ความรักสีคราม นิยาย บท 941

ในเช้าวันรุ่งขึ้นวิเวียนตื่นขึ้นพร้อมกับรอยคล้ำใต้ดวงตา อีกทั้งต้องรีบเร่งเตรียมตัวเพื่อที่จะไปเยี่ยมราเชล

“เดี๋ยวค่อยไปก็ได้? นี่ยังเช้าอยู่เลย คุณน่าจะนอนต่ออีกสักหน่อย” ฟินนิคจับมือเธอแล้วพูด

เขารู้สึกปวดใจเมื่อเห็นขอบตาที่ดำคล้ำและถุงใต้ตาของวิเวียน

ดูเหมือนว่าช่วงนี้เธอจะหักโหมมากเกินไป หลังจากที่ต้องโลดโผนตลอดเวลาในช่วงวันหยุด ตอนนี้ยังต้องดูแลแม่ของเธออีก

สำหรับฟินนิค นั่นมันอาจมากเกินไปที่ผู้หญิงจะรับมือไหว

"หยุดเลย ยังไงฉันก็ต้องไป ไม่อย่างนั้นใครจะช่วยเธอเรื่องอาหารการกิน ไหนจะต้องคอยพยุงเธอลุกจากเตียงอีก”

เมื่อไม่มีอีฟเวลินอยู่ข้างกาย วิเวียนจึงเป็นคนเดียวที่ราเชลพึ่งพาได้

ถ้าหากวิเวียนไม่ดูแลเธอ ก็ไม่มีใครอื่นอีก

เพราะราเชลเป็นคนเลี้ยงดูเธอมา วิเวียนจึงไม่สามารถทิ้งผู้หญิงคนนั้นไว้ในโรงพยาบาลตามลำพังได้

“ก็ได้ อย่างนั้นก็รีบไปเถอะ แต่อย่าฝืนตัวเองเกินไปนะ ได้ยินไหม?” ฟินนิครู้ว่าโต้แย้งไปก็ไม่สามารถเอาชนะภรรยาของเขาได้จึงยอมจำนนแต่โดยดี เขารู้ดีว่าวิเวียนจะไม่เปลี่ยนใจหากเธอตัดสินใจบางอย่างแล้ว

เนื่องจากเธอเตรียมพร้อมที่จะออกจากบ้านเรียบร้อยแล้ว จึงไม่มีทางที่เธอจะหยุดอยู่และนอนหลับต่อไปได้

ด้วยว่ายังเช้าอยู่ โรงพยาบาลขณะนี้จึงไม่ค่อยมีคนมากนัก

ขณะที่วิเวียนไปถึงวอร์ดของราเชล แต่ราเชลยังคงหลับอยู่ ดังนั้นเธอจึงนั่งลงบนโซฟาข้างเตียงและพักผ่อนสักหน่อย

ชั่วครู่ต่อมา วิเวียนได้ยินเสียงแผ่วเบา เมื่อเธอลืมตาขึ้นมา เธอจึงเห็นว่าเป็นราเชลที่พยายามจะหยิบผ้าห่มให้เธอ

“แม่ดื่มน้ำสักหน่อยไหมคะ?” วิเวียนถามขณะส่งแก้วให้ราเชล

หลังจากที่ราเชลดื่มน้ำเสร็จแล้ว เธอก็เอาแต่มองวิเวียนด้วยสายตาที่อิ่มอกอิ่มใจ

“วิเวียน หนูต้องลำบากแน่เลยที่ต้องตื่นเช้าเพื่อมาที่นี่” ราเชลรู้สึกสับสนกับข้อเท็จจริงที่ว่าแม้กระทั่งลูกสาวแท้ๆ ก็ยังปฏิบัตรกับเธอได้ไม่ดีเท่ากับลูกสาวบุญธรรมที่คอยอยู่เคียงข้างในยามที่เธอต้องการใครสักคนมากที่สุด

นี่มันตรรกะแบบไหนกัน?

“มันไม่ใช่เรื่องใหญ่เลยค่ะ” วิเวียนส่ายหัวและตอบกลับไป

สิ่งที่เธอพูดคือความจริง เพราะเธอรู้สึกว่ามันเป็นหน้าที่ของลูกทุกคนที่จะต้องดูแลพ่อแม่

ถึงแม้ว่าราเชลจะไม่ใช่ผู้ให้กำเนิด แต่ก็ยังคงเป็นแม่ที่เลี้ยงดูเธอมา

ด้วยเหตุนี้ เธอจึงตัดสินใจว่าเป็นการดีที่สุดที่จะดูแลราเชลเป็นการส่วนตัว นอกจากนี้ เนื่องจากอีฟเวลินไม่ได้อยู่กับราเชลด้วย วิเวียนจึงรู้สึกว่ามันเป็นสิ่งที่ไม่ถูกต้องหากจะทิ้งแม่ของเธอไว้ตามลำพังในบ้านพักคนชรา

“ก็ต้องไม่อยู่แล้ว!” ราเชลปฏิเสธอย่างรุนแรง นั่นทำให้วิเวียนตกใจ

นอกเหนือจากตอนที่วิเวียนเกเรเมื่อยังเด็ก เธอก็จำเหตุการณ์อื่นที่ราเชลพูดด้วยน้ำเสียงดุร้ายไม่ได้แล้ว

ความตกใจของวิเวียนฉายทั่วใบหน้าขณะที่เธอถามว่า “ทำไมคะ? ยังไงตอนนี้ลูกสาวของแม่ก็ไม่อยู่ มันจะไม่สะดวกกว่าเหรอถ้าแม่จะอยู่กับหนูเพื่อที่จะได้ดูแลกันไงคะ?”

เธอยังโกรธฉันอยู่อย่างนั้นเหรอ? วิเวียนขมวดคิ้วเล็กน้อย รู้สึกงุนงงกับคำตอบที่ได้รับ

เมื่อสังเกตอย่างละเอียด เธอจึงสังเกตเห็นว่าราเชลแก่ขึ้นมากแล้ว และใบหน้าของเธอก็มีรอยเหี่ยวย่นมากขึ้นด้วย

“ไม่จำเป็นต้องทำแบบบนั้นหรอก อย่าพูดเรื่องนี้กันอีกเลย เราควรปล่อยให้มันเป็นไปตามขั้นตอนเถอะ” ราเชลพูดและหันหลังกลับเพื่อจบการสนทนา

วิเวียนไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากฟังแม่ของเธอ หลังจากจัดการเอกสารเสร็จ เธอช่วยราเชลจัดของและพวกเธอก็พร้อมที่จะออกจากโรงพยาบาล

ขณะที่คนขับรถกำลังโทรหาวิเวียน ราเชลก็นั่งอยู่ในความเงียบ

“วิเวียน แม่แค่ไม่อยากให้ลูกลำบากใจ อย่าคิดมากกับมันเลย”