มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1960

“ปู้——”

ขบวนรถไฟเข้าสู่สถานี และหยุดลงที่สถานีปลายทาง เมืองเทียนหร่าง

หยางกวนกวนแบกกระเป๋าเดินทางใบโตลงจากขบวนรถ อากาศที่นี่เบาบาง ทำให้เธอรู้สึกไม่ค่อยสบายเล็กน้อย

แต่โชคดีที่เธอเดินทางเข้าสู่จังหวัดซีเทียนด้วยรถไฟ ตลอดเส้นทางร่างกายก็ค่อยๆ ปรับตัวเข้ากับสภาพอากาศที่มีออกซิเจนน้อยแบบนี้ได้แล้ว

ครั้งนี้ตำหนักปู้หลุนได้เผยร่างทองของผู้มีฝีมือสูงระดับวัชระกายออกมา ดึงดูดยอดฝีมือในยุทธภพนับไม่ถ้วน และหยางกวนกวนก็เป็นหนึ่งในนั้น

แต่เดิมเธอเปิดสำนักมวยในเกาะจิงที่สำนักหลงเหมินเพื่อฝึกมวยภายใน แต่เมื่อทราบว่ามีงานใหญ่จัดขึ้นในจังหวัดซีเทียน ประกอบกับไม่ได้เจอกับฉีเติ่งเสียนมานาน เธอจึงตัดสินใจออกเดินทางมายังที่นี่

“แม้แต่แมลงสักตัวก็ไม่อาจบินผ่าน แม้แต่ขนนกสักเส้นก็ไม่อาจเพิ่มเข้าไปได้ ที่แท้สิ่งที่เรียกว่าพลังฮั่วจิ้งก็เป็นเช่นนี้เอง พลังแผ่ซ่านทั่วร่างกาย”

เธอรู้สึกอารมณ์ดี เพราะระหว่างทางที่เดินทางมา มีพายุฝนตกหนัก ฟ้าร้องกระหึ่ม

ท่ามกลางเสียงฟ้าร้องอันเกรี้ยวนั้น เธอกลับเข้าใจแก่นแท้ของวิชาสายฟ้าคำรามได้สำเร็จ ฟื้นฟูกล้ามเนื้อเส้นเอ็น ฝึกวิชาจนซึมซาบเข้ากระดูกบ่มเพาะพลังเข้าสู่ระดับฮั่วจิ้ง

มองทั่วยุทธภพ ผู้ที่สามารถฝึกฮั่วจิ้งได้ในระยะเวลาอันสั้นเช่นนี้ แทบจะไม่มีใครเลย

ทว่า เมื่อเธอไปถึงระดับฮั่วจิ้งแล้ว ก็พบว่านี่เป็นเสมือนขอบเขตที่ยากจะก้าวข้าม หากต้องการยกระดับไปสู่การฝึกพลังภายในก็ยากยิ่งกว่าปีนสวรรค์

ไม่แปลกเลยที่ยอดฝีมือระดับตานจิ้งจะได้รับการขนานนามว่าราชาแห่งพละกำลังของมนุษย์

เธอสวมกางเกงยีนส์รัดรูป เสื้อแจ็คเก็ตกันลมขนาดใหญ่ ทรงผมสั้นดูทะมัดทะแมง ไม่ว่าจะเป็นหน้าตาหรือรูปร่างล้วนสะดุดตา

“คุณผู้หญิง คุณมาท่องเที่ยวใช่ไหม จะไปไหนเหรอครับ? นั่งรถเราดีไหม สะดวก สบาย ราคาถูก พาไปได้ทุกที่เลย!” เมื่อเธอเดินออกจากสถานี ก็มีคนขับรถแท็กซี่เถื่อนหลายคนกรูเข้ามาหา หวังจะทำเงิน

หยางกวนกวนไม่คิดมากนัก เลือกสุ่มคนขับคนหนึ่ง แล้วขึ้นรถไป

รถเป็นโฟล์กสวาเกนรุ่นเก่า ตรงเบาะหน้าข้างคนขับยังมีชายอีกคน ดูเหมือนจะเป็นผู้โดยสารที่ถูกรับมาเช่นกัน

หยางกวนกวนนำกระเป๋าเดินทางไปเก็บไว้ที่ท้ายรถ แล้วนั่งลงที่เบาะหลัง

“คุณผู้หญิง ผมจะรับคนเพิ่มอีกคนกลางทางนะครับ ไม่ว่าใช่ไหม ยังไงก็ทางเดียวกันอยู่แล้ว”

“ไม่เป็นไร แต่ได้แค่คนเดียวนะ เบาะหลังสามคนมันจะอึดอัดเกินไป”

รถออกจากสถานีได้ไม่นานก็หยุดรับผู้โดยสารหญิงคนหนึ่ง สวมเสื้อผ้าธรรมดา แก้มแดง ผิวแห้ง ดูท่าแล้วน่าจะเป็นคนท้องถิ่นในจังหวัดซีเทียน

ผู้หญิงคนนี้ดูสนิทสนมง่าย พอขึ้นรถได้นั่งไม่นานก็เริ่มพูดคุยกับหยางกวนกวนอย่างสนิทสนม และยังหยิบเครื่องดื่มท้องถิ่นของซีเทียนมาให้เธอชิมอีกด้วย

ตอนนี้หยางกวนกวนก็เป็นดั่งจอมยุทธ์หญิงผู้ท่องยุทธภพแล้ว หากเป็นเมื่อก่อนคงรับดื่มโดยไม่คิดอะไร แต่ตอนนี้ต่างออกไป เธอรับขวดมาแต่ไม่ได้เปิดดื่ม

รถวิ่งต่อไปเรื่อยๆ จนออกจากย่านเมือง

หยางกวนกวนหยิบมือถือออกมา เปิดแผนที่ดูครู่หนึ่งแล้วถามว่า “ลุงคะ เส้นทางนี่มันแปลกๆ นะ?”

คนขับตอบว่า “ไม่ต้องห่วง ผมไม่ได้อ้อมทางหรอก นี่คือทางลัด! ผมเป็นคนท้องถิ่น รู้ทางดีกว่าคุณนักท่องเที่ยวแน่นอน”

คนขับตัวสั่นตอบกลับว่า “อย่าฆ่าผมเลย...... ผะ ผม......ผมก็แค่ทำตามคำสั่งเท่านั้น!”

หยางกวนกวนพูดเสียงเย็นชา “อย่าพูดเรื่องไร้สาระอีก ถ้าเอ่ยคำไร้สาระออกมาอีกคำเดียว ฉันจะเชือดคอแกซะ!”

คนขับรีบพูดอย่างลนลานว่า “พวกเราก็แค่เห็นว่าคุณผู้หญิงหน้าตาดี เลยหลอกให้ขึ้นรถ คิดว่าน่าจะขายได้ราคาดี…...”

หยางกวนกวนได้ยินแบบนี้ก็เข้าใจทันทีว่า คนพวกนี้ส่วนใหญ่ก็คือพวกค้ามนุษย์เลวทราม ไม่ใช่พวกจากสำนักหรือองค์กรไหนที่ตั้งใจจะมาจัดการกับเธอ!

แต่เธอก็ไม่ได้เชื่อคำพูดของคนขับง่ายๆ เธอแทงมีดเข้าไปลึกขึ้นเล็กน้อย ทำให้เลือดไหลออกมาจากลำคอของคนขับ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบว่า “ยังกล้าโกหกฉันอีกเหรอ?!”

คนขับตกใจจนแข็งเป็นท่อนไม้ ร้องไห้ออกมาพลางพูดว่า “ผมไม่ได้หลอกจริงๆ นะ! พวกเราก็แค่เห็นว่าคุณหน้าตาดี เลยคิดจะหลอกขึ้นรถ เอาไปขายให้ได้ราคาดี......พวกเราก็แค่รับจ้างทำงานเท่านั้นเอง ถ้าคุณจะเอาเรื่องก็ไปหาหัวหน้าของพวกเราสิ…...”

หยางกวนกวนแค่นเสียง แล้วชักมีดกลับมา พลิกจับกลับด้าน แล้วใช้ด้ามมีดฟาดใส่ขมับของคนขับอย่างแรง

ปัง! เสียงดังสนั่น คนขับสลบเหมือดไปทันที ไม่ทันได้ร้องเสียงใดออกมา

หยางกวนกวนคิดในใจว่า “ไม่น่าเชื่อว่าในจังหวัดซีเทียนจะวุ่นวายขนาดนี้ ถึงขั้นมีพวกค้ามนุษย์แฝงตัวอยู่แถวสถานีรถไฟ คอยจับนักท่องเที่ยวสาวจากต่างถิ่นไปขาย?”

เธอครุ่นคิดว่าจะฆ่าคนสารเลวสามคนนี้ทิ้งไปเลยดีไหม แต่ก็คิดได้ว่าถ้าทำแบบนั้นจริงๆ ก็คงจะสร้างความยุ่งยากให้ตัวเองไม่น้อย

เธอจึงลงจากรถ เปิดกระโปรงท้ายหยิบกระเป๋า แต่ยังไม่ทันได้ขยับไปไหน ก็มีเจ้าหน้าที่นอกเครื่องแบบกลุ่มหนึ่ง ถือปืนกราดเข้ามาล้อมเธอไว้เสียก่อน