ความรักสีคราม นิยาย บท 889

“แม่ฮะ ตอนนี้แม่อยู่ที่ไหนแล้ว?” แลร์รี่รออยู่สิบห้านาทีแล้ว แต่แม่ของเขาก็ยังไม่กลับถึงที่บ้าน

เมื่อวิเวียนเห็นร้านค้าที่คุ้นเคยก็รู้ว่าเธออยู่ในระแวกใกล้เคียง “ตอนนี้แม่เกือบจะถึงแล้วนะ”

ไม่นานเธอก็มาถึงบ้านและกำลังจะเปลี่ยนเป็นรองเท้าแตะตรงหน้าประตู มันทำให้เธอตกใจเมื่อเธอได้ยินเสียงของแลร์รี่จากด้านหลัง "แม่ฮะ"

เธอมองไปรอบๆ เห็นแลร์รี่ที่กำลังจ้องมองเธออยู่ สายตาของเขาส่องประกายหวาดหวั่น

ในวินาทีต่อมา เด็กน้อยก็ขมวดคิ้วและพูดว่า "แม่ฮะ อย่าลืมพ่อล่ะ"

พอพูดเสร็จก็หันหลังเดินกลับไปเข้าห้องนอน

เด็กน้อยคนนี้รอแม่ของเขาดังนั้นเธอจึงต้องรีบกลับมา ตอนนี้ภารกิจของเขาสำเร็จแล้ว ในที่สุดเขาก็หมดกังวลและเข้านอนได้แล้ว

ขณะเดียวกัน วิเวียนรู้สึกขบขันกับคำพูดของลูกชายเธอ เขากังวลว่าฉันจะหาพ่อเลี้ยงให้เขาเหรอ?

ขณะที่เดินเข้าไปในห้องน้ำเธอสังเกตเห็นว่าแลร์รี่ได้ช่วยบีบยาสีฟันไว้บนแปรงสีฟันของเธอแล้วและยังเตรียมผ้าเช็ดตัวไว้ให้เธอด้วย ช่วงเวลานั้นเธอรู้สึกอบอุ่นในหัวใจเหลือลั้น

เธอยิ้มแย้มจากใจ พร้อมพึมพำว่า “ฟักทองน้อย ลูกเริ่มดูเหมือนพ่อของลูกเข้าไปทุกวันแล้วนะ”

จากนั้น เธอก็แปรงฟันและเช็ดล้างเอาเครื่องสำอางออก

เมื่อเข้ามาในห้องนอน เธอเห็นโน้ตที่มีลายมือเรียบร้อยอยู่บนโต๊ะข้างเตียงซึ่งเขียนว่า: ราตรีสวัสดิ์ครับแม่

คำพูดที่อบอุ่นใจนี้ทำให้เธอมีรอยยิ้มบนใบหน้า ในไม่ช้าเธอก็เข้าสู่การหลับไหล

การใช้ชีวิตดำเนินไปตามปกติทุกวันวิเวียนจะเติมพลังให้ตัวเองด้วยการใช้เวลาอยู่กับแลร์รี่ หลังจากเหนื่อยล้ามาทั้งวัน เด็กน้อยคนนี้ได้แสดงความใส่ใจและห่วงใยเธอมาโดยตลอด

เธอรู้สึกว่าแลร์รี่เริ่มเหมือนพ่อของเขามากขึ้นเรื่อยๆ

บางครั้งเธอพบว่าการแสดงออกทางสีหน้าและพฤติกรรมบางอย่างของเขาคล้ายกับฟินนิค เขาเหมือนร่างจิ๋วของผู้ชายคนนั้น

อย่างไรก็ตาม ทั้งคู่มีบุคลิกและอุปนิสัยที่แตกต่างกัน ฟินนิคเป็นคนอบอุ่นขณะที่แลร์รี่ค่อนข้างเผด็จการและมีอำนาจ

ในฐานะที่เป็นแม่วิเวียนยอมรับได้เสมอไม้ว่าแลร์รี่จะเป็นแบบไหน ยิ่งไปกว่านั้นแลร์รี่คือความรักที่ตกผลึกระหว่างฟินนิคกับเธอ

เธอไม่สามารถขออะไรไปมากกว่านี้ ตราบใดที่เด็กผู้ชายคนนี้ยังอยู่กับเธอเสมอ

ดวงตาของวิเวียนเบิกกว้างเมื่อมองผ่านเอกสารคร่าวๆ ฉันจะต้องไปสัมภาษณ์ประธานของฟินเนอร์กรุ๊ปเหรอ?

ถึงแม้เธอจะไม่เต็มใจที่จะสัมภาษณ์ผู้ชายคนนั้น แต่เธอต้องทำตามคำสั่งของผู้บังคับบัญชา มันเป็นยาขมสำหรับเธอที่ยากจะกลืนนัก

เธอต่อรองปรึกษากับบรรณาธิการอาวุโส "อืม... คุณเจนสันคะ ฉันขอไม่ไปสัมภาษณ์ได้ไหม?”

“คุณจะไปสัมภาษณ์ หรือออกจากงานดีล่ะ” นั่นเป็นคำตอบของเลสลีย์ผู้เหี้ยมโหด

ฉันนี่ช่างโง่เสียจริง ที่วาดหวังว่าเลสลีย์จะเมตตา ในที่สุดวิเวียนก็ยอมแพ้ “ฉันจะไปสัมภาษณ์”

เธอฟังเลสลีย์บอกในสิ่งที่จำเป็นต้องใส่ใจในระหว่างการสัมภาษณ์

เธอเดินเดินลากเท้าไหล่ตกออกจากห้องบรรณาธิการอย่างท้อแท้ ฉันพยายามอย่างหนักที่จะอยู่ห่างไกลทุกสิ่งที่ทำให้ฉันนึกถึงในอดีต ทำไมพวกเขาต้องขอให้ฉันสัมภาษณ์ชายคนนั้นด้วย?

วิเวียนรู้ว่าครั้งนี้เธอจะหนีไม่พ้น

ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา เธอปฏิเสธที่จะซื้อผลิตภัณฑ์ใดๆ ของฟินเนอร์กรุ๊ปเนื่องจากผลิตภัณฑ์เหล่านี้ตอกย้ำเธอว่าบริษัทนี้ได้เปลี่ยนเจ้าของไปแล้ว

เธอถึงกับย้ายลูกชายไปโรงเรียนอนุบาลแห่งใหม่เพื่อไม่ให้เขาไปเรียนที่เดียวกับโจอี้