ความรักสีคราม นิยาย บท 855

“แม่คะ...” ก่อนที่อีฟเวลินจะทันได้พูดอะไร ฟิโอน่าก็เอ่ยขัดจังหวะขึ้นมาเสียก่อน

“อืมม ฉันก็รู้สึกแบบเดียวกันเลย ขอโทษที่ละลาบละล้วงนะคะ” หลังจากได้เห็นราเชลแล้ว ฟิโอน่าก็หันหลังเดินจากไป

อันที่จริงแล้ว ราเชลมีความประทับใจดีๆ ในตัวของฟิโอน่า เพียงแต่ว่าเธอไม่ทราบว่าควรจะพูดอะไรดี

“แม่คะ ทำไมถึงทำแบบนั้นล่ะคะ?” อีฟเวลินไล่ตามฟิโอน่าไป แต่เมื่อเธอรู้ว่าฟิโอน่าหายลับตาไปแล้ว เธอก็กลับมาจ้องมองราเชลอย่างขุ่นเคือง

“อย่าได้หยิบยกเรื่องนี้ขึ้นมาพูดอีก” ต่อให้อีฟเวลินจะโกรธสักแค่ไหน ราเชลก็ไม่ยอมอ่อนข้อให้

หลังจากเหลือบมองอีฟเวลินเพียงแวบเดียว ราเชลก็ถอดรองเท้าและนอนหันหลังอยู่บนเตียงของเธอ

อีฟเวลินที่ไม่สามารถทำอะไรได้จึงไม่มีทางเลือกนอกจากออกไปจากห้อง

ราเชลเก็บเรื่องนั้นเอาไว้เป็นความลับและไม่คิดจะเปิดเผยออกมา

ส่วนฟิโอน่า เธอก็รู้สึกเช่นเดียวกับราเชลเหมือนกัน

ระหว่างที่อยู่ในคุกนั้น เมื่อเจ้าหน้าที่ตำรวจออกมาจากห้องของฟินนิค เขาก็ได้รับคลิปวิดีโอที่โนอาห์ส่งมา

“ท่านครับ นี่เป็นสิ่งที่ลูกน้องของฟินนิคส่งมา เขาบอกว่าเมื่อพวกเราถอดความแล้วก็จะพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของฟินนิคได้ครับ” นายตำรวจชั้นผู้น้อยรายงานอย่างกระวนกระวายใจ

เขาเกรงว่าผู้บังคับบัญชาของตนเองจะอารมณ์เสีย ถ้าเขาไม่ระวังล่ะก็คงได้ลงเอยด้วยการตกเป็นฝ่ายรองรับความคับข้องใจของผู้บังคับบัญชาเป็นแน่

“อืมม ผมเข้าใจแล้วล่ะ ไปถอดความเถอะ” เดิมทีเจ้าหน้าที่ผู้เป็นผู้บังคับบัญชาไม่ได้ตั้งใจจะส่งมันไปถอดความหรอก

แต่เมื่อเขานึกถึงโอกาสที่เขาจะได้เลื่อนตำแหน่งและฟินนิคที่ไม่ยอมให้ความร่วมมือแล้ว เขาก็รู้ว่าตัวเองไม่มีทางเลือกนอกเสียจากต้องพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของฟินนิคให้ได้

ในเมื่อพวกเขาได้รับหลักฐานแล้ว ถ้าหากมีหลักฐานที่เพียงพอก็อาจจะได้รับการตกรางวัล ไม่ว่าเขาจะเกลียดฟินนิคสักแค่ไหนก็พร้อมจะให้ความร่วมมือเพื่อผลประโยชน์สูงสุดของตัวเอง

ย้อนกลับมาที่บ้านพักคนชรา รถของโนอาห์ก็มาถึงทันทีที่ฟิโอน่าจากไป

ขณะที่อีฟเวลินกำลังเกียจคร้านอยู่ตรงหน้าต่าง เธอก็มองเห็นใบหน้าที่คุ้นเคยทันที

เป็นโนอาห์

อีฟเวลินเริ่มตื่นตระหนกเพราะเธอไม่ทราบว่าควรทำอย่างไรดี

“แม่คะ วิเวียนส่งคนมาพาตัวหนูกลับไปอีกแล้ว” อีฟเวลินมองมาที่ราเชล เพราะหวังว่าเธอจะมีความคิดดีๆ

ในขณะเดียวกัน ราเชลก็แวร้งทำราวกับว่าเพิ่งจะลุกจากเตียง หลังจากลุกขึ้นนั่งแล้ว เธอก็จ้องมองมาที่โนอาห์

“เกิดอะไรขึ้นน่ะ?” ราเชลเอ่ยถามพลางหันไปให้ความสนใจกับผู้อำนวยการ

“ผมก็ไม่แน่ใจ ทำไมพวกคุณไม่คุยกันเล่า” หลังจากรับผิดชอบพาโนอาห์มาที่นี่แล้ว ก็ไม่มีอะไรให้เขาต้องทำอีก

“สวัสดีครับ ผมมาที่นี่เพื่อตามหาคน ขอโทษที่ต้องรบกวนคุณด้วยนะครับ” โนอาห์ไม่เคยมีความรู้สึกดีๆ ให้แก่ราเชลเพราะรู้ว่าเธอเป็นแม่ที่โหดร้ายแค่ไหน ดังนั้นเขาจึงเดินหน้าทำงานของตัวเองโดยไม่คิดจะขออนุญาตเธอ

เขาไม่ได้ค้นหาด้วยตัวเอง แต่ปล่อยให้ลูกน้องทำแทน สิ่งที่เขาทำก็คือเฝ้าสังเกตราเชลเผื่อว่าเธอจะทำตัวแย่ๆ

“ท่านครับ พวกเราหาไม่เจอเลย”

“ท่านครับ ตรงนี้ไม่มีอะไรเลย”

“ตรวนี้ก็ไม่มีครับ”

ขณะที่ลูกน้องของเขากลับมารายงานกันทีละคนๆ กลับไม่มีใครพบอะไรเลยสักคนเดียว