กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ นิยาย บท 1012

กู้ชูหน่วนหัวเราะอย่างชอบใจและพูดจาหยอกล้อ "วางใจได้ เจ้าจะต้องพึงพอใจอย่างแน่นอน"

"เสี่ยวเยี่ยเยี่ย ขอเพียงแค่เจ้ายอมจ่าย ข้าก็จะทำให้เจ้าพึงพอใจด้วยเช่นกัน"

ฝูกวงดึงแขนเสื้อของกู้ชูหน่วนเพื่อเป็นการตักเตือน

"นายท่านพอได้แล้ว ตำแหน่งพระสวามีมีเพียงตำแหน่งเดียว ท่านจะทำให้พวกเขาทั้งสองพึงพอใจได้อย่างไร สองคนนี้ไม่ใช่จะมีเรื่องด้วยได้ที่ไหน"

"ออกไปซะ เจ้าคิดว่าข้ายอมคนอย่างนั้นหรือ"

ฝูกวงกลอกตาใส่นาง

หากรวมอำนาจของดินแดนเยี่ยอวี่เข้ามา ในพวกเขาสามนั้นละก็ แน่นอนว่านางเป็นคนที่มีเรื่องได้มากที่สุด

กู้ชูหน่วนจ้องฝูกวงตาเขม็งเพื่อส่งสัญญาณให้เขาหยุดพูดและตัวเองก็ยิ้มออกมา "เป็นอย่างไรบ้างเสี่ยวเยี่ยเยี่ย คิดออกหรือยัง? ตำแหน่งพระสวามีถือเป็นตำแหน่งที่อยู่เหนือผู้คนนับหมื่น หากเจ้าได้เป็นพระสวามี เช่นนั้นเจ้าก็จะได้เป็นหัวหน้าในวังหลัง ทุกคนต่างก็ต้องเชื่อฟังเจ้า"

เยี่ยจิ่งหานมองไปยังเหวินเส่าอี๋และครุ่นคิดอยู่นาน ขณะเดียวกันก็ลูบขลุ่ยหยกขาวและกล่าวออกมา "ได้ ตามที่เจ้าพูดมาห้าสิบล้านตำลึงซื้อตำแหน่งพระสวามี ข้าอยากจะรู้เหมือนกันว่าเจ้าจะทำให้พวกข้าพึงพอใจอย่างไร"

"เสี่ยวเยี่ยเยี่ย เจ้าจะจ่ายเงินอย่างไร?"

เยี่ยจิ่งหานยกมุมปากขึ้น

นางต้องรีบร้อนเช่นนี้เลยหรือ?

"เงินห้าสิบล้านตำลึงไม่ใช่จำนวนน้อยๆ อย่างเร็วที่สุดก็ต้องใช้เวลาสิบวัน ข้าจำเป็นต้องให้คนรวบรวมมาให้ครบ"

"แค่ห้าสิบล้านตำลึงเอง ไม่ได้เยอะอะไรเลย สิบวันมากเกินไป ครึ่งวันได้หรือไม่ หรือไม่ก็หนึ่งวัน หนึ่งวันได้หรือไม่?"

ภัยพิบัติเป็นเรื่องเร่งด่วน

นางแทบไม่อยากรอต่อไปแม้แต่วินาทีเดียว

ยิ่งรอนานกว่านี้ก็ไม่รู้ว่าราษฎรต้องล้มตายลงอีกกี่คน

เยี่ยจิ่งหานถามย้ำ

"วันเดียว?"

ครั้งนี้แม้แต่ลั่วอิ่งก็ทนดูต่อไปไม่ได้

หากอยู่ที่ดินแดนเยี่ยอวี่ เงินเพียงห้าสิบล้านตำลึงไม่ได้มีผลอะไรกับเยี่ยจิ่งหานสักนิดเดียว

แต่ที่นี่คือดินแดนวิญญาณเยือกแข็ง คือสถานที่ของคนอื่น

"ใช่ วันเดียว หากเจ้านำมาจ่ายภายในหนึ่งวัน ข้าก็จะแต่งตั้งเจ้าเป็นพระสวามีโดยไม่ผิดคำพูด"

เยี่ยจิ่งหานรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย

ลูกน้องใต้บังคับบัญชาของเยี่ยจิ่งหานที่แอบอยู่แทบเป็นลมหมดสติ

หาเงินห้าสิบล้านตำลึงให้ได้ภายในหนึ่งวัน?

เยอะเกินไปหรือเปล่า

กู้ชูหน่วนตะโกนออกมาอย่างดีใจ "ได้ยินแล้วใช่ไหม เยี่ยกุ้ยเหรินจะใช้ทองคำห้าสิบล้านตำลึงในการซื้อตำแหน่งพระสวามี จำเอาไว้ดีดีล่ะ ประเดี๋ยวอย่าลืมสั่งให้คนไปแบกทองคำของเขากลับมา"

ซี๊ด......

ฝูกวงลั่วอิ่งแทบล้มทั้งยืน

เยี่ยจิ่งหานตกตะลึง

เหวินเส่าอี๋ก็ตกตะลึงเช่นเดียวกัน

ส่วนคนอื่นๆ ต่างทรุดลงกับพื้น

ทองคำ.....ห้าสิบล้านตำลึง?

พวกเขาฟังผิดไปหรือเปล่า

ไม่สิ ฝ่าบาทพูดผิดแล้ว

ต้องเป็นเพราะฝ่าบาทพูดผิดแน่ๆ

"เสี่ยวเยี่ยเยี่ย ถือว่าเจ้าร่ำรวยอย่างมาก ทองคำห้าสิบล้านตำลึง เจ้าคิดจะจ่ายก็จ่ายได้ง่ายๆ"

เยี่ยจิ่งหานกัดฟันกรอด "ข้าหมายถึงเงินห้าสิบล้านตำลึง"

"ไม่สิ เมื่อกี้เจ้าได้ตอบตกลงข้าแล้วว่าจะยอมจ่ายด้วยทองคำห้าสิบล้านตำลึงเพื่อซื้อตำแหน่งพระสวามี ทุกคนต่างก็ได้ยิน ฝูกวง ลั่วอิ่ง พวกเจ้าพูดสิว่าพวกเจ้าก็ได้ยิน"

กู้ชูหน่วนกะพริบตาส่งสัญญาณ

ฝูกวงกล่าวด้วยความลำบากใจ "เอ่อ.....ใช่ ได้ยิน.....ขอรับ"

เยี่ยจิ่งหานจ้องฝูกวงตาเขม็ง

คนทรยศ

เขาเป็นทหารอารักขาข้างกายของกู้ชูหน่วน ตอนนี้เขาคอยปกป้องคุ้มครองนาง แถมยังร่วมมือกับนางเพื่อรังแกเขา

"เหตุใดการหาเงินเพียงเล็กน้อยถึงทำได้ยากเย็นแสนเข็ญเช่นนี้นะ"

ฝูกวงพึมพำ "เงินเพียงเล็กน้อยหรือ? นี่มันเยอะกว่าภูเขาเงินภูเขาทองเสียอีก"

ทองคำห้าสิบล้านตำลึงเชียวนะ นางพูดมาได้เช่นไร เขาไม่เห็นจะได้ยินเลย

"เฮ้อ ฝูกวง เจ้าเข้าข้างใครกันแน่? อย่าทำตัวเป็นคนหลายใจหน่อยเลย ข้าไม่อยากเลี้ยงคนทรยศเอาไว้"

"ข้าอยากจะเป็น แต่ก็ไม่มีโอกาสนั้น"

นายท่านยังไม่ฟื้นขึ้นมาเลย

หากนายท่านฟื้นชีพขึ้นมา ไม่ว่านางพูดอะไรเขาก็จะเข้าข้างนายท่านฝ่ายเดียว

"ไปกันเถอะ ไปที่ศาลาราตรีกัน"

กู้ชูหน่วนถอนหายใจ

เพียงแค่มีเงินตำลึง จะไปมัวสนใจเกียรติและศักดิ์ศรีอะไร

ภายในหอราตรี กู้ชูหน่วนได้พูดชื่นชมยกยอและชักแม่น้ำทั้งห้าเพื่อให้รู้ถึงประโยชน์ของการได้เป็นพระสวามีว่าดีมากแค่ไหน แต่ไม่ว่าอย่างไร พูดไปเท่าไรเยี่ยจิ่งหานก็ไม่ตอบอะไร

นางเหนื่อนจนดื่มน้ำชาไปหลายถ้วย

"เจ้าดูสิเจ้านั่งเหมือนกับพระพุทธรูปที่ขยับไม่ได้ เจ้าคิดอย่างไรกันแน่ จะซื้อหรือไม่ซื้อ"

"ซื้อ แต่ข้ามีข้อแม้อย่างหนึ่ง"

"พูดเงื่อนไขของเจ้ามาเลย"

กู้ชูหน่วนคิดว่าตัวเองได้ยินผิดไป เงินจำนวนมากมายเช่นนั้นแต่เขากลับตอบอย่างรวดเร็ว?

"ออกพระราชโองการแต่งตั้งตอนนี้และเดี๋ยวนี้"

"เช่นนั้นเจ้าก็ต้องนำเงินมามัดจำให้ข้าก่อน หากเจ้าไม่ให้ละก็ คนอื่นจะจัดการเรื่องนี้ได้อย่างไร"

"มัดจำหนึ่งแสนตำลึง"

"ทองคำ?"

"ตกลง"

เยี่ยจิ่งหานเป่าขลุ่ยหยกขาว