ความรักสีคราม นิยาย บท 740

ในวินาทีต่อมา วิเวียนคำรามด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด “แม่รู้อยู่แล้วใช่ไหมว่าเธอใช้ยาพิษอะไรกับหนู?” “แม่แค่กลัวว่าหนูจะเอาคืนเธอ แต่แม่เคยคิดไหมว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับหนู? แล้วแม่รู้ไหมว่าถ้าฟินนิคส่งหนูไปโรงพยาบาลไม่ทัน หนูอาจจะ... อาจจะ...” วิเวียนพูดต่อไปไม่ได้ จู่ๆ น้ำตาก็คลอเบ้าของเธอ

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกเมื่อต้องเลือกระหว่างฉันกับอีฟเวลิน ครั้งแล้วครั้งเล่าที่แม่สละฉันทิ้ง แม้ว่าฉันจะไม่ใช่ลูกสาวแท้ๆ แต่แม่ก็เลี้ยงดูฉันมา แม่มองข้ามฉันแบบนี้ได้ยังไงกัน?

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ราเชลรู้สึกตัวว่าผิดเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า เธอเริ่มหมดแรงขณะที่หมอบกับพื้น เธอสะอื้นไห้ “แม่ทำผิดต่อลูก วิเวียน ทุกอย่างเป็นเพราะแม่ มาเอาคืนที่แม่นะ ลูกจะลงโทษแม่ยังไงก็ได้ แต่ได้โปรดเมตตาอีฟเวลินปล่อยเธอไปได้ไหม?”

ขณะที่วิเวียนมองลงไปที่เส้นผมที่เริ่มมีสีขาวและเทาแซมของราเชล เธอรีบก้มลงและพยายามพยุงราเชลให้ลุกขึ้นพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุด

อย่างไรก็ตาม ราเชลยังคงนั่งนิ่งอยู่บนพื้นปฏิเสธที่จะลุกขึ้น “วิเวียน สัญญากับแม่ว่าจะปล่อยอีฟเวลินไปได้ไหม แม่จะไม่ลุกขึ้น แม่จะคุกเข่าไปจนกว่าลูกจะยอม”

เมื่อเห็นดังนั้น ฟินนิคผู้เฝ้ามองอยู่ห่างๆ ก็เข้ามาช่วยเหลือทันที นี่มันเรื่องน่าสมเพชอะไรกัน!

เมื่อราเชลเห็นว่าวิเวียนเพียงแค่จะช่วยเธอให้ลุกขึ้นในขณะที่ร้องไห้ แต่ก็ยังดูลังเลที่จะให้อภัยอีฟเวลิน เธอจึงขอร้องฟินนิคแทน “ฟินนิค ช่วยฉันเกลี้ยกล่อมวิเวียน และขอให้เธอยกโทษให้อีฟเวลินได้ไหม?”

“ราเชล เรื่องนี้มันซับซ็อนกว่านั้นมาก ทั้งวิเวียนและผมจะไม่มีวันยกโทษให้อีฟเวลิน ดังนั้นคุณควรจะลุกขึ้นก่อน” ฟินนิคกระตุ้นขณะที่เขาดึงเธอ “ลุกขึ้นก่อน แล้วเราค่อยคุยกัน”

ถึงอย่างนั้น ราเชลก็ยังยืนยันที่จะคุกเข่าต่อไป “ได้โปรดเมตตาและปล่อยอีฟเวลินไปเถอะนะ ฉันสัญญาว่าจะจับตาดูเธออย่างใกล้ชิดต่อจากนี้ไป เธอจะได้ไม่ไปยุ่งเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของพวกคุณอีก พวกคุณก็ใช้ชีวิตกันต่อไปได้เลย แต่อย่าเอาผิดเรื่องในอดีตของอีฟเวลินได้ไหม”

ทั้งฟินนิค และวิเวียนไม่พูดอะไร ทั้งคู่เพียงแค่ออกแรงมากขึ้นเพื่อดึงราเชลให้ลุกขึ้น เราทั้งคู่จะไม่มีวันอภัยและยกโทษให้อีฟเวลินสำหรับทุกสิ่งที่เธอทำตลอดหลายปีที่ผ่านมา!

ขณะที่อีฟเวลินมองดูสถานการณ์ตรงหน้า ความตื่นตระหนกก็จู่โจมเธออย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ดูเหมือนว่าพวกเขาตั้งใจจะให้ฉันชดใช้ในสิ่งที่ทำอย่างไม่ลดละ ทั้งๆ ที่ราเชลได้ขอร้องพวกเขามาเป็นเวลานานมากแล้ว!

เมื่ออีฟเวลินคิดถึงผลที่ตามมาที่เธออาจจะต้องเผชิญ ความหวาดกลัวของเธอก็เพิ่มขึ้น เธอครุ่นคิด ฉันจะต้องลงเอยเหมือนมาร์คไหม? ไม่นะ! ฉันไม่อยากเป็นอย่างนั้น! ความตื่นตระหนกฉายวาบในดวงตาของเธอ เธอจึงพยายามคิดเพื่อหาทางออกจากสถานการณ์นี้

เมื่อเห็นเลือดเต็มใบหน้าของลูกสาว ราเชลทำอะไรไม่ถูกอยู่ชั่วขณะ เธออยากจะเอื้อมมือไปเช็ดเลือดออก แต่ก็กลัวว่ามันจะทำให้บาดแผลแย่ลงไปอีก

ราเชลกอดอีฟเวลินอย่างระมัดระวัง น้ำตาไหลพราก “ลูกเป็นอะไรหรือเปล่า อีฟเวลิน? โอ้ พระเจ้า อีฟเวลิน อย่าทำให้แม่กลัวสิลูก ลืมตามองแม่หน่อยลูกรัก ได้โปรดอย่าเป็นอะไรเลยนะ”

ในเวลานี้ อีฟเวลินหมดสติไปแล้ว ดังนั้นเธอจึงไม่ได้ยินเสียงของราเชล เธอแทบไม่ตอบสนองใดๆ

“แม่จะพาลูกไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้! ลูกจะปลอดภัย อีฟเวลิน ลูกจะต้องเข้มแข็ง แม่ก็ไม่อยากอยู่เหมือนกันถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับลูก!” ราเชลร้องโหยหวนขณะที่เธอร้องไห้ และพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะอุ้มอีฟเวลินขึ้น