ความรักสีคราม นิยาย บท 798

หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง ก็ดูเหมือนไม่มีใครอยากพาคนแปลกหน้าไปเดินดูรอบๆ พวกเธอรู้สึกว่าอีฟเวลินจะกลายเป็นอุปสรรคในอนาคต เพราะแม้ว่าเธอจะนั่งรถเข็น แต่เธอก็ฉายแววความสวยมากกว่าพวกเธอเสียอีก ผู้หญิงมักจะอิจฉาริษยาคนที่สวยกว่าตนเสมอ มันช่วยไม่ได้

“ดูพวกเธอเข้าสิ ขี้เกียจกันทุกคนเลยเหรอ?” ผู้หญิงคนนั้นดุ สุดท้ายแล้วเธอก็ตัดสินใจพาอีฟเวลินไปเดินดูรอบๆ เอง

หญิงสาวกลุ่มนั้นเหลือบมองอีฟเวลินก่อนจะหันไปทำงานตัวเองต่อ

ในไม่ช้าเอเวอลินก็รู้ว่านี่คือร้านอาหารสำหรับลูกค้าที่มีอิทธิพลโดยเฉพาะ พวกเขาจะใช้สถานที่แห่งนี้เพื่อรับรองแขกของตัวเอง

ในนี้ไม่มีพื้นที่ส่วนกลางเลย มีแต่ห้องส่วนตัวอยู่หลายห้อง จำนวนเงินที่ลูกค้าจะจ่ายก็ขึ้นอยู่กับว่าสาวเสิร์ฟที่มาให้บริการพวกเขานั้นสวยมากแค่ไหน

แน่นอนว่าหากร้านอาหารแห่งนี้ต้องการจะแซงหน้าร้านอื่นที่มีธุรกิจสีเทา พวกเขาก็ต้องจัดหาบริการมาให้ทุกอย่างโดยไม่ลดทอนลง

อีฟเวลินไม่ได้ตั้งใจจะอยู่ที่นี่ต่อ แต่ในเมื่อเธอเข้ามาแล้ว ก็ไม่มีโอกาสที่จะหวนกลับออกไป

เช่นนั้นแล้ว เธอจึงติดอยู่ในร้านอาหารแห่งนั้น

แต่เมื่อมาคิดอีกที เธอก็ไม่เห็นว่ามันจะแย่ตรงไหน ถ้าเธอโชคดี เธออาจจะได้พบปะกับผู้มีอิทธิพลหรือคนร่ำรวยก็เป็นได้

ที่สำคัญที่สุดก็คือ ทั้งเจ้าของร้านและลูกค้าที่นี่ต่างก็พูดภาษาแม่ของเธอทั้งนั้น

อีฟเวลินไม่สนใจอะไรอย่างอื่นอีก ตราบใดที่เธอได้เงินมากพอและมีอาหารกิน

สิ่งที่ทำให้เธอดีใจที่สุดคือเธอสามารถใช้เครื่องสำอางได้มากตามที่เธอต้องการ หลังจากที่เธอรู้เรื่องนี้ เธอก็เลือกดูผลิตภัณฑ์ต่างๆ อย่างมีความสุขและนำมาแต่งแต้มบนใบหน้าของเธอที่เปลือยเปล่ามาเป็นเวลานาน

หลังจากที่แต่งหน้าเสร็จ เธอก็ออกมาพร้อมกับรถเข็นและทำให้หญิงสาวคนอื่นตื่นตาตื่นใจกับความงามของเธอ

แม้ว่าเธอจะต้องติดอยู่บนรถเข็น แต่ก็ไม่ได้ทำให้เสน่ห์ของเธอลดลงเลย อันที่จริง เธอเป็นคนที่มีเสน่ห์ดึงดูดใจมากที่สุดในหมู่พวกเธอ และแน่นอนว่าเป็นคนที่ได้รับค่าจ้างแพงที่สุดเช่นกัน ลูกค้าต้องจ่ายเงินก้อนหากต้องการให้อีฟเวลินเสิร์ฟอาหารเป็นการส่วนตัว

สาวสวยนั่งรถเข็นเสิร์ฟอาหารกลายเป็นความพิเศษของร้านหัวราน้ำ

หลังจากผ่านไปสามเดือน อีฟเวลีนก็ครองตำแหน่งพนักงานเสิร์ฟที่ดีที่สุดในร้านนั้น

ไม่นานนัก เธอก็ตั้งหลักที่นี่ได้ ลูกค้าบางคนถึงกับเสนอเงินจำนวนมากเพื่อให้เธอไปคุยกับพวกเขาที่บ้าน

อีฟเวลินมีแผนของตัวเองอยู่แล้ว

ก้าวแรกคือเธอต้องการรักษาขาของเธอ

แต่มันก็เป็นแค่การคิดไปเรื่อย เพราะท้ายที่สุดแล้วเธอไม่ได้สนใจจะรู้เลยว่าอีฟเวลินอยู่ที่ไหนในขณะนั้น

บางครั้งเธอก็สงสัยว่าอีฟเวลินได้ออกไปจากประเทศนี้แล้วจริงๆ หรือเปล่า แต่มันก็เป็นแค่ความคิดทั่วไป ที่ผุดขึ้นมาในหัวยามที่เธอว่าง

ในบางครั้งที่จิตใจของเธอฟุ้งซ่านเกินไป เธอก็จะหยุดคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ไปโดยสิ้นเชิง มันไม่มีประโยชน์เลยที่จะสงสัยเรื่องของอีฟเวลิน เธอจึงไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องมาเสียเวลาคิด

หลังจากวิเวียนคิดได้อย่างนั้น เธอก็ไม่ค่อยได้นึกถึงอีฟเวลินอีกเลย

“วิเวียน คุณทำอะไรอยู่เหรอ?” มันเป็นเวลาเย็นแล้ว แต่ฟินนิคเพิ่งจะกลับมาจากที่ทำงาน

เขายืนอยู่ข้างวิเวียน และมองเธอใช้นิ้วแตะน้ำในสระเล่นอยู่

เขาสงสัยว่าเธอคิดอะไรในใจ ฟินนิคกอดเธอจากข้างหลังและซุกหน้าเขาไว้ตรงท้ายทอยของเธอเพื่อสูดดมกลิ่นหอมจากร่างกายเธอ

วิเวียนรู้สึกจั๊กจี้ที่คอเล็กน้อย แต่เธอก็ยอมให้เขาทำอย่างที่อยากทำ

"ไม่มีอะไรหรอก ฉันแค่เบื่อ” สายตาของวิเวียนยังคงจับจ้องอยู่ที่สระน้ำแม้ในขณะที่เธอตอบฟินนิค