ความรักสีคราม นิยาย บท 741

อย่างไรก็ตาม ราเชลที่เพิ่งออกจากโรงพยาบาล ร่างกายจึงไม่แข็งแรงนัก เธอจึงไม่สามารถอุ้มอีฟเวลินได้

เมื่อวิเวียนเห็นดังนี้แล้ว เธอก็รีบพุ่งตัวเข้าหาอีฟเวลินเช่นกัน และเมื่อเห็นว่าบาดแผลบนศีรษะของอีฟเวลินยังคงมีเลือดไหลอยู่ ความรู้สึกหวาดกลัวก็แผ่ซ่าน เธอกังวลว่าอีฟเวลินจะเป็นอะไรไปในอีกไม่ช้า

แม้ว่าวิเวียนจะรู้สึกว่าความตายเป็นบทลงโทษที่เหมาะสมสำหรับอีฟเวลินหลังจากทำเรื่องเลวร้ายมามากมายก็ตาม แต่มันก็ไม่ควรเป็นอย่างนั้น เธอควรจะต้องถูกลงโทษตามกฎหมายสิ!

“อย่าเพิ่งขยับตัวเธอตอนนี้ เรียกรถพยาบาลก่อน” วิเวียนห้ามราเชลไม่ให้อุ้มอีฟเวลินขึ้น พร้อมกับหยิบโทรศัพท์ของเธอขึ้นมาแล้วโทรไปโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว

หลังจากบอกเล่าเหตุการณ์ และตำแหน่งกับเจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาลแล้วเธอก็วางสาย จากนั้นก็หันมาเพื่อจะดูบาดแผลของอีฟเวลินอีกที แต่ราเชลกลับผลักเธอออกไป

ในเวลานี้ ราเชลไม่ใส่ใจที่จะอ้อนวอนขอความเมตตาจากวิเวียนอีกต่อไป ด้วยความเป็นห่วงที่มีต่ออีฟเวลิน เธอตะคอกขึ้นมาทันทีว่า “ไปให้พ้น! สมใจแล้วใช่ไหมที่ตอนนี้อีฟเวลินสลบไปแล้ว? นี่คือสิ่งที่ต้องการใช่ไหม?”

วิเวียนเสียหลักล้มลงกับพื้น เธอรู้สึกถึงความเจ็บปวดอย่างรุนแรงที่แขนของเธอ และความฉุนเฉียวเข้าก็วิ่งเข้ามาแทนที่ แม่จะมาโทษฉันในเรื่องนี้ได้ยังไง?

เมื่อเห็นอย่างนั้น ฟินนิครีบวิ่งเข้ามาช่วยพยุงวิเวียน สีหน้าเย็นชาขึ้นมาอย่างเก็บไม่อยู่เมื่อเขาเห็นอาการบาดเจ็บที่แขนของเธอ

“นี่ไม่ใช่ความผิดของวิเวียนนะ อีฟเวลินต้องรับผลที่เธอก่อเอาไว้ ถ้าเธอไม่ได้ตั้งใจทำร้ายคนอื่น เรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นไหม? เธอวางแผนและทำร้ายวิเวียนครั้งแล้วครั้งเล่า อย่าบอกนะ ว่าคุณจะปล่อยให้เธอทำตามอำเภอใจอีก?”

ในเวลานี้ ราเชลเสียขวัญกับบาดแผลบนศีรษะของอีฟเวลินอย่างมาก อีกทั้งตัวเธอก็ถูกครอบงำไว้ด้วยความหวาดกลัวและความกังวล ดังนั้นเธอจึงตอกกลับคำพูดของฟินนิคอย่างไม่แยแสด้วยสัญชาตญาณว่า “วิเวียนก็ยังสบายดีไม่ใช่หรือ? อีฟเวลินเคยทำร้ายเธอจริงๆ ซะที่ไหน”

เมื่อวิเวียนได้ยินเช่นนี้ ความเจ็บปวดที่แขนของเธอก็จางลงเมื่อเทียบกับความปวดร้าวทรมานภายในใจ แม้แต่ฟินนิคเองก็สั่นเล็กน้อยด้วยความโกรธ

ฉันเคยนับถือเธอมาตลอด เพราะถือว่าเธอเป็นผู้ใหญ่ของวิเวียน แต่ครั้งนี้ เธอทำเกินไปจริงๆ! เธอไม่คู่ควรกับความนับถือของฉันอีกต่อไป!

แม้วิเวียนจะบอกตัวเองต่อเนื่องร่ำไปว่าอย่าเก็บมาใส่ใจมากนัก พึมพำกับตัวเองว่าราเชลไม่ได้หมายความอย่างนั้นจริงๆ เธอก็แค่กังวล แต่กระนั้น เสียงคร่ำครวญร้องเรียกชื่อด้วยความเจ็บปวดของราเชล “อีฟเวลิน! อีฟเวลิน!” ก็ยังคงวนเวียนอยู่ในหัว ในที่สุดเธอก็ไม่สามารถกลั้นน้ำตาไว้ได้อีกต่อไป

ฉันคิดว่าแม่ก็รักฉันมากเช่นกัน ฉันยังจำได้ว่าครั้งหนึ่งเมื่อครั้งยังเด็ก ฉันเผลอทำชามคว่ำ ทำให้ซุปร้อนๆ หกใส่ตัวเอง จนทำให้มือของฉันเกิดแผลพุพองจากน้ำร้อนลวก

ตอนนั้นแม่เสียใจมากจนน้ำตาไหลอาบแก้ม และรีบพาฉันส่งโรงพยาบาล ระหว่างทางกลับบ้านหลังจากหาหมอเสร็จแล้ว แม่ประคองฉันอย่างอ่อนโยนและเป่าแผลให้ฉันเบาๆ

เพื่อปลอบใจฉันให้หยุดร้องไห้ แม่ถึงกับซื้อลูกอมมากมายให้ฉัน ตอนนั้นฉันรู้สึกว่าแม่เป็นแม่ที่ดีที่สุดในโลกจริงๆ

และเมื่อวิเวียนนึกถึงราเชลที่ผลักเธอด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความขุ่นเคือง ความงุนงงก็กลืนกินเธอ ทำไมความสัมพันธ์ของเราถึงจืดจางลงตั้งแต่อีฟเวลินปรากฎตัวขึ้นล่ะ?