ความรักสีคราม นิยาย บท 854

ฟินนิคไม่ใช่คนแบบนั้นและจะไม่มีวันกลายเป็นคนแบบนั้นด้วย

นอกจากจ้องมองเขาอย่างขุ่นเคือง เจ้าหน้าที่ตำรวจก็ไม่สามารถำอะไรได้อีก

ในขณะเดียวกัน จู่ๆ วิเวียนที่กำลังนอนอยู่บนเตียงก็จามขึ้นมาอย่างกะทันหัน ทำให้แม่บ้านคิดว่าเธอจับไข้ ดังนั้นเธอจึงช่วยห่มผ้าให้วิเวียน

แต่วิเวียนกลับโบกมือเพื่อบ่งบอกว่าเธอไม่เป็นอะไร

อย่างไรเสียเธอก็สัมผัสได้ถึงความรู้สึกหวาดกลัว ราวกับว่ากำลังจะเกิดเรื่องร้ายขึ้นกับฟินนิค

แต่ยามนี้ก็ส่งคลิปวิดีโอไปแล้ว ยังจะทำอะไรได้อีกเล่า?

หลังจากใคร่ครวญดูแล้ว วิเวียนก็รู้ว่ายังมีปัญหาอยู่ พวกเขาจะต้องหาตัวอีฟเวลินให้เจอแล้วพาตัวเธอไปเป็นพยาน

ดังนั้นเธอจึงสงสัยว่าในยามนั้นอีฟเวลินจะอยู่ที่ไหนกันแน่ จู่ๆ ก็มีสถานที่แห่งหนึ่วผุดขึ้นในหัวเธอ

เป็นบ้านพักคนชราของราเชล

วิเวียนเคยไปเยี่ยมราเชลที่บ้านพักคนชรามาก่อนและท่าทีของราเชลที่มีต่อเธอก็ดีผิดปกติ

“วิเวียน ลูกเป็นยังไงบ้าง?”

“หนูไม่เป็นไรค่ะ

“ในเมื่อเป็นแบบนั้น ลูกมีเรื่องไม่สบายใจอะไรอยากเล่าให้แม่ฟังไหมเผื่อแม่จะสามารถแบ่งเบาภาระของลูกได้บ้าง?”

“ไม่ต้องหรอกค่ะ ขอบคุณนะคะ”

“วิเวียน ลูกได้โปรดอย่าถือสาแม่เลยนะ แม่ยอมรับว่าแม่ลำเอียงเข้าข้างอีฟเวลิน แต่ลูกก็ต้องเข้าใจสาเหตุที่ทำให้แม่ต้องทำตัวแบบนั้น”

“อืมม”

เธอมีความประทับใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นในบ้านพักคนชรา เพราะราเชลดูแลเธอดีผิดปกติ

ไม่ใช่เพราะวิเวียนหวาดระแวงหรือสงสัยใครก็ตามที่มาทำดีกับเธอ

แต่เป็นเพราะราเชลมักจะมีท่าทางฉุนเฉียวใส่เธอมาโดยตลอด นับตั้งแต่เธอรู้ว่าเป็นวิเวียนที่บีบบังคับให้อีฟเวลินต้องออกไป

ตลอดเวลาที่ผ่านมานี้ เธอจะทำตัวเหมือนเดิมยกเว้นตอนนั้น...

ขณะที่วิเวียนยังคงหวนระลึกถึงอยู่นั้น ภาพเหตุการณ์ตอนนั้ก็เริ่มผุดขึ้นในหัวเธอ

“ทำไมถึงมีเตียงมาอยู่ตรงนี้ได้ล่ะคะ?” วิเวียนเอ่ยถาม เมื่อเธอรู้ว่ามีเตียงเพิ่มเข้ามาในห้อง

“อืมม ใช่ค่ะ พวกเรายากจนมาก ดังนั้นพวกเราก็เลยต้องอยู่ที่นี่” อีฟเวลินตอบอย่างอิหลักอิเหลื่อ

เธอปกปิดความจริงไม่ให้ฟิโอน่ารู้เรื่องที่เธอไม่มีปัญญาแม้แต่จะจ่ายค่าบ้านพักคนชรา

“เอาล่ะ งั้นก็เข้าไปข้างในกันเถอะ” สิ่งที่ฟิโอน่าอยากจะทำก็คือรีบเข้าไปเยี่ยมราเชล นอกเหนือไปจากนั้นก็เพื่อที่เธอจะได้ไม่ต้องอยู่ที่นั่นอีก

“แม่คะ ดูซิว่าใครมา?” อีฟเวลินพาฟิโอน่าเข้าไปในห้องแล้วเห็นราเชลกำลังนั่งอยู่บนเตียง

ตอนที่ราเชลเห็นคนที่อยู่ข้างๆ อีฟเวลิน เธอก็ถึงกับตะลึงงันไป

“นี่มัน...” ราเชลไม่ทราบว่าควรจะพูดว่าอะไรดีเพื่อแสดงให้เห็นว่าเธอรู้สึกประหลาดใจขนาดไหน

“สวัสดีค่ะ คุณคงเป็นแม่ของอีฟเวลินสินะคะ เราสองคนดูคล้ายกันมากเลยใช่ไหมคะ?” ฟิโอน่าทักทายราเชลอย่างเป็นกันเอง

ต่อให้ท่าทางและการกระทำของพวกเธอสองคนจะไม่เหมือนกัน แต่รูปร่างหน้าตากลับแทบจะเหมือนกันเป๊ะ ทว่าการกระทำอันแสนเรียบง่ายก็เพียงพอที่จะจำแนกความแตกต่างระหว่างทั้งสองคนได้แล้ว

“อืมม ฉันเองค่ะ” ราเชลจ้องมองมาที่ฟิโอน่าด้วยความตกตะลึง

ชั่วครู่ต่อมา เธอก็เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น

“ฉันมั่นใจว่าอีฟเวลินน่าจะเคยเล่าเรื่องนี้ให้คุณฟังแล้วมั้งคะ? ฉันไม่มีฝาแฝดและพี่น้องสักคน” ขณะที่ราเชลบอกฟิโอน่า เธอก็มองอีฟเวลินด้วยสีหน้ารู้สึกผิด