ความรักสีคราม นิยาย บท 947

“หนูติดอยู่ในระเบิดที่พวกเขาวางไว้ โชคดีที่มีคนช่วยดึงหนูออกมา ไม่อย่างนั้นคงยากที่หนูจะกลับมาพบแม่ได้”

อีฟเวลินน้ำตารื้นขณะที่พูด มีใครบางคนช่วยชีวิตเธอไว้ แต่ใครที่พยายามวางระเบิดเพื่อฆ่าเธอนั้นมีเพียงเธอและผู้ลงมือที่รู้

หลังจากฟังเรื่องของอีฟเวลิน ราเชลช็อกที่วิเวียนโหดเหี้ยมเช่นนี้

เธอเป็นคนแบบไหนกัน ทำไมถึงจงใจวางระเบิดคนอื่นโดยไม่สะทกสะท้าน

เมื่ออีฟเวลินเห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปของราเชล เธอรู้ว่าแม่เชื่อคำโกหกของเธอ ดังนั้นเธอจึงโน้มตัวเข้าใกล้และกระซิบสั่ง

“แม่คะ ช่วยหนูทำเรื่องนี้และหลังจากนั้น...”

ปรากฏว่าอาการป่วยของราเชลมีสาเหตุจากการที่เธอจงใจไม่รับยา ดังนั้นเธอจึงฟื้นตัวทันทีที่ได้น้ำเกลือที่โรงพยาบาล

แต่วิเวียนไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ดังนั้นเมื่อราเชลมองวิเวียน เธอไม่รู้ว่าจะพูดอะไรอีก

เธอทำได้เพียงมองแม่และลูกชายอย่างเงียบงัน

วิเวียนไม่รู้ว่าทำไมจู่ ๆ ราเชลจึงมีท่าที่เปลี่ยนไป เพียงชั่วครู่ก่อนหน้าอีกฝ่ายยังพูดคุยอย่างร่าเริง แต่ทำไมจู่ ๆ ถึงเปลี่ยนไป แม้จะมีข้อสงสัยในใจแต่เธอเลือกที่จะทำลายความเงียบ

“อย่าลืมกินอาหารเสริมที่หนูซื้อมาให้นะคะ มันดีกับแม่ ถ้ากินหมดแล้วและต้องการอะไรอีก แม่บอกหนูนะคะหนูจะเอามาให้อีก”

ขณะที่วิเวียนอธิบายวิธีการบริโภค ราเชลก็ถือโอกาสมองปฏิกิริยาของเธออย่างละเอียด

เมื่ออธิบายจบราเชลก็เพียงแค่พยักหน้ารับรู้

วิเวียนดูเวลาและพบว่าบ่ายมากแล้ว จึงคิดว่าควรพาแลร์รี่กลับเสียที

“ลูกจะ... กลับมาอีกไหม” แววตาของราเชลเต็มไปด้วยความคาดหวัง เธอมีท่าทางไม่อยากให้วิเวียนจากไป

วิเวียนสะท้านเมื่อได้ยินคำถามของราเชลและรู้สึกว่าเธอคงเป็นลูกอกตัญญูถ้าปฏิเสธ

“ค่ะ หนูจะมาอีก”

ราเชลค่อยสงบใจลงกับคำตอบของวิเวียน

“บ้ายบายครับ คุณยาย” หลังจากบอกลาราเชล แลร์รี่และวิเวียนก็นั่งรถจากไป

“แม่ฮะ ผมว่าคุณยายทำท่าแปลกๆ คุณยายมองแปลกๆ ยังไงไม่รู้” แลร์รี่สังเกตเห็นท่าที่กระอักกระอ่วนของหญิงชราแต่ไม่ได้พูดออกมาเนื่องจากเป็นการไม่สุภาพ

วิเวียนอยากทักทายเธอด้วยการเรียกชื่อตรงๆ แต่ตัดสินใจเปลี่ยนเมื่อได้ยินคำทักทายของอีกฝ่าย

“เอ่อ... เรามาคุยกันหน่อยดีไหมว่าฉันควรเรียกเธอยังไง” วิเวียนรู้สึกว่าเธอควรเริ่มเป็นฝ่ายออกปากก่อน

“ฮ่าๆ !” ปารีสหัวเราะลั่นเมื่อพบว่าวิเวียนช่างน่าเอ็นดูที่คิดไปใหญ่โตกับเรื่องเล็กๆ แค่นี้

“มีอะไร?” วิเวียนไม่คิดว่าที่เธอพูดไปมีอะไรน่าตลก

“เรียกฉันว่าปารีสนั่นแหละ ไม่ต้องคิดมากหรอก” คำพูดของเธอทำให้วิเวียนค่อยสบายใจ

ในเมื่อปารีสอนุญาตให้เธอเรียกชื่ออีกฝ่ายตรงๆ ได้ วิเวียนก็จะทำตามนั้น

“อรุณสวัสดิ์ ปารีส” วิเวียนทักทายตอบเมื่อนึกขึ้นมาได้ว่ายังไม่ได้ตอบเธอ

ปารีสระเบิดหัวเราะอีกครั้งและคิดเหมือนเดิมว่าวิเวียนช่างน่าเอ็นดู

ขณะที่วิเวียนหัวเราะไปกับเธอ เสียงคุณเจนสันก็ดังขึ้น