ฉันอยากเห็นหน้าของคนที่บริหารโรงแรมร้างแห่งนี้จริงๆ
วิเวียนโกรธจัดที่ถูกทำราวกับว่าเธอเป็นของเล่น และต้องไปพบผู้จัดการเพื่อระบายความโกรธของเธอ
“ฉันเป็นผู้จัดการเองค่ะ มีอะไรให้ฉันช่วยมั้ยคะ?” วิเวียนไม่คาดคิดว่าพนักงานต้อนรับจะเป็นผู้จัดการของโรงแรมด้วย
วิเวียนรู้สึกสับสน ด้วยผู้จัดการที่มีสภาพแบบนี้ จึงไม่น่าแปลกใจเลยว่าทำไมโรงแรมถึงมีปัญหาแบบนี้
ริมฝีปากของเธอโค้งเป็นรอยยิ้มเย้ยหยัน “ในเมื่อคุณเป็นเจ้านายของที่นี่ ฉันจึงอยากขอให้คุณจัดการธุรกิจของคุณด้วยความจริงใจ โปรดอย่าใช้เล่ห์เหลี่ยม มันไม่เป็นผลดีต่อใครทั้งนั้นรวมทั้งตัวคุณเองด้วย คุณกำลังหลอกลวงคนอื่นภาพโฆษณาที่มีความแตกต่างกับห้องจริงที่คุณให้บริการอย่างมาก ฉันสามารถฟ้องคุณได้ คุณรู้มั้ย”
วิเวียนตบบัตรโรงแรมลงบนโต๊ะที่ผู้จัดการยื่นให้เธอ แล้วหันหลังกลับพร้อมกับพาแลร์รี่ไปด้วย
ริมฝีปากของฟินนิคโค้งเป็นรอยยิ้มเล็กน้อยขณะที่เขาเดินตามหลังภรรยาไป
นานแล้วที่ไม่ได้เห็นภรรยาของเขาฉุนเฉียวเช่นนี้ วันนี้เธอดูน่ารักเป็นอย่างมาก
“แม่ฮะอย่าโกรธไปเลย ไปโรงแรมอื่นกันเถอะครับ”
เมื่อสังเกตเห็นว่าแม่ของเขากำลังโกรธจัด แลร์รี่จึงดึงที่มุมเสื้อของเธอเบาๆ
“เอาล่ะ ตอนนี้แม่ไม่เป็นไรแล้วจ้ะ เราไปโรงแรมอื่นกันเถอะ”
วิเวียนยิ้มให้แลร์รี่และฟินนิค จากนั้นเธอก็จับมือแลร์รี่และตัดสินใจหาที่พักใหม่
เนื่องจากนี่เป็นการเดินทางครั้งแรกของพวกเขาหลังจากกลับมาอยู่ด้วยกัน วิเวียนจึงคิดว่าเป็นการดีที่สุดที่จะทิ้งเรื่องนี้ไว้เบื้องหลัง
ครอบครัวเล็กๆ นี้ได้รับความสนใจอย่างมากจากผู้ที่ได้มอง โดยเฉพาะผู้หญิง
บางคนหลงใหลในท่าทางน่ารักของแลร์รี่ แต่ส่วนใหญ่ถูกหลอกโดยรูปลักษณ์ที่มีเสน่ห์ของฟินนิค
วิเวียนอดไม่ได้ที่จะมองไปรอบๆ เมื่อรู้สึกทำอะไรไม่ถูก เธอสังเกตเห็นว่าฟินนิคพยายามทำให้ผู้หญิงหลงใหลในทุกที่ที่เขาไป
ดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงเร่งความเร็วเพื่อหลีกหนีจากสายตาของสาวๆ ที่จ้องมองมา
ในที่สุดพวกเขาก็ตัดสินใจเข้าพักในสถานที่เห่งหนึ่งที่ไม่ใช่โรงแรมห้าดาว แต่ดีกว่าโรงแรมไอดูหลายเท่า พวกเขาจองห้องชุดห้องเพรสซิเดนเชียลสวีทและขึ้นไปชั้นบนเพื่อจัดเก็บสัมภาระ
มันเป็นเที่ยวบินที่ยาวนาน และครอบครัวเล็กๆ นี้ต้องการการพักผ่อนที่ดีจริงๆ โดยเฉพาะแลร์รี่
เนื่องจากเขายังเป็นเด็ก เด็กชายจึงอ่อนล้าต่อการเดินทางจากเที่ยวบินที่ยาวนาน
ครอบครัวเล็กๆ หลับลึกโดยไม่มีความฝัน
แม้จะมีเหตุการณ์ที่ไม่มีความสุขในช่วงเช้าของวัน แต่พวกเขาก็สามารถเพลิดเพลินไปกับค่ำคืนแห่งการพักผ่อนอันเงียบสงบที่ปราศจากฝันร้ายรบกวน
วิเวียนพยายามอย่างหนักที่จะลืมเหตุการณ์อันย่ำแย่ที่ผ่านมา สิ่งที่เธอต้องการในตอนนี้คือเวลาเท่านั้น
เวลาเป็นยาแก้พิษที่ดีที่สุดที่จะลืมใครสักคน
เพียงแค่ให้เวลาเท่านั้น
วันรุ่งขึ้น วิเวียนและฟินนิคตื่นแต่เช้าตรู่ หลังจากทักทายกันและกันแล้ว เสียงของแลร์รี่ก็ดังขึ้น
“อรุณสวัสดิ์ พ่อฮะ แม่ฮะ”
“อรุณสวัสดิ์จ้ะ เจ้าฟักทองน้อย” เมื่อมองดูเวลา วิเวียนก็พบว่าเป็นเวลาเจ็ดโมงครึ่งเท่านั้น
“ใช่ พวกคุณก็ตื่นเช้าเหมือนกัน” เวลาไปโรงเรียนของแลร์รี่นั้นคือประมาณแปดโมงเช้า ดังนั้นเด็กชายได้ปลูกฝังนิสัยการตื่นเช้าจนชินเสียแล้ว
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ความรักสีคราม
สนุกมาก...