห้องจริงๆ เธอจึงรีบวิ่งไปข้างหน้าพร้อมกางแขนเพื่อปกป้องอีฟเวลิน

“วิเวียน ได้โปรด อีฟเวลินไม่ได้ตั้งใจ ลูกอย่าถือโทษโกรธเธอเลยได้ไหม?” ราเชลออกตัวขอร้องแทนอีฟเวลินอย่างน่าสงสาร

ขณะที่อีฟเวลินจ้องมองราเชล ผู้ที่ยืนอยู่ข้างหน้าเธอพร้อมแขนที่กางอยู่ ความปิติก็พลุ่งพล่าอบอวลอยู่ในตัวเธอ ฉันหมดความหวังที่จะมีชีวิตรอดหลังจากที่วิเวียนบังคับให้ฉันบอกความจริงเกี่ยวกับเหตุการณ์ในตอนนั้น คิดว่าแม้แต่พระเจ้าคงจะช่วยฉันไม่ได้แล้ว แต่นี่ ราเชลกลับปรากฏตัวขึ้นในเวลานี้!

อีฟเวลินสะอื้น และคร่ำครวญด้วยเสียงแหบพร่าในทันใด “ราเชล... ราเชล... หนู...”

ราเชลหันมาก้มลงเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าของอีฟเวลิน จากนั้นก็โอบกอดและปลอบโยนเธอ “ทุกอย่างจะเรียบร้อยดี ไม่เป็นอะไรแล้วนะอีฟเวลิน อย่ากลัวไปเลยนะลูก ถ้าแม่อยู่นี่ แม่จะปกป้องลูกอย่างแน่นอน แม่จะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายลูก”

หลังจากปลอบโยนอีฟเวลินราวกับว่าเธอยังเป็นเด็กน้อยอยู่สักพัก ราเชลก็หันมาคุกเข่าต่อหน้าวิเวียน “วิเวียน ครั้งนี้อีฟเวลินเป็นคนผิดจริงๆ แม่อยากจะขอโทษแทนอีฟเวลิน ได้โปรดยกโทษให้เธอด้วย และอย่าโกรธเธอเลยจะนะ แม่ขอร้องล่ะ”

วิเวียนก้าวไปข้างหน้าเพื่อดึงราเชลให้ลุกขึ้น “ลุกขึ้นก่อนค่ะแม่ ลงไปทำอะไรอย่างนั้นน่ะ?”

ราเชลคว้ามือของวิเวียนไว้พร้อมกับคร่ำครวญ “วิเวียน ได้โปรดปล่อยอีฟเวลินไปเถอะนะ ถือว่าเห็นแก่แม่ได้ไหม? เธอไม่ได้ตั้งใจทำอย่างนั้น แม่ขอโทษแทนเธอด้วย แม่เสียใจ วิเวียน ลูกจะยกโทษให้เธอได้ไหม ถ้าลูกไม่ยอมยกโทษให้เธอ แม่ก็จะไม่ลุกขึ้น”

ขณะที่วิเวียนฟังคำอ้อนวอนของราเชล เธอก็เริ่มงงและนึกเอะใจขึ้นมา แม่คงไม่รู้ว่าอีฟเวลินช่วยมาร์คลักพาตัวฟินนิคในตอนนั้นสินะ คงเพราะอย่างนั้นแม่ถึงได้มาอ้อนวอนขอให้ฉันยกโทษให้แบบนี้

เมื่อได้ยินเช่นนี้ วิเวียนก็ไม่รู้ว่าควรจะโมโหหรือหัวเราะออกมาดี แกล้งกันเล่นงั้นรึ? แม่พูดว่ามันเป็นแค่เรื่องแกล้งกันเล่นๆ! หนูไม่ได้มีความสำคัญกับแม่เลยใช่ไหม?

“แม่รู้ว่าอีฟเวลินวางยาตอนที่หนูไปกินข้าวที่บ้านใช่ไหม?” วิเวียนย้ำถาม “ทำไมแม่ถึงทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทำไมแม่ถึงไม่รีบบอกหนู แม่ไม่ห่วงว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับหนูเลยสักนิด”

“แม่... แม่ไม่ได้ตั้งใจ วิเวียน แม่แค่เป็นห่วง... แม่กังวล...เอ่อ...” ราเชลไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไรดี เพราะเธอสัมผัสได้ถึงความเศร้าโศกของวิเวียนจนทำให้เธอพูดต่อไปไม่ได้ว่าเธอกังวลว่าวิเวียนจะทำให้อีฟเวลินต้องชดใช้ในสิ่งที่ทำ

แต่ถึงแม้ราเชลจะไม่พูด วิเวียนก็เดาความหมายเองได้ แม่จะทำอย่างนั้นทำไม ถ้าไม่ใช่เพราะเห็นแก่อีฟเวลิน มอร์ริสัน

“แม่กลัวว่าหนูจะเอาคืนอีฟเวลินใช่ไหม?” วิเวียนถามด้วยดวงตาที่แดงก่ำ และน้ำตาก็ไหลอาบแก้มในที่สุด

ราเชลมองวิเวียนด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด และพูดพึมพำ “แม่รู้ว่ามันไม่ยุติธรรมกับหนู แม่ควรบอกหนูตั้งแต่ตอนนั้น วิเวียน ได้โปรดให้อภัยแม่ด้วย แม่ผิดเอง ดังนั้นถ้าจะโทษใคร ก็โทษแม่เถอะ อย่าโกรธอีฟเวลินเลยได้ไหม?”