กลับมาครั้งนี้ ข้อขอเดินวิถีไร้รัก นิยาย บท 1

“เคราะห์ร้ายจริง ๆ ที่วันนี้ถึงทีเข้าเวรของพวกเรา ทำให้ไม่สามารถไปดูความยิ่งใหญ่ของพิธีรับศิษย์ของเซียนชิงเหยี่ยนได้”

“ใครว่าไม่ใช่กันล่ะ เซียนชิงเหยี่ยนได้ประกาLท่านจะรับศิษย์น้องเย่เป็นลูกศิษย์คนสุดท้าย และจะไม่รับลูกศิษย์อีกต่อไปนับจากนี้ หากพลาดพิธีครั้งนี้ไป ก็จะไม่มีโอกาสอีกแล้ว"

“ล้วนเป็นความผิดของอวี๋จาว ถ้าไม่ใช่เพราะนางมีใจริษยา จงใจทำให้ศิษย์น้องเย่บาดเจ็บในระหว่างการประลอง ก็คงไม่ถูกเซียนชิงเหยี่ยนลงโทษให้สำนึกผิดในคุกมืด ทำให้พวกเราต้องพลอยลำบากไปด้วย"

“...”

ในพื้นที่ซึ่งเต็มไปด้วยความมืดมิด

เด็กผู้หญิงอายุประมาณสิบสามสิบสี่ปีกำลังปิดตาซุกตัวอยู่ที่มุมห้อง

ใบหน้าของนางซีดขาวราวหิมะ ผมเผ้ายุ่งเหยิง และมีคราบเลือดเป็นจุด ๆ บนริมฝีปาก

แม้ในขณะหลับฝัน คิ้วของนางก็ขมวดลึก ขนตาที่เหมือนปีกผีเสื้อ กระพือสั่นเป็นครั้งคราว เห็นได้ชัดว่ารู้สึกไม่สงบเป็นอย่างมาก

ทันใดนั้น นางก็ลืมตาขึ้นมา ดวงตาที่ใสราวกับกระจกเต็มไปด้วยความตกใจกลัว จากนั้นความสับสนก็เคลือบคลานเข้ามาแทน

นางตายไปแล้วมิใช่หรือ

นางเอาฝ่ามือทาบหน้าอกโดยสัญชาตญาณ

อวี๋จาวยังคงจำได้ถึงความหนาวเย็นเจ็บปวดของปลายดาบที่แทงทะลุหัวใจ รวมถึงสายตาเหยียดหยามเกลียดชังที่มองมาของทุกคน

กวาดสายตาไปรอบ ๆ อย่างเชื่องช้า

สภาพแวดล้อมโดยรอบมืดสนิท ไม่มีแสงสว่างแม้แต่เดียว มันเงียบอย่างน่ากลัว ราวกับสถานที่แห่งความตาย

ความรู้สึกหวาดกลัวที่คุ้นเคยทะลักเข้ามาในใจ

อวี๋จาวตัวสั่นขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้

นางรู้แล้วว่าสถานที่แห่งนี้คือที่ไหน

คุกมืด

มันเป็นสถานที่ที่นิกายเต๋าทั้งห้าใช้ลงโทษผู้ฝึกตนชั่วร้ายที่เลวทรามต่ำช้า

นางเคยถูกขังอยู่ที่นี่มาแล้วครั้งหนึ่ง

หลังจากครั้งนั้น นางก็เริ่มกลัวความมืด และนิสัยก็ยิ่งขี้ขลาดเชื่อฟังมากขึ้น

เพราะว่านางกลัว นางกลัวที่จะเข้ามาที่นี่อีกครั้ง

ดังนั้น...

นี่นางเกิดใหม่เช่นนั้นหรือ

การตระหนักรู้เช่นนี้ทำให้อวี๋จาวรู้สึกแน่นหน้าอก นางรู้สึกหายใจไม่ออกเล็กน้อย และหัวใจก็เต้นดังขึ้นเรื่อย ๆ

ตุบ ตุบ ตุบ

ก่อนที่อาการวิงเวียนศีรษะจะมาเยือน อวี๋จาวกัดปลายลิ้นอย่างแรง

ชายผู้นี้แต่งกายด้วยชุดสีขาว มีใบหน้าหล่อเหลา รูปร่างสูงโปร่ง เสียงของเขาชัดเจนราวกับหยก ดาบยาวห้อยอยู่ที่เอว ทำให้เขาดูเป็นสุภาพบุรุษมีสง่าราศรี

เป็นศิษย์พี่ใหญ่ของนาง

ฟางเฉิงหล่าง

สายตาของอวี๋จาวมองสังเกตใบหน้าของเขาอย่างละเอียด

ในเวลานี้ พวกเขายังไม่ได้แตกหักกันเพราะเย่ฉงซิน ดังนั้นนางจึงสามารถพบความห่วงใยและกังวลที่ซ่อนอยู่ในสายตาของเขาได้

นี่คือสิ่งที่นางโหยหาแต่ไม่อาจได้รับมาในชาติก่อน

แต่ตอนนี้นางไม่สนใจอีกแล้ว

ราวกับว่าเห็นอวี๋จาวไม่กล่าวอะไรเลย ฟางเฉิงหล่างจึงขมวดคิ้ว “ศิษย์น้องหก คราวนี้เจ้าทำตามใจตัวเองเกินไปแล้ว เจ้ารู้หรือไม่ว่าเป็นเพราะเจ้าทำให้ศิษย์น้องเย่นอนอยู่บนเตียงเป็นเวลาสามวันเต็ม ๆ และเกือบทิ้งโรคร้ายไว้แล้ว"

"เพื่อชดใช้ความผิดของเจ้า ท่านอาจารย์จึงยอมตกลงที่จะรับศิษย์น้องเย่มาเป็นลูกศิษย์"

"โชคดีที่ศิษย์น้องเย่มีจิตใจดี เลยไม่ตำหนิเจ้า ตราบใดที่เจ้ายอมรับความผิดอย่างจริงใจ ข้าจะอ้อนวอนขอความเมตตาจากท่านอาจารย์แทนเจ้า ให้ปล่อยเจ้าออกไปโดยเร็วที่สุด"

อวี๋จาวหัวเราะอย่างเย็นชาอยู่ในใจ

ใช่ เป็นความจริงที่ชาติก่อนนางอิจฉาเย่ฉงซิน

เซียนชิงเหยี่ยนรับลูกศิษย์ทั้งหมดหกคน นางอายุน้อยที่สุดและเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียว จึงได้รับความโปรดปรานเป็นธรรมดา