“นั่นเป็นเพราะ...” อีฟเวลินแสร้งทำเป็นพูดอ้ำอึ้ง ราวกับว่าเธอรู้สึกไม่สบายใจที่จะบอกราเชล
ราเชลไม่สนใจระยะห่างระหว่างพวกเขาอีกต่อไป เธอจับมืออีฟเวลินไว้และถามเธออย่างสิ้นหวังทันที
ก่อนหน้านี้วิเวียนไม่เพียงแค่ขับไล่อีฟเวลินออกไป แต่ยังส่งเธอไปที่บ้านพักคนชราอีกด้วย
อย่างไรก็ตาม นั่นเป็นบ้านพักคนชราที่ดีที่สุดในเมือง นอกจากนั้นยังมีผู้ที่ได้รับมอบหมายให้ดูแลแต่ละหน่วยงานเป็นอย่างดี
เธอเคยมีอคติกับวิเวียนมาก่อน ดังนั้นเธอจึงรู้สึกขอโทษเธอเป็นพิเศษ
เมื่อได้ยินคำพูดของเธอ ราเชลก็อดไม่ได้ที่จะถามอีฟเวลิน เพราะเธออยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับวิเวียน
อีฟเวลินยืนอยู่ตรงหน้าเธอ และดูเหมือนจะท่าทางสบายดี ดังนั้นเธอจึงคิดว่าต้องมีเรื่องเลวร้ายอะไรบางอย่างเกิดขึ้นกับวิเวียนอย่างแน่นอน
อย่างไรก็ตาม เห็นได้ชัดว่าราเชลกำลังคิดมากเกินไป
จากคำพูดของอีฟเวลิน ไม่มีเรื่องเลวร้ายอะไรเกิดขึ้นกับวิเวียน แต่กลับเป็นตัวของเธอเองที่กลายเป็นสิ่งที่เลวร้ายแทน
“จริงๆ แล้ววิเวียนไม่ได้ทำอะไรเลย มันเป็นความผิดของหนูทั้งหมด หนูทำตัวเองทั้งนั้น สุดท้ายแล้ว ต้องโทษที่ตัวหนูที่ดันไปรักผู้ชายผิดคน”
เมื่อพูดจบ น้ำตาก็เริ่มไหลอาบแก้มของเธอ อีฟเวลินสมควรได้รับรางวัลออสการ์จากทักษะการแสดงอันยอดเยี่ยมของเธอ
“เธอเป็นอะไรหรือเปล่า?” หลังจากได้ยินคำพูดของเธอ ดูเหมือนว่าวิเวียนจะสบายดี เธอกลับทำบางอย่างกับอีฟเวลิน ดังนั้นน้ำเสียงของราเชลจึงเริ่มโกรธ
เธอคงจะเป็นห่วงวิเวียนถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับเธอ อย่างไรก็ตาม ถ้าวิเวียนกล้าที่จะทำร้ายอีฟเวลินไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม เธอจะให้วิเวียนชดใช้ในสิ่งที่เธอทำ
อย่างน้อยที่สุดนั่นคือสิ่งที่อยู่ภายในใจของราเชลโดยไม่ได้คำนึงถึงความสามารถของเธอ เห็นได้ชัดว่าเธอเคยมีอคติต่ออีฟเวลิน
“เธอ... เธอบังคับให้หนูไปที่ไธเมียน” จากนั้นอีฟเวลินก็เริ่มพูดถึงสิ่งที่เธอพบเจอมาในไธเมียน
มันเป็นเรื่องจริงทั้งหมด เธอไม่ได้พูดเกินจริงเกี่ยวกับเรื่องนี้
เธอได้ในสิ่งที่เธอสมควรได้รับ แต่เธอกลับโยนความผิดทั้งหมดไปที่วิเวียน
"นั้นแหละค่ะ เฮนรี่ให้เงินหนูมาเพื่อให้หนูได้กลับมาที่นี่” หลังจากที่เธอพูดจบประโยค น้ำตาของเธอก็ไหลออกมา
ในตอนนั้นอีฟเวลินไม่มีทางเลือกอื่น เธอถูกต้อนจนมุม เธอใช้ชีวิตอยู่ในร้านหัวราน้ำจนกระทั่งมีเศรษฐีคนหนึ่งหมายตาเธอ
ราเชลนอนอยู่บนเตียงมาหลายปี เธอไม่มีโอกาสแม้แต่จะดูแลลูกสาวของเธอเองด้วยซ้ำ
ตอนนี้อีฟเวลินได้มาอยู่เคียงข้าง ราเชลยังคงจ้องหน้าเธอ เธอไม่สามารถละสายตาไปจากอีฟเวลินได้เลย
การจ้องมองของเธอทำให้อีฟเวลินไม่สบายใจเล็กน้อย เธอคิดว่าราเชลอาจจะรู้ทันเล่ห์เหลี่ยมของเธอ
“แม่คะ มองอะไรเหรอคะ” อีฟเวลินเอื้อมมือไปสัมผัสใบหน้าของตัวเอง แสร้งทำเป็นว่ามีอะไรติดอยู่บนใบหน้าของเธอ
ความจริงแล้วเธอพยายามปกปิดการแสดงสีหน้าที่มีพิรุธของเธอ
“อีฟเวลิน หนูดูผอมไปนะลูก”
อีฟเวลินผอมลงจริงๆ เมื่อเทียบกับครั้งล่าสุดที่ราเชลได้เห็นเธอ
แน่นอนว่าตลอดช่วงสองถึงสามเดือนที่ผ่านมา เธอไม่ได้ไปที่ไธเมียนเพื่อพักร้อนหรือท่องเที่ยว
เดิมทีความตั้งใจของเธอคือการหาเงินและกลับมาอย่างยิ่งใหญ่ อย่างไรก็ตาม มีหลายอย่างเกิดขึ้น ดังนั้นจึงเป็นเรื่องดีสำหรับเธอที่ได้กลับมา
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ความรักสีคราม
สนุกมาก...