ความรักสีคราม นิยาย บท 902

วิเวียนตัดสินใจถามปารีสว่ามีธุระหลังเลิกงานหรือไม่ ถึงจะคิดว่าหญิงสาวคงมีเวลาก่อนสอนพิเศษ แต่ถามไว้ก่อนย่อมปลอดภัยกว่า

“เยี่ยมเลย! ฉันอยากไปช็อปปิ้งกับเธอ” ปารีสเริงร่าที่วิเวียนชวนออกไปด้วยกัน เป็นครั้งแรกที่อีกฝ่ายเข้ามาตีสนิทกับเธอ

“ดีเลย ฉันก็คิดอยู่ว่าเธอคงว่าง” วิเวียนพูดยิ้มๆ

ปารีสเดินมาหาวิเวียนถึงที่ทันทีที่เลิกงาน “ไปกันเถอะวิเวียน” เธอพูด มินิเดรสพิมพ์ลายดอกของเธอพลิ้วไหวขณะที่เดินเข้ามาอย่างตื่นเต้น

ปารีสเป็นสาวน้อยที่มีความสูงกำลังดี ชุดของเธอขับใบหน้าสวยหวานให้ดูสดชื่นมีชีวิตชีวา

มินิเดรสตัวนั้นเพิ่มความคลาสสิคและสง่างาม ผสมผสานกันอย่างกลมกลืนกับบุคลิกอันเป็นเอกลักษณ์ของเธอ

วิเวียนเงยหน้ามายิ้มให้ก่อนทั้งคู่จะออกไปด้วยกัน

รถเก๋งคันหนึ่งจอดขวางอยู่ตอนที่สองสาวมาถึงลานจอดรถของช็อปปิ้งมอลล์ วิเวียนบีบแตรซ้ำๆ แต่ไม่ได้ผล

“ฉันลงไปบอกคนขับดีไหม?” ปารีสถามอย่างร้อนใจ

เธอมีเวลาช็อปปิ้งกับวิเวียนเพียงชั่วโมงเดียวและไม่อยากเสียเวลาอยู่ตรงนี้

“อือ ก็ดีเหมือนกัน”

เห็นคนขับยังไม่มีทีท่าจะขยับรถ วิเวียนพยักหน้าและเห็นด้วยกับข้อเสนอของปารีส

ปารีสมองซ้ายขวาขณะลงจากรถ แถวนั้นมีรถไม่มาก เธอจึงคิดว่าคนขับรถคันนั้นอาจมีเหตุผลบางอย่าง

เธอเดินไปเคาะกระจก

กระจกถูกเลื่อนลง เผยให้เห็นชายสวมสูทสีดำคนหนึ่ง แม้จะมีใบหน้าคมเข้ม แต่นัยน์ตาชวนมองของเขาก็บ่งบอกถึงบุคลิกอบอุ่น

“มีอะไรให้ผมช่วยครับ?” เขาถามสั้นๆ

“เอ่อ ขอโทษนะคะ แต่คุณช่วยเลื่อนรถสักนิดได้ไหม? คุณขวางทางเราอยู่”

ปารีสไม่แน่ใจแล้วว่าตัวเธอควรเข้าไปในช็อปปิ้งมอลล์ก่อนหรือไม่ พวกเขาจะได้คุยกัน

“เธอทักพี่ชายแบบนี้น่ะเหรอ?” เสียงชายคนนั้นฉุดปารีสออกจากภวังค์

เสียงน่าฟังของเขาทำให้หัวใจของเธอเต้นรัว

ดะ-เดี๋ยวนะ? พี่ชายเหรอ?

ตกลงทั้งคู่เป็นพี่น้องกัน? ปารีสสับสน แต่วิเวียนเข้ามาช่วยไว้

“นี่ปารีส เพื่อนร่วมงานของฉันและครูสอนพิเศษของแลร์รี่” เธอแนะนำหญิงสาวกับเบเนดิกต์

“ยินดีที่ได้พบคุณ ผมชื่อเบเนดิกต์”

เขาก้าวออกมาก้าวหนึ่งและยื่นมือให้ มองลึกเข้าไปในดวงตากระวนกระวายของเธอ