ความรักสีคราม นิยาย บท 903

ปารีสรีบยื่นมือสั่นเทาของเธอไปจับมือเขา

เบเนดิกต์

ชื่อเพราะดี

คิดแล้วแก้มของเธอก็ร้อนผ่าว

“เอาล่ะ ไปช็อปปิ้งกัน!”

วิเวียนพูดแทรกบทสนทนาอันกระอักกระอ่วนนั้น

“เบ็น พี่จะไปซื้อเสื้อผ้ากับพวกเราไหม?”

วิเวียนรู้ว่าเขาต้องมาที่นี่เพื่อหาซื้อบางอย่างแน่ ถึงได้มาเจอกันที่นี่

“ไปสิ” เบเนดิกต์ตามทั้งคู่ไป

“วิเวียน ว่าแต่เธอเปลี่ยนรถมาเหรอ?” เบเนดิกต์ถามน้องสาว เมื่อครู่นี้เขาต้องจำได้ถ้าเธอขับรถคันเดิม

“พี่ไม่ใช่คนเดียวที่จะเปลี่ยนรถคันใหม่ได้นะ” วิเวียนกลอกตา

“ฟินนิคควรเลิกเอาใจเธอเสียที” เบเนดิกต์พูดขณะตบหัวน้องสาว

เขารู้ว่าฟินนิคกลับมาแล้ว และโล่งใจที่อีกฝ่ายกลับมาอย่างประสบความสำเร็จในหน้าที่การงานด้วย

ในฐานะพี่ชายของวิเวียน เขาหวังเพียงอย่างเดียวคือได้เห็นเธอมีความสุข

“พี่ตีฉันเหรอ?” วิเวียนลูบหัวและตีเบเนดิกต์กลับ

การโต้ตอบสั้นๆ ของทั้งคู่ได้เผยความลับข้อหนึ่งออกมา

“ฟินนิค?” ปารีสทวนชื่อนั้นอย่างสับสน

เธอหวนนึกถึงการสัมภาษณ์งานกับประธานฟินเนอร์กรุ๊ป ถึงจะไม่แน่ใจว่าท่านประธานชื่ออะไร แต่ชื่อนี้ทำให้นึกได้

วิเวียนพลันรู้ตัวว่าเธอกับพี่ชายเพิ่งทำความลับแตก

เธอจ้องหน้าเบเนดิกต์ที่หันมาจ้องกลับอย่างไม่รู้สึกผิดสักนิด ราวกับเขาคิดว่ามันสมควรแก่เหตุแล้ว

“ฟินนิค นอร์ตัน! ท่านประธานของเรานี่!” ปารีสดีดนิ้วและอุทานออกมาหลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง

แต่เมื่อคิดได้อีกข้อ แววตาตื่นเต้นก็หายวับไป เธอจ้องหน้าวิเวียนอย่างทึ่งสุดๆ

การช็อปปิ้งจบลงอย่างรวบรัด แล้วสองพี่น้องก็แยกทาง

ก่อนเบเนดิกต์จะกลับ เขากล่าวคำอำลากับปารีส ซึ่งทำให้ท้องไส้ของเธอปั่นป่วนไปหมด

ปารีสรู้ตัวว่าเธอตกหลุมรักชายผู้นี้เข้าแล้ว

“วิเวียน…” ปารีสอยากรู้เรื่องของเบเนดิกต์เพิ่ม

“ชื่อเต็มของเขาคือเบเนดิกต์ มอร์ริสัน อายุยี่สิบแปดและเป็นประธานมอร์ริสันกรุ๊ป เขาคือพี่น้องคนเดียวที่ฉันมี” ก่อนที่ปารีสจะทันได้พูดต่อ วิเวียนก็บอกรายละเอียดของพี่ชายให้อย่างรู้ใจ

เธอมองปารีสอย่างมีเลศนัยขณะกลับขึ้นรถ

ฟินนิคยังไม่กลับบ้านตอนที่ทั้งคู่ไปถึง ปารีสขึ้นไปชั้นบนเพื่อสอนพิเศษให้แลร์รี่ ส่วนวิเวียนหยิบขนมขบเคี้ยวถุงหนึ่งมานั่งขัดสมาธิหน้าทีวี

วิเวียนไม่สนใจอะไรแล้วเมื่ออยู่บ้าน เธอไม่เห็นความจำเป็นที่จะต้องเข้มงวดแบบที่ทำอยู่เสมอในที่ทำงาน

ปารีสเดินขึ้นชั้นบนขณะชำเลืองมองวิเวียนที่นั่งเอื่อยเฉื่อยอยู่บนโซฟา แต่ไม่พูดอะไร

เธอเข้าใจดีว่าทุกคนอยากผ่อนคลายเมื่ออยู่บ้าน บ้านจะไม่เป็นบ้านอีกต่อไปหากผู้อยู่อาศัยไม่สามารถสลัดข้อบังคับต่างๆ ทิ้งไปและเป็นตัวของตัวเอง